Το όνομά του Χρήστου Μαυρίκη παραπέμπει στους Παπουλάκους του 19ου αιώνα, τους ρασοφόρους, δήθεν μοναχούς, που γυρόφερναν στην Πελοπόννησο διαδίδοντας ότι προβλέπουν το μέλλον, για να επηρεάζουν τους τρομαγμένους ραγιάδες. Τον έναν τον κρέμασε ο Ιμπραήμ, παίρνοντας όσα χρυσάφια βρήκε στο μοναστήρι του, ενώ ο άλλος απέκτησε οπαδούς, αγιοποιήθηκε και πέθανε πλήρης ημερών στην Ανδρο. Ο Χρήστος Μαυρίκης, από τους τελευταίους σύγχρονους αγιοπατέρες ή αθεόφοβους, όπως αποκαλούσαν τότε τους Παπουλάκους, διαθέτει ένα και μοναδικό αδιαμφισβήτητο στοιχείο: το παχύ, τσιγκελωτό μουστάκι.
Το όνομά του επιβεβαιώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’90, όταν καταδικάστηκε και φυλακίστηκε για τις παρακολουθήσεις τηλεφώνων του Ανδρέα Παπανδρέου, στελεχών του ΠΑΣΟΚ αλλά και της Νέας Δημοκρατίας. Μέχρι τότε η Αθήνα ήξερε τον «Χρήστο τον μουστάκια», που μοίραζε «κασέτες στην Ομόνοια με κουβέντες μεταξύ πολιτικών», σύχναζε σε ψιλικατζίδικο στην Πλατεία Βικτωρίας, απέναντι από το κτίριο του ΟΤΕ με το «πάρκο κεραιών» στην ταράτσα, σε ένα τυροπιτάδικο της Καρύτση, αγόραζε καλώδια, κεραίες, τρανζίστορ, «μηχανήματα» και ηλεκτρολογικό εξοπλισμό από τα καταστήματα της Δραγατσανίου, καθώς και σε ένα οπλουργείο κοντά στη Λυκούργου
Εκεί είχε «σταθμό» η υπηρεσία πληροφοριών και λέγεται ότι από τις πρώτες «δουλειές» του για λογαριασμό του διοικητή της ΚΥΠ Μιχ. Ρουφογάλη την περίοδο της χούντας ήταν η παρακολούθηση «τρυφερών αξιωματικών», που έψαχναν νεαρούς συντρόφους στα σινεμά ερωτικών ταινιών («Αβέρωφ», «Σταρ» και «Κεραμεικός»). Εκλεινε «τα καλύτερα τραπέζια» στη «Ζούγκλα» και στον «Ελατο» για τους επαρχιώτες καθεστωτικούς, μπαινόβγαινε στις δημοφιλέστερες λέσχες της Πατησίων και της Πλατείας Κλαυθμώνος, προωθούσε «δεύτερες φωνές» σε δισκογραφικές εταιρείες της 3ης Σεπτεμβρίου και άνοιγε όλα τα ΚΑΦΆΟ βάζοντας διπλά καλώδια-τρίχες σε τηλέφωνα, για να μπορεί να τα ακούει ταυτόχρονα με τους συνομιλητές του.
Χρήστος Μαυρίκης: Ο Τόμπρας και τα άγνωστα νταλαβέρια με τον Πανταζή
Τον πρώτο καιρό της Μεταπολίτευσης εξαφανίστηκε και επανήλθε ως νέος υπάλληλος του ΟΤΕ μετά το ’81, όταν πια διευθυντής του Οργανισμού ήταν ο Φάνης Τόμπρας. Εκείνος είχε χαθεί νωρίτερα, όταν αμνηστεύθηκε τον Δεκέμβριο του 1967 από τους χουντικούς λίγες ημέρες μετά το αποτυχημένο βασιλικό αντικίνημα. Γνωστός στους πολιτικοστρατιωτικούς κύκλους, ο Τόμπρας ήταν απόφοιτος της Σχολής Ευελπίδων και υπηρετούσε στην ΚΥΠ όταν κατηγορήθηκε και τελικώς καταδικάστηκε −παραμονές του πραξικοπήματος− με ακόμα πέντε συναδέλφους του σε κάθειρξη 18 ετών για συμμετοχή στην παραστρατιωτική οργάνωση «ΑΣΠΊΔΑ» του Ανδρέα Παπανδρέου. Χρόνια αργότερα, στο «βρώμικο ’89», λεγόταν ότι «ο Χρήστος με τον Πανταζή “άκουγαν” τον Παττακό και τον Μακαρέζο για λογαριασμό του Τόμπρα, που ενημέρωνε τον Ανδρέα στο εξωτερικό». Ψιθυριζόταν όμως και ότι έστελναν δεύτερο ραπόρτο στους κοντοχωριανούς τους, τον Παπαδόπουλο και τον Ρουφογάλη. Θολά πράγματα.
Ο Πανταζής Χρονόπουλος, αστυνομικός για χρόνια του Ευάγγ. Γιαννόπουλου, είχε μεγαλώσει με τον Μαυρίκη στη Ζαχάρω και στα γύρω χωριά του Καϊάφα, στην Ηλεία. Στο ΠΑΣΟΚ τους κωδικοποιούσαν ως «μπατζανάκια» και τον Αύγουστο το ’89 διαδόθηκε ευρέως πως παγίδευαν τα τηλέφωνα του Κων. Μητσοτάκη και συνεργατών του. Ο Θ. Τόμπρας συνελήφθη και παραπέμφθηκε ως «αρχικοριός», ωστόσο απηλλάγη αργότερα, επειδή το Ειδικό Δικαστήριο δεν παρέπεμψε τον κατηγορηθέντα ως εντολέα του Ανδρέα Παπανδρέου. Στους δύσκολους μήνες που ακολούθησαν έως τον σχηματισμό της κυβέρνησης της Ν.Δ. τον Απρίλιο του 1990, οι τρομοκράτες της «17Ν» σκότωσαν τον Παύλο Μπακογιάννη (26/9/1989), έκλεβαν όπλα (Συκούριο, Πολεμικό Μουσείο) και έσπερναν βόμβες («17Ν», «ΕΛΑ»). Ενώ ο Τόμπρας είχε παραιτηθεί από το καλοκαίρι, ο Μαυρίκης παρέμεινε στον ΟΤΕ και φυσικά στην ΕΥΠ
Τον Ιούνιο του 1990, η Ασφάλεια εισέβαλε αιφνιδιαστικά σε γκαρσονιέρα των Αμπελοκήπων, νοικιασμένη στο όνομα του Μιχάλη Ζιάγκα, σωματοφύλακα και alter ego του Ανδρέα Παπανδρέου. Αναζητούσαν στοιχεία σύνδεσής του με την εξτρεμιστική έξαρση, καθώς είχαν κυκλοφορήσει «κασέτες» υποτιθέμενων συνομιλιών του με υπόπτους της εποχής. Ελάχιστα έγιναν γνωστά για τα ευρήματα και η υπόθεση έκλεισε σχεδόν αμέσως. Διαδιδόταν ότι το «δίκτυο Τόμπρα» υπό την καθοδήγηση του Γ. Αλεξάκη, επικεφαλής του κλάδου αντικατασκοπείας της ΕΥΠ την περίοδο 1981-1987 και άμεσου συνεργάτη του Α. Παπανδρέου, είχε αποκτήσει «γερές προσβάσεις» σε τρομοκράτες, βάζοντας τον Μαυρίκη να τους παρακολουθεί.
Η μεγαλύτερη ληστεία αρχαιοτήτων
Στις 3 αξημέρωτα της Μεγάλης Πέμπτης 12 Απριλίου 1990, τέσσερις αρχαιοκάπηλοι ξυλοκόπησαν τον φύλακα του Μουσείου Κορίνθου και εισέβαλαν στον χώρο κλέβοντας 285 έργα ανεκτίμητης αξίας. Επρόκειτο για τη μεγαλύτερη ληστεία αρχαιοτήτων, αλλά όχι τη μοναδική, αφού μεταξύ 1987-1990 είχε προηγηθεί σωρεία κλοπών στα μουσεία της Σπάρτης, της Αίγινας, της Τεγέας, της Ρόδου και της Σάμου. Το πρωί της ίδιας ημέρας ορκίστηκε πρωθυπουργός ο Κων. Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του κατόπιν επικράτησης της Ν.Δ. στις τρίτες κατά σειρά εκλογές της 8ης Απριλίου. Από την πρώτη στιγμή ο Κων. Μητσοτάκης ζήτησε να κλείσουν τα σύνορα και ξεκίνησε διεθνής έρευνα. Εννέα χρόνια μετά, στις 7 Σεπτεμβρίου 1999 (ανήμερα του φονικού σεισμού της Αθήνας), κατασχέθηκαν από το FBI στο Μαϊάμι τα 274 από τα 285 κλαπέντα αντικείμενα, ωστόσο η υπόθεση «έμπαζε».
Τα κενά μεγεθύνθηκαν κι άλλο τον Ιανουάριο του 2001, όταν στην τελετή παραλαβής στο υπουργείο Πολιτισμού ο «Ελληνας πληροφοριοδότης» ενώπιον του τότε υπουργού Ευάγγ. Βενιζέλου και του Αμερικανού πρέσβη Νίκολας Μπερνς αποκάλυψε την ταυτότητά του! «Διαμαρτύρομαι γιατί δεν με αναφέρατε. Εχετε πολύ αρνητική στάση απέναντί μου», τους είπε εκνευρισμένος ο Χρήστος Μαυρίκης, εξηγώντας κατόπιν στους δημοσιογράφους πόσο βοήθησε με τους «κοριούς» και τις πληροφορίες του στην εξιχνίαση του εγκλήματος. Το ότι η προσφορά του έμεινε στα αζήτητα οφειλόταν σε ένα γεγονός και μία υποψία: α) την περίοδο των ερευνών στις ΗΠΑ εξέτιε ποινή κάθειρξης στον Κορυδαλλό και β) το FBI είχε ενημερώσει την ΕΥΠ ότι ο Μαυρίκης ενεργούσε για λογαριασμό εμπλεκόμενων αξιωματούχων της ΕΛ.ΑΣ., οι οποίοι ωστόσο δεν οδηγήθηκαν στο ακροατήριο.
Η προσέγγιση με τον έμπιστο του Γιάσερ Αραφάτ
Στο διάστημα που έμεινε και μπαινόβγαινε στη φυλακή έως το 1998-1999, επεδίωξε να κάνει γνωριμίες, ωστόσο οι περισσότεροι τον απέφευγαν λόγω των σκανδαλωδών διαστάσεων της υπόθεσής του («εθνικός κοριός»), αλλά και του πρότερου βίου του. Ηταν γνωστός στον υπόκοσμο και ποτέ δεν το αρνήθηκε. Ενας από τους ελάχιστους (σ.σ.: ίσως κανένας άλλος εκ των τροφίμων) που άνοιγαν κουβέντες μαζί του ήταν ο Μοχάμεντ Ρασίντ, έμπιστος του Παλαιστίνιου ηγέτη Γιάσερ Αραφάτ και βασικός ύποπτος για δύο βομβιστικές επιθέσεις σε αεροσκάφη της Παναμέρικαν το 1982.
Ο Ρασίντ είχε συλληφθεί στο Αεροδρόμιο του Ελληνικού το 1988 -επί ΠΑΣΟΚ- για κατοχή πλαστού διαβατηρίου και το 1992 καταδικάστηκε σε 18 χρόνια για συμμετοχή στην PLO (Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης). Παρά τις εντονότατες πιέσεις, η τότε υπουργός Δικαιοσύνης της Ν.Δ., Αννα Ψαρούδα-Μπενάκη, απέρριψε τα αιτήματα έκδοσής του στις ΗΠΑ. Στο Εφετείο η ποινή του μειώθηκε και το 1996 αποφυλακίστηκε. Δύο χρόνια μετά, το 1998, συνελήφθη στις ΗΠΑ και οδηγήθηκε σε ομοσπονδιακό δικαστήριο. Εντέλει κατάφερε να κλείσει τους λογαριασμούς του με τη Δικαιοσύνη αφήνοντας με το στόμα ανοιχτό τους συντρόφους του στην Ελλάδα, οι οποίοι έμαθαν πως «ο Ρασίντ πέρασε τον Ατλαντικό στη “βάρκα” του Μαυρίκη», χωρίς να είναι σίγουροι για το εάν οδήγησε το FBI στην αποθήκη με τα αρχαία της Κορίνθου.
Οι καιροί άλλαζαν, οι παλαιοί πρωταγωνιστές έφευγαν από το προσκήνιο ή από τη ζωή, ο Χρήστος Μαυρίκης όμως ουδέποτε κατέθεσε τα όπλα. Συστηνόταν πότε ως συνεργάτης γραφείων ντετέκτιβ, με ειδίκευση φυσικά στις… συνακροάσεις, και πότε ως μεσίτης φιλέτων στον Γέρακα, στα Σπάτα, στην Παιανία, στον Υμηττό και στο Μπογιάτι.
Το σχέδιο για να προσελκύσει και «τις ψηλές τις Σέρβες
Επιτυχία γνώρισε πάντως ως τουριστικός πράκτορας. Το 2004, τα διεθνή μέσα ενημέρωσης προέβαλαν εκτενώς τις πρωτοβουλίες του δημάρχου Ζαχάρως, Πανταζή Χρονόπουλου, ο οποίος, για να αντιμετωπίσει το δημογραφικό πρόβλημα, έστελνε τους συγχωριανούς του σε βουλγαρικά και ουκρανικά χωριά, για να βρουν νύφες, προσπαθώντας παράλληλα να προσελκύσει και «τις ψηλές τις Σέρβες».
Το σχέδιο το είχε από παλιά, διότι με την επάνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία ο Χρονόπουλος αγόρασε το νάιτ κλαμπ «Σόδομα», με τη Δούκισσα πρώτο όνομα και τα τραπέζια γεμάτα Ρωσίδες και Ουκρανές να ραίνουν με λουλούδια τον Βαγγέλη Γιαννόπουλο, τον Γιώργη Κατσιφάρα, τον Μιχάλη Ζιάγκα, τον «Μάχο τον Χυτήρο», όπως τον έλεγε ο Γιαννόπουλος, και όλη τη νομενκλατούρα των «πολιτιστικών κέντρων». Πρόκειται για λεπτομέρεια που κανείς εξ όσων τη γνωρίζουν δεν θέλει να τη θυμάται. Δηλαδή, όταν συνελήφθησαν και προφυλακίστηκαν για τους «κοριούς» Μαυρίκης και Χρονόπουλος (παρέμεινε φυλακή δύο μήνες), δεν είχαν ως επαγγελματική προτεραιότητα τις παγιδεύσεις τηλεφώνων, αλλά τις «γυναίκες».
Κι έτσι, όταν ο Χρονόπουλος εξελέγη δήμαρχος το 2002, ο Μαυρίκης ανέλαβε να τις κατεβάσει στη Ζαχάρω, την αγαπημένη τους Sugar City. Κάπου τότε, το 2005, παραλίγο να ξεσπάσει εμφύλιος μεταξύ Ηλείων και Μεσσηνίων και Αρκάδων. Γερμανοί και Ολλανδοί έψαχναν τμήματα της ζωφόρου από τον πρώτο ή τον δεύτερο ναό του Επικούριου Απόλλωνα στα βουνά του «τριεθνούς», νότια της Ανδρίτσαινας, στις Βάσσες της Φιγαλείας. Οπως γίνεται αντιληπτό, στα 1.130 μέτρα υψόμετρο τα διοικητικά όρια μεταξύ των νομών δεν είναι και τόσο σαφή. Γι’ αυτό Μαυρίκης, Χρονόπουλος κι ένας μεγαλοεργολάβος του Δημοσίου, που απασχόλησε κατόπιν τη δημοσιότητα, ενδιαφέρθηκαν να «μετακινήσουν» το σύνορο, ώστε οι ξένοι να πάρουν άδειες από γειτονικές Πολεοδομίες και Δασαρχεία για κάποιες υποτιθέμενες δευτερεύουσες εργασίες γύρω από το μνημείο. Η σκαπάνη δεν έγινε ποτέ, διότι τους πρόλαβε η φωτιά του 2007, που κατέκαψε και «ξεγύμνωσε» όλη την περιοχή. Η φήμη λέει ότι σε προϋπάρχοντα ναό του Απόλλωνα, κατασκευασμένο από τους Φιγαλείς τον 7ο π.Χ. αιώνα, κρύβονταν θησαυροί.
Ο πολιτικός σεισμός από την παγίδευση του τηλεφώνου του Παπανδρέου
Το άστρο του Μαυρίκη πρωτοέλαμψε τον Απρίλιο του 1993, όταν κατήγγειλε πως τον είχαν βάλει από την κυβέρνηση να παγιδεύσει το σταθερό τηλέφωνο του γραφείου του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά και πολλών άλλων πολιτικών προσώπων. Η υπόθεση αφορούσε την παράνομη παρακολούθηση πολιτικών αντιπάλων της τότε κυβέρνησης, στελεχών της κυβέρνησης και άλλων προσώπων, που είχε ξεκινήσει ήδη από το 1987. Τα όσα ισχυρίστηκε προκάλεσαν πολιτικό σεισμό, οδηγώντας στη σύσταση προανακριτικής επιτροπής το 1994. Οι καταγγελίες επιβεβαιώθηκαν από τεχνικές έρευνες στα ΚΑΦΑΟ του ΟΤΕ και η υπόθεση παρουσιάστηκε από τον τότε Τύπο ως σύμβολο της διαπλοκής και της παραβίασης θεμελιωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων, με έντονη κριτική για την έλλειψη διαφάνειας και τη χρήση των παρακολουθήσεων ως εργαλείου. Τελικά, οδηγήθηκε στις φυλακές, καθώς κρίθηκε ένοχος από το Πενταμελές Εφετείο της Αθήνας για απόπειρα εκβίασης σε βαθμό κακουργήματος, παραβίαση απορρήτου τηλεφωνικών συνδιαλέξεων και παράνομη βία. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε ζητήσει να παραπεμφθούν σε δίκη προκειμένου να αποδείξουν ότι Μαυρίκης και Τόμπρας λειτουργούσαν για λογαριασμό του ΠΑΣΟΚ, ωστόσο η Προανακριτική δεν προχώρησε έπειτα από παρέμβαση του Παπανδρέου. Πλέον αυτών, ο Μαυρίκης έχει και άλλες αμετάκλητες αποφάσεις εις βάρος του, όπως για απόπειρα δωροδοκίας δικαστικού για λαθρεμπόριο καυσίμων και για εξύβριση εκδοτών και πολιτικών.
