Σπύρος Ιωάννου: Προσευχήθηκα στον Άγιο Παΐσιο για να παίξω στη σειρά και ο άγιος έκανε το θαύμα του

Μπορεί στη δεκαετία του ’80 να πρόσφερε «Γρανίτα από μελάνι» ή να έκανε άνω κάτω τις «Φυλακές ανηλίκων» και μάλιστα δύο φορές∙ να γίνονταν τότε «Άγριες πλάκες στα θρανία» και να έπεφτε «Και κλάααμα στα σχολεία», αλλά ο Σπύρος Ιωάννου απέδειξε σε μια πορεία σαράντα και πλέον χρόνων στον καλλιτεχνικό χώρο ότι είναι ηθοποιός που υπηρέτησε πιστά την τέχνη του, δείχνοντας την ίδια αγάπη σε καθετί που έκανε: από βιντεοταινίες, όπου έγινε δημοφιλής, μέχρι και διαφορετικούς ρόλους στο θέατρο, την επιθεώρηση, την κωμωδία και το δράμα.

Άλλωστε και τώρα σε αρχαία τραγωδία συμπρωταγωνιστεί, στο ρόλο του Μενέλαου, στην «Ελένη» του Ευριπίδη. Επίσης, επέστρεψε στην τηλεόραση ερμηνεύοντας δραματικό ρόλο στο «Προξενιό της Ιουλίας» στον Alpha, ενώ έκανε την έκπληξη και στην υπερπαραγωγή του Mega «Άγιος Παΐσιος - Από τα Φάρασα στον Ουρανό», όπου συγκίνησε το κοινό παίζοντας μόνο σε μια σκηνή μαζί με τον Προκόπη Αγαθοκλέους και τον Δημήτρη Ήμελλο.



Ο Σπύρος Ιωάννου, που έχει εμφανιστεί δίπλα σε τεράστιους ηθοποιούς στο θέατρο, μας εξήγησε γιατί δεν έπαιζε στην τηλεόραση όλα αυτά τα χρόνια, πώς πάλεψε να βγάλει από πάνω του την «ετικέτα» από τις βιντεοταινίες που τον «στιγμάτισαν», αλλά και τον πόλεμο που δέχτηκε. Ακόμα μας μίλησε για τη μεγάλη πίστη του στον Θεό, η οποία ενισχύθηκε από τα θαύματα που έζησε στο Άγιο Όρος, αλλά και στη διάρκεια των γυρισμάτων της σειράς για τον Άγιο Παΐσιο.

Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;

Γεννήθηκα στην Αγιά Πάργας και μεγάλωσα εκεί μέχρι επτά χρονών. Μετά πήγαμε στον Καναδά, όπου και έμεινα μέχρι που τελείωσα το λύκειο, και μετά επέστρεψα μόνιμα. Μεγάλωσα πολύ φτωχικά στο χωριό, αλλά και η φτώχεια πολλές φορές μάς βγάζει όμορφα συναισθήματα. Δεν υπήρχε ηλεκτρικό. Διάβαζα με το λυχνάρι. Θυμάμαι λάσπες, βροχές, έξω να βρέχει και μέσα στο σπίτι να ψιχαλίζει από κάποια σπασμένα κεραμίδια. Πέρασα δύσκολα. Σκληρές εικόνες για ένα παιδί, αλλά τις αναπολώ όχι με θλίψη αλλά με μια γλύκα. Οι εικόνες που έχω εγώ από τα παιδικά μου χρόνια μπορεί να φαίνονται σήμερα δύσκολες, αλλά εκείνη την εποχή, που φτιάχναμε από πανιά μπάλες για να παίξουμε ποδόσφαιρο και τρέχαμε ξυπόλυτοι στα χωράφια, όλα αυτά εμείς ως παιδιά τα βλέπαμε όμορφα. Μπορούσαμε να παίξουμε ελεύθεροι, γιατί είχαμε αυλές, αλάνες και χωράφια. Τώρα, όπου και να πας, όλα έχουν γίνει τσιμέντο. Όταν έγινα ενάμισι χρονών και η αδελφή μου ήταν δυόμισι, οι γονείς μας έφυγαν για να πάνε να δουλέψουν ως μετανάστες στη Γερμανία και ύστερα στον Καναδά, οπότε μας άφησαν στη γιαγιά και στον παππού. Οι γονείς μας, Δημήτρης -δυστυχώς τον έχω χάσει- και Μαρία, δούλεψαν πολύ σκληρά για να τα καταφέρουν. Στην αρχή ήταν αγρότες και μάζευαν ελιές. Στον Καναδά ο πατέρας μου δούλεψε ως καθαριστής σε ξενοδοχεία και κατάφερε να αγοράσει εκεί δύο σπίτια και να κάνει αλυσίδα καταστημάτων. Έχω και δύο αδελφές, η Κατερίνα είναι δύο χρόνια μεγαλύτερή μου και η Άννα επτά χρόνια μικρότερη. Η Κατερίνα είναι βιοχημικός και μένει στο Μίσιγκαν, στις ΗΠΑ. Η Άννα είναι κοινωνιολόγος και ζει στο Οντάριο του Καναδά.

Ως παιδάκι ήσουν άτακτο;

Όχι. Χιούμορ είχα πάρα πολύ και μου άρεσε να παίζω με όλους. Όταν μας έδινε ο δάσκαλος ένα ποίημα, μάζευα τους συμμαθητές μου και τους μοίραζα ατάκες, το έκανα σαν ένα μικρό θεατρικό. Αυτό άρεσε πολύ στους δασκάλους μου και το καθιερώσανε. Ήταν η χαρά μου όλο αυτό, όπως και να κάνω τους άλλους να γελάνε. Όταν πήγα επτά χρονών στον Καναδά, δεν ήξερα ούτε «καλημέρα» να πω στα αγγλικά. Ήταν λίγο δύσκολο, αλλά θεωρώ ότι ήμουν ευλογημένο παιδί, γιατί μέσα σε ένα χρόνο κατάφερα κι έμαθα πολύ καλά την αγγλική γλώσσα και παρακολουθούσα τα μαθήματα στο σχολείο. Όταν πήγαμε με την αδελφή μου στον Καναδά, όλα μου φαίνονταν μαγικά. Από το λυχνάρι που διάβαζα, βρέθηκα σε έναν κόσμο όπου όλα ήταν σαν παραμύθι… Θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα ασανσέρ, όταν πάτησα το κουμπί που αναβόσβηνε και ανεβοκατέβαινα στους ορόφους ενός ουρανοξύστη, ή όταν πρωτοείδα πατινάζ στον πάγο, νόμιζα ότι ζούσα ένα όνειρο, αλλά τελικά σιγά σιγά κατάλαβα ότι όλα αυτά ήταν αληθινά. Το είδα σαν παραμύθι γι’ αυτό και προσαρμόστηκα εύκολα. Γύρισα στην Ελλάδα στα δεκαοκτώ μου χρόνια και αργότερα πήγα στη Νέα Υόρκη για θεατρικές σπουδές, στο Actors Studio-Lee Strasberg, όπου μας έκαναν σεμινάρια σπουδαίοι ηθοποιοί, όπως ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Μάλιστα, επρόκειτο να παίξω σε μια ταινία με την Κάρεν Μπλακ, αλλά τότε έπρεπε να επιστρέψω για προσωπικούς λόγους στην Ελλάδα και έχασα αυτή την ευκαιρία. Ήρθα στην Αθήνα και συνέχισα υποκριτική στη «Δωδωναία Σκηνή».

Και μετά τη δραματική σχολή που τελείωσες το 1982 με την «έκρηξη» της βιντεοκασέτας, όπου έπαιξες σε πολλές, έγινες αμέσως γνωστός.

Αρχικά έπαιξα στον κινηματογράφο και μάλιστα σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Η πρώτη μου ταινία ήταν οι «Φυλακές ανηλίκων», σε σενάριο Γιώργου Μυλωνά και σκηνοθεσία Ντίμη Δαδήρα, που ήταν μεγάλη επιτυχία εκείνη την εποχή, με χιλιάδες εισιτήρια. Αργότερα ήρθε η «έκρηξη» της βιντεοκασέτας. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να κάνω βιντεοκασέτες, γιατί το είχα δει ότι ήταν πολύ πρόχειρη δουλειά, αλλά τότε αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να βγάλουμε χρήματα και να επιβιώσουμε. Δεν το μετανιώνω που έκανα βιντεοταινίες, γιατί κάθε ρόλο που έπαιρνα, είτε Τσέχοφ έπαιζα στο θέατρο είτε με τον Μιχάλη Μόσιο δούλευα για ταινία με τον «Ταμτάκο» το γύφτο, τον έβλεπα σαν ένα σημαντικό ρόλο. Να πω επίσης -και να μην το ξεχνάμε- ότι στις βιντεοκασέτες των ’80s έπαιξαν σπουδαία ονόματα. Εκεί γνωρίστηκα με τον Νίκο Ρίζο, τον Ντίνο Ηλιόπουλο, τον Κώστα Βουτσά, τον Γιώργο Κωνσταντίνου, τον Στάθη Ψάλτη.

Αυτός που σε βοήθησε να βγεις στο θέατρο και σε στήριξε πολύ ήταν ο Σωτήρης Μουστάκας;

Ναι. Όταν πήγαινα στη δραματική σχολή, για να πληρώνω τα δίδακτρα, γιατί δεν ήθελα να ζητάω λεφτά από τους γονείς μου, δούλευα ως τεχνικός στις θεατρικές παραγωγές του Βασίλη Πλατάκη, όπου γνωρίστηκα με τον Σωτήρη Μουστάκα. Τότε, το πρόσωπο της επικαιρότητας ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου και θα γυρίζανε ένα θεατρικό με θέμα τη ζωή του. Εγώ έκανα μιμήσεις, μεταξύ αυτών και τον Ανδρέα Παπανδρέου… γέλαγε ο Μουστάκας και κάποια στιγμή μού είπε: «Μικρέ, στο “Δελφινάριο” κάνουμε αυτό με τον Ανδρέα Παπανδρέου, θα σε προτείνω στον Μαροσούλη». Κι έκτοτε γίναμε, τι να σου πω, ήταν «συγγενής» μου πια ο Σωτήρης Μουστάκας, που με πήρε από το χέρι, όπου πήγαινε με έπαιρνε, είτε στον κινηματογράφο -κάναμε αρκετές ταινίες με τον Σωτήρη- είτε στο θέατρο, δίπλα του. Θεός σχωρέσ’ την ψυχούλα του. Τον ευγνωμονώ.

Τι θυμάσαι από τον Σωτήρη Μουστάκα; Τι σου έμαθε;

Εγώ σαν ηθοποιό η αλήθεια είναι ότι τον φοβόμουν όταν ξεκίνησα, γιατί σε κοίταγε αυστηρά, μελετούσε πώς σκέφτεσαι ή ποιος είναι ο λόγος που η ερμηνεία σου σε αυτόν το ρόλο είναι έτσι, με συμβούλευε, ήταν απαιτητικός στη δουλειά. Σαν άνθρωπος, όμως, ήταν ανοιχτόκαρδος, είχε τρομερό χιούμορ, ένιωθες τόσο όμορφα δίπλα του, στην παρέα, αλλά μου έμαθε και πώς να γίνω και επαγγελματίας ηθοποιός με αυτή την αυστηρότητα που είχε στη δουλειά. Θυμάμαι, είχαμε ένα ντουέτο με τον Σωτήρη και έκανα τον Ανδρέα Παπανδρέου. Κατέβαινα λοιπόν στην πρόβα τις σκάλες του «Ακροπόλ» λέγοντας μέσα μου: «Θεέ μου, κατεβαίνω αυτές τις σκάλες που έχουν κατέβει η Βλαχοπούλου, ο Αυλωνίτης και τόσοι άλλοι»… Έκανα ένα στιγμιότυπο και ο κόσμος στην πλατεία ξεσπούσε σε γέλια. Τότε ο Μουστάκας μού είχε πει: «Αυτό μην το κάνεις στις πρόβες, να το κάνεις στην πρεμιέρα, γιατί, αν το κάνεις τώρα, θα σ’ το κόψουν, ενώ στην πρεμιέρα που θα γελάει ο κόσμος δεν θα μπορούν να κάνουν τίποτα». Με προστάτευε ακόμα και σε τέτοια θέματα, γιατί εκείνη την εποχή οι πρωταγωνιστές -με την καλή έννοια το λέω- ήταν σκληροί. Δηλαδή, ο ένας κοιτούσε το ρόλο του άλλου, ποιος βγάζει πιο πολύ γέλιο, τι ατάκες λέει για να μην τις πει κι αυτός, οπότε ξαφνικά έρχεται αυτός ο μικρός και βγάζει γέλιο εκεί; Τότε θα έλεγαν στο σκηνοθέτη: «Αυτό να μην το κάνει ο μικρός». Ο Σωτήρης Μουστάκας με συμβούλευε πώς να δω τα πράγματα επαγγελματικά και από τη σκληρή τους πλευρά.

Έχεις περάσει δύσκολα στο θέατρο;

Πάρα πολύ δύσκολα. Πιστεύω ότι από την ημέρα που έκανα κινηματογράφο, τις «Φυλακές ανηλίκων», και έγινε λίγο γνωστό το όνομά μου και με καλούσαν οι θεατρικοί επιχειρηματίες, οι πρωταγωνιστές είχαν κάποιο πρόβλημα - χωρίς να λέμε ονόματα. Αλλά θα πω ότι ένας μεγάλος πρωταγωνιστής είπε: «Πάρε όποιον θέλεις εκτός από τον Ιωάννου» και μου το είπε ο επιχειρηματίας. Έχουν συμβεί πάρα πολλά… τότε έπρεπε να έχεις γερό στομάχι. Αλλά βλέπω και σήμερα ότι οι νέοι ηθοποιοί πρέπει να έχουν γερό στομάχι γιατί είναι ένας δύσκολος χώρος και, άμα το βλέπουν σαν επάγγελμα -ότι θα βγουν και θα πάρουν λεφτά και θα αγοράσουν σπίτια ή κότερα-, πλανώνται πλάνην οικτράν. Δεν υπάρχει περίπτωση. Εκτός αν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και είσαι σε δυο-τρία σίριαλ συγχρόνως, σε εκπομπές, όπως είναι κάποιοι, αλλιώς πρέπει να έχεις plan B οπωσδήποτε.

Έχεις δουλέψει και με τον Θανάση Βέγγο στο «Δελφινάριο». Τι θυμάσαι από εκείνον;

Ένιωθα σαν να ήταν ο πατέρας μου. Με το που πήγαινα στο θέατρο, μου έλεγε «έλα να σε πάρω μια αγκαλιά» και με ρωτούσε τι κάνει η οικογένειά μου. Άνθρωπος με το άλφα κεφαλαίο. Είμαι χορτάτος γιατί έπαιξα με σπουδαία ονόματα. Όλους αυτούς τους έβλεπα όταν ήμουν μικρός στην ασπρόμαυρη τηλεόραση να παίζουν στις ταινίες τις Κυριακές, που όλοι κλείνονταν στο σπίτι για να τους δουν. Και μετά συνεργάστηκα με αυτούς τους ανθρώπους. Τι άλλο να ζητήσω; Το πρώτο λαχείο της ζωής είναι αυτό.

Πολύς κόσμος σε γνωρίζει σαν έναν καλό κωμικό ηθοποιό. Υπάρχει η «ετικέτα» αυτή.

Αυτό δεν μου έκανε καλό στην τηλεόραση. Κάποια στιγμή σταματήσανε να γίνονται κωμικές σειρές, οπότε, όταν σου έχουν βάλει αυτή την «ετικέτα» του κωμικού ηθοποιού, δεν σε σκέφτονται για διαφορετικούς ρόλους στην τηλεόραση. Γιατί πού να πάει το μυαλό ενός σκηνοθέτη ή του παραγωγού να παίξω το ρόλο του ψυχιάτρου στο «Προξενιό της Ιουλίας»; Πιστεύω ότι αυτό ή κατά λάθος έγινε ή δεν με θυμούνταν. Και μετά, όταν με είδανε, είπανε: «Κοίτα αυτός που έβγαζε τόσο γέλιο πόσο καλά μπορεί και κάνει ένα δραματικό ρόλο και ο κόσμος κλαίει». Αυτό το στίγμα ήθελα να δώσω και το καταλάβανε. Δεν υπάρχει κωμικός ή δραματικός ηθοποιός, αλλά ηθοποιός που παίζει το ρόλο που του έχει ανατεθεί.

Όμως, για ένα μεγάλο διάστημα, μετά τις βιντεοταινίες που έκανες και κάποια θεατρικά έργα… εξαφανίστηκες. Τι συνέβη;

Ναι. Δεν ξέρω αν… εξαφανίστηκα γιατί υπάρχει μια μεγάλη μερίδα θεατών που πηγαίνουν στο θέατρο, οπότε με έβλεπαν εκεί. Στο θέατρο δεν σταμάτησα καθόλου να δουλεύω. Στην τηλεόραση είχα πολλά χρόνια να εμφανιστώ.

Γιατί πιστεύεις ότι συνέβη αυτό;

Δεν ξέρω. Η τηλεόραση είναι ένας γρίφος. Πιστεύω ότι είναι ένα πράγμα κεκλεισμένων των θυρών. Έχω διαβάσει ότι θα ανέβει η τάδε σειρά, θα γίνει αυτή η παραγωγή και, πριν καν ανακοινώσουν ποιοι θα παίξουν, ξέρω ήδη ποιοι θα είναι σε αυτή τη σειρά. Η τηλεόραση είναι ένας κλειστός χώρος -όλα αυτά που λέω τα βάζω εντός εισαγωγικών, γιατί είναι η δική μου γνώμη- και για να ανοίξει αυτή η πόρτα θα πρέπει να φιλήσεις κατουρημένες ποδιές. Εκτός αν κάποια στιγμή συμβεί το… θαύμα. Θα σου πω δύο «θαύματα» που συνέβησαν σε μένα. Έβλεπα «Το προξενιό της Ιουλίας» και είπα: «Όλοι αυτοί οι ήρωες σε αυτή τη σειρά θέλουν ψυχίατρο!». Και έπειτα από τρεις μέρες χτυπάει το τηλέφωνό μου και μου λένε: «Κύριε Ιωάννου, είμαστε από τον Alpha και υπάρχει ένας ρόλος του ψυχιάτρου στο “Προξενιό της Ιουλίας” και θέλουμε να τον κάνετε εσείς». Κόντεψε να μου πέσει το τηλέφωνο από τα χέρια. Λέω: «Οπ, τι έγινε εδώ; Το άκουσε το σύμπαν;». Και έτσι έπαιξα τον ψυχίατρο. Το σύμπαν είναι; Ο Θεός που δίνει την ευλογία;

Πιστεύεις στον Θεό;

Ναι. Έχω βαθιά πίστη στον Θεό. Και θα σου πω και κάτι ακόμα που εγώ το θεωρώ θαύμα. Έβλεπα τον α’ κύκλο της σειράς «Άγιος Παΐσιος - Από τα Φάρασα στον Ουρανό» και είπα: «Αχ, άγιέ μου, μόνο μια σκηνή θέλω σε αυτή τη σειρά», γιατί είχα επισκεφτεί και τη σκήτη του Αγίου Παϊσίου. Είχα ακούσει πάρα πολλά θαύματα που είχε κάνει και ήταν πάντα στην καρδιά μου. Όταν μου συνέβαινε κάτι, έλεγα: «Άγιε Παΐσιε, προσευχήσου για μένα». Και στο δεύτερο κύκλο όντως χτύπησε το τηλέφωνό μου και έγινε αυτό που ζήτησα στον Άγιο Παΐσιο. Ήταν η σκηνή που ήθελα. Η σκηνή στο καφενείο, όπου είχε έρθει ο μοναχός Παΐσιος και του μιλούσα για τον Άγιο Αρσένιο μαζί με τον -Θεός σχωρέσ’ τον- Δημήτρη Ήμελλο. Τι ευλογία και τι τιμή να γνωρίσω αυτόν το σπουδαίο ηθοποιό και άνθρωπο, στις τελευταίες του ατάκες να μιλάμε μαζί, το θεώρησα απέραντη ευλογία και Θεού θέλημα.

Όταν έπαιξα αυτή τη σκηνή και ήταν ο Προκόπης Αγαθοκλέους που μου μιλούσε, κάτι έγινε... Ήταν διαφορετικά στις πρόβες, γιατί στο γύρισμα ένιωσα σαν να έφευγα από τον εαυτό μου και όντως έβλεπα μέσα στα μάτια του τον άγιο και ένιωθα ότι ήταν εκεί. Ένιωθα ένα περίεργο συναίσθημα. Με έπιανε ανατριχίλα, σαν να ήταν εκεί ο ίδιος ο άγιος και να καθοδηγούσε τη σκηνή, σαν να τη σκηνοθετούσε… Στις πρόβες έλεγα τα λόγια κανονικά, αλλά όταν έγινε το γύρισμα, την ώρα που λέω ότι «ο Τούρκος είδε τον Χατζεφεντή, τον Άγιο Αρσένιο να μην περπατάει στη γη, αλλά να περπατάει στον αέρα», δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου, γιατί εγώ την είδα μπροστά μου εκείνη τη σκηνή. Αυτή η σειρά είχε ευλογία, γιατί την ήθελε ο ίδιος ο Άγιος Παΐσιος να γίνει. Το πιστεύω αυτό. Το Πάσχα που πήγα σε πολλές εκκλησίες, ήταν γεμάτες από νέα παιδιά και όλα τους είχαν δει τη σειρά και έμαθαν να λένε την ευχή του Αγίου Παϊσίου: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Άλλαξαν πάρα πολλοί άνθρωποι βλέποντας αυτή τη σειρά. Κι εγώ που την είδα και συμμετείχα, άλλαξα πολλά πράγματα μέσα μου. Στα γυρίσματα, που ήταν πολύ δύσκολα και αντιμετωπίσαμε δυσκολίες, πάντα το χέρι του Αγίου Παϊσίου ήταν εκεί για να δώσει λύσεις. Θυμάμαι κάτι απίστευτο που συνέβη μεταξύ άλλων. Στη σκηνή όπου χτίζουν την εκκλησία, έλειπαν υλικά και ήταν πολύ δύσκολο να ανέβει όλη αυτή η ξυλεία για να γίνει το γύρισμα. Θα έπρεπε να ακυρωθεί το γύρισμα και να το κάνουν αλλού. Τότε φώναξε ο ηγούμενος: «Παιδιά, για κοιτάξτε εδώ στην αποθήκη». Και ως εκ θαύματος εκεί υπήρχαν ξύλα στο μέγεθος που χρειαζόταν για να χτιστεί η εκκλησία! Αν αυτό δεν είναι θαύμα του αγίου, τότε τι ήταν; Θυμάμαι, όταν έκανα τα γυρίσματά μου, είδα τέσσερις ρασοφόρους και νόμιζα ότι ήταν κομπάρσοι. Τους πλησίασα, τους ρώτησα και μου είπαν: «Είμαστε μοναχοί από το Βατοπέδι και η θέση μας εδώ είναι να βλέπουμε τα πάντα ώστε να γίνουν σωστά. Όλα αυτά που αναφέρονται στο σενάριο είναι αλήθεια και οτιδήποτε γίνεται εδώ το παρακολουθούν ιστορικοί». Δεν ήταν όλη η σειρά δραματική, αλλά δεν υπήρχε επεισόδιο που να μην κλαίει ο κόσμος. Έκλαιγαν από την αλήθεια. Έλεγαν όλοι ότι υπάρχει κάτι πέρα από εδώ. Γι’ αυτό εγώ λέω ότι «η σειρά έγινε με παραγωγή και σκηνοθεσία του Αγίου Παϊσίου, ο οποίος καθοδηγούσε τους πάντες».

Μίλησέ μου για την επίσκεψή σου στο Άγιο Όρος και στη σκήτη του Αγίου Παϊσίου.

Πέντε μέρες έμεινα στο μοναστήρι του Αγίου Ανδρέα στο Άγιο Όρος. Πηγαίνοντας εκεί, κάτι συμβαίνει και αλλάζει το μυαλό σου. Κατ’ αρχήν, όσο ήμουν εκεί,δεν ήθελα να καπνίσω. Τρεις το πρωί χτυπούσαν οι καμπάνες και πήγαινα στη λειτουργία. Ξύπναγα και έβλεπα μέσα στο σκοτάδι τα καντήλια αναμμένα στην εκκλησία και μια κατάνυξη στη λειτουργία και ευφορία ψυχής που δεν περιγράφονται με λόγια. Θυμάμαι πόσο πολύ ήθελα να πάω στη σκήτη του Αγίου Παϊσίου. Σκεφτόμουν πώς θα πάω γιατί είναι μακριά, μέσα στο δάσος, σε δύσβατα μονοπάτια. Κι όμως, το αποφάσισα και πήγα. Κι οποιαδήποτε απορία είχα, μου τη λύνανε κάποιοι σαν από θαύμα. Έλεγα «πώς θα πάω μόνος μου εκεί, θα χαθώ μέσα στο δάσος» και, όπως προχωρούσα, εμφανίστηκαν δύο προσκυνητές και μου είπαν: «Δεν είναι δύσκολο. Πήραμε αυτό το μονοπάτι και φτάσαμε». Ακολούθησα αυτό το μονοπάτι, μετά χάθηκα και είπα μέσα μου «πού να πάω;», κι εκεί συνάντησα στη σκήτη του το γέροντα Γαβριήλ, ο οποίος μου είπε: «Καλώς τον. Καλός άνθρωπος ο Βέγγος». Κι εγώ την περασμένη χρονιά είχα παίξει στο «Δελφινάριο» με τον Βέγγο! Πού το ήξερε αυτό ο γέροντας Γαβριήλ; Έμεινα κόκαλο. «Θέλω να πάω στον Άγιο Παΐσιο», του είπα. «Να πας, όλο ευθεία, θα ακολουθήσεις το δρόμο, έχει ταμπέλες, μόλις περάσεις τη γέφυρα. Ήταν πολύ μακριά, μέσα στο δάσος και σταμάτησα δυο-τρεις φορές γιατί δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Όλα αυτά εγώ τα θεωρώ θαύματα.

Πληρωθήκατε καλά οι ηθοποιοί που παίξατε στις βιντεοταινίες, έτσι δεν είναι;

Ναι. Υπήρξε αυτή η καλή εποχή και για μένα. Το λάθος όμως το δικό μου είναι ότι δεν κοίταξα ποτέ το αύριο. Κοίταζα το σήμερα. Δηλαδή, θα μπορούσα να έχω αγοράσει ένα σπίτι, αλλά ακόμα είμαι στο ενοίκιο. Θα μπορούσα να έχω κάνει μια επιχείρηση. Δεν είχα το μυαλό. Το μυαλό το δικό μου ήταν… άντε να έρθει ο άλλος ο ρόλος. Και μετά μην ξεχνάς ότι παντρεύτηκα και έγινα πατέρας πολύ μικρός. Οπότε ήταν τα έξοδα τεράστια και πολύ δύσκολα θα μπορούσα να πω «όχι» σε μια δουλειά, ακόμα και να μη μου άρεσε. Σήμερα αυτοί που έχουν τη δυνατότητα να πούνε «όχι» σε δουλειά είναι οι πιο ευτυχισμένοι γιατί διαλέγουν.

Παντρεύτηκες νωρίς, έκανες δύο γάμους, έχεις δύο διαζύγια και τρία αγόρια, δύο από την πρώτη και ένα από τη δεύτερη πρώην σύζυγο.

Ναι. Και δύο επιπλέον αρραβώνες. Ήθελα να κάνω οικογένεια από νεαρή ηλικία. Παντρεύτηκα δεκαεννέα χρονών, όταν έπαιξα στην πρώτη μου ταινία «Φυλακές ανηλίκων». Δεν με ενδιέφερε να είμαι πλέι μπόι, παρόλο που λόγω της δουλειάς μου είχα πολλές κατακτήσεις. Έχω τρεις υπέροχους γιους. Ο μικρότερος, ο Διονύσης, τελείωσε το στρατό και, επειδή εγώ έχω και την καναδική υπηκοότητα, την πήρε κι εκείνος και έχει πάει στα ετεροθαλή του αδέλφια. Σπουδάζει ψυχολογία στο Τορόντο. Ο μεγάλος, ο Δημήτρης, είναι υπεύθυνος σε μεγάλη εταιρεία σεκιούριτι και ο δεύτερος, ο Μιχάλης, ρεφλεξολόγος και φυσικοθεραπευτής. Έχουμε πολύ καλή σχέση. Κάθε μέρα μιλάμε πολύ στο Viber και κάνουμε βιντεοκλήσεις.

Στα προσωπικά σου τώρα πώς είσαι;

Η ζωή είναι απρόβλεπτη. Κάποια στιγμή μπορεί να χτυπήσει την πόρτα της καρδιάς μου κάτι όμορφο και να μου πει «εδώ είμαι», οπότε είναι καλοδεχούμενο.

Κι ας τελειώσουμε με το τι κάνεις αυτό τον καιρό επαγγελματικά.

Κάνουμε παραστάσεις με την «Ελένη» του Ευριπίδη και θα συνεχίσουμε καλοκαιρινή περιοδεία σε διάφορα φεστιβάλ και σε αρχαία θέατρα στην περιφέρεια. Είναι μεν αρχαία τραγωδία, αλλά ο Ευριπίδης έχει βάλει και λίγο χιούμορ μέσα κι έτσι ο κόσμος γελάει κάποια στιγμή μέσα από την κατάσταση. Παίζω τον Μενέλαο και η Γιούλη Ηλιοπούλου κρατάει τον ομώνυμο ρόλο, ενώ έχει κάνει και την παραγωγή και τη σκηνοθεσία. Είναι καταπληκτική σε αυτό που κάνει, με απέραντη αγάπη και σεβασμό για τους συναδέλφους της. Έχουμε ταιριάξει στη σκηνή κι αυτό το θεωρώ ευλογία.

-Δημοσιεύθηκε στην ONTIME