Στον κόσμο του ποδοσφαίρου, λίγα πράγματα προκαλούν τόσο έντονα συναισθήματα όσο η απώλεια ενός τίτλου που θεωρούνταν «τελειωμένη υπόθεση». Ορισμένες ομάδες έφτασαν μια ανάσα από τη δόξα, αλλά η πίεση, η τύχη ή η λάθος στιγμή τις γονάτισε. Πάμε να δούμε τις 7 μεγαλύτερες καταρρεύσεις τίτλου στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, ξεκινώντας από το απίστευτο φετινό κάζο του Άγιαξ.

Η αγωνιστική κατάρρευση του Άγιαξ στο φινάλε της φετινής σεζόν, αποτελεί μία από τις πιο δραματικές ανατροπές στην ιστορία, όχι μόνο της Eredivisie, αλλά και του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Μέχρι τα τέλη Μαρτίου, ο "Αίαντας" βρίσκονταν στην κορυφή της βαθμολογίας με διαφορά εννέα βαθμών από την Αϊντχόφεν, μετά από μια εντυπωσιακή νίκη με 2-0 εκτός έδρας. Ωστόσο, η συνέχεια ήταν καταστροφική. Δύο ισοπαλίες και δύο ήττες στα τελευταία τέσσερα παιχνίδια, συμπεριλαμβανομένης μιας βαριάς ήττας με 3-0 από τη Ναϊμένγκεν και ενός σοκαριστικού γκολ στο 99ο λεπτό από τη Γκρόνινγκεν, επέτρεψαν στην PSV να ανατρέψει την κατάσταση και να κατακτήσει τον τίτλο με έναν βαθμό διαφορά. Η απογοήτευση ήταν έκδηλη. Ο Βάουτ Βέγκχορστ αντέδρασε έντονα μετά τον τελευταίο αγώνα, ενώ ο προπονητής Φραντσέσκο Φαριόλι ξέσπασε σε κλάματα.

30303150
30303151

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη SB (@mysemuanyabola)


Η Αϊντχόφεν, με ηγέτες τον Λουκ ντε Γιονγκ και τον Μάλικ Τίλμαν, ολοκλήρωσε τη σεζόν με τέσσερις συνεχόμενες νίκες, κατακτώντας τον δεύτερο συνεχόμενο τίτλο της. Για τον Άγιαξ, αυτή η κατάρρευση σηματοδοτεί την τρίτη διαδοχική σεζόν χωρίς τίτλο, αναδεικνύοντας βαθύτερα προβλήματα στη σταθερότητα και τη διαχείριση κρίσιμων στιγμών. Πάμε όμως να δούμε και κάποιες ακόμα ιστορικές καταρρεύσεις.


1. Νιούκαστλ (Premier League, 1995/96): Τα mind games του σερ Άλεξ

Η Νιούκαστλ του Κέβιν Κίγκαν είχε φτάσει να προηγείται με 12 βαθμούς στα μέσα της σεζόν, παίζοντας θεαματικό ποδόσφαιρο με ηγέτες τους Ζινόλα και Φέρντιναντ. Όμως, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ άρχισε να πλησιάζει. Η πίεση αυξήθηκε, η άμυνα άρχισε να καταρρέει και τα αποτελέσματα γύρισαν εις βάρος της. Η ήττα με 4-3 από τη Λίβερπουλ αποτέλεσε το σημείο καμπής. Η αλησμόνητη συναισθηματική έκρηξη του Κίγκαν στην κάμερα, το πολύ γνωστό «θα το λατρέψω αν τους νικήσουμε» – έγινε μνημείο ποδοσφαιρικής πίεσης και πιθανότατα ήταν μια ήττα του στα mind games από τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, που είχε νωρίτερα πει, πως κάποιες ομάδες δεν πάλευαν το ίδιο σκληρά κόντρα στις “καρακάξες”, όπως κόντρα στη Γιουνάιτεντ. Αυτά τα mind games, σίγουρα επηρέασαν και τα αποδυτήρια. Η Νιούκαστλ δεν κατάφερε να ανακάμψει και έχασε τον τίτλο, μένοντας με ένα «τι θα γινόταν αν…».




2. Ρεάλ Μαδρίτης (La Liga, 2003/04): Όταν η λάμψη δεν αρκεί

Η Ρεάλ Μαδρίτης των «Galacticos», με Μπέκαμ, Ζιντάν, Ρονάλντο και Φίγκο, έμοιαζε πανίσχυρη. Ωστόσο, η απόφαση της διοίκησης να απομακρύνει τον Κλοντ Μακελελέ και να εστιάσει σε εμπορικά ονόματα αποδείχτηκε καταστροφική. Παρά το προβάδισμα 8 βαθμών, η ομάδα κατέρρευσε τον Μάρτιο με πέντε συνεχόμενες ήττες, αποκλεισμός από το Champions League και τελικός απολογισμός ήταν η 4η θέση στη La Liga και κανένα τρόπαιο. Μια σεζόν-παράδειγμα για το πώς η ισορροπία ομάδας είναι πιο κρίσιμη από τα αστέρια.


3. Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (Premier League, 1997/98): Η ανατροπή της Άρσεναλ

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχε μια άνετη διαφορά 12 βαθμών τον Μάρτιο. Όμως, η Άρσεναλ του Αρσέν Βενγκέρ, βασισμένη στην πειθαρχία, την τακτική ευφυΐα και παίκτες όπως ο Μπέργκαμπ, έκανε ένα ασταμάτητο σερί νικών. Με μια νίκη μέσα στο Όλντ Τράφορντ, η Άρσεναλ πέρασε μπροστά και κατέκτησε τον τίτλο, ανοίγοντας μια νέα εποχή για το αγγλικό ποδόσφαιρο και φέρνοντας τα πάνω-κάτω στις ισορροπίες του Νησιού.


4. Μονακό (Ligue 1, 2003/04): Η Ευρώπη έκλεψε την ενέργεια

Η Μονακό είχε εξαιρετική πορεία στη Ligue 1, ενώ παράλληλα διαπρέπει στο Champions League, φτάνοντας μέχρι τον τελικό. Όμως, το βάρος των συνεχόμενων αγώνων, οι τραυματισμοί και η σωματική φθορά, οδήγησαν σε πτώση στη Γαλλία. Από πρωτοπόρος με διαφορά 8 βαθμών, τερμάτισε τρίτη. Η ήττα στον τελικό του Champions League από την Πόρτο σφράγισε μια σεζόν που άρχισε με όνειρα και τελείωσε με άδεια χέρια.


5. Άρσεναλ (Premier League, 2002/03): Η “Αήττητη” που λύγισε νωρίς

Η Άρσεναλ βρισκόταν 5 βαθμούς μπροστά από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τον Μάρτιο του 2003 και έπαιζε κυριαρχικό ποδόσφαιρο με τους Ανρί, Πιρές και Βιεϊρά. Όμως, τραυματισμοί και κρίσιμες γκέλες (όπως με την Μπόλτον και τη Λιντς) έδωσαν χώρο στην Γιουνάιτεντ να επιστρέψει. Ο τίτλος χάθηκε και ο Βενγκέρ, αν και δήλωσε πως η ομάδα του ήταν «η καλύτερη», είδε το τρόπαιο να καταλήγει αλλού. Ένα χρόνο μετά, βέβαια, ήρθε η δικαίωση για τον Αλσατό, με την αήττητη σεζόν των «Invincibles».


6. Ίντερ (Serie A, 2001/02): Όταν λύγισε το "Φαινόμενο"

Η Ίντερ χρειαζόταν απλώς μια νίκη την τελευταία αγωνιστική για να κατακτήσει το πρώτο της πρωτάθλημα από το 1989. Κόντρα στη Λάτσιο στο «Ολίμπικο», όμως, κατέρρευσε – κυριολεκτικά. Παρά το γεγονός ότι προηγήθηκε δύο φορές, η Ίντερ ηττήθηκε με 4-2. Η Γιουβέντους κατέκτησε τον τίτλο, ενώ οι εικόνες του Ρονάλντο να κλαίει στον πάγκο έγιναν σύμβολο “ποδοσφαιρικής τραγωδίας”. Η Ίντερ έχασε την ευκαιρία να σπάσει μια δεκαετία αποτυχιών και ο Έκτορ Κούπερ αποχώρησε λίγο μετά.



7. Μπάγερν Μονάχου (Bundesliga, 2011/12): "Η σεζόν της 2ης θέσης"

Η σεζόν 2011/12 φαινόταν ιδανική για την Μπάγερν. Πρώτη στη Bundesliga, πορεία στο Κύπελλο και Champions League με τελικό στην έδρα της. Όμως, η Ντόρτμουντ του Κλοπ την ξεπέρασε στο πρωτάθλημα, την κέρδισε στον τελικό του Κυπέλλου και η Τσέλσι την υπέταξε στον τελικό του Champions League με απίστευτη ανατροπή και πέναλτι στο Μόναχο. Από τον θρίαμβο στο απόλυτο σοκ – η χρονιά αυτή έμεινε στη μνήμη ως «die Vize-Saison», δηλαδή «η σεζόν της δεύτερης θέσης».

Όλες αυτές οι ιστορίες δείχνουν κάτι θεμελιώδες. Ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο θέμα ταλέντου ή στατιστικής υπεροχής. Είναι άθλημα στιγμών, πίεσης και ψυχικής ανθεκτικότητας. Η διαχείριση της κορυφής είναι πολύ πιο δύσκολη από το να την κατακτήσεις. Και αυτό είναι που κάνει τις καταρρεύσεις τόσο συγκλονιστικές. Γιατί, τελικά, ο τίτλος ανήκει σε εκείνον που αντέχει μέχρι το τέλος.