UEFA Champions League: Ιστορική Γαλλοϊταλική "μάχη" για την κούπα στο Μόναχο των "παρθενικών" κατακτήσεων
Το Μόναχο ξαναγράφει ιστορία
Τριάντα δύο χρόνια μετά το Μαρσέιγ - Μίλαν του 1993, Παρί και Ίντερ συγκρούονται στον τελικό του UEFA Champions League, σε μια γαλλοϊταλική μάχη με φόντο την ιστορία και τoν ιδιαίτερο ρόλο της πόλης του Μονάχου
Γιωργος Χρηστακος
Η ιστορία στο ποδόσφαιρο έχει την τάση να επαναλαμβάνεται. Όχι πάντα κατά γράμμα, αλλά με τρόπο που δύσκολα περνά απαρατήρητος. Το 2025, σε έναν ακόμη τελικό UEFA Champions League, δύο ποδοσφαιρικές σχολές που κουβαλούν διαφορετικά βάρη και προσδοκίες, βρίσκονται ξανά αντίπαλες. H Γαλλική ενάντια στην Ιταλική. Παρί Σεν Ζερμέν εναντίον Ίντερ. Τριάντα δύο χρόνια μετά το θρυλικό Μαρσέιγ - Μίλαν, μια νέα γαλλοϊταλική μονομαχία καλείται να γράψει τη δική της σελίδα σε αυτόν τον αέναο κύκλο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Το 1993, η Μαρσέιγ έγινε η πρώτη και μέχρι σήμερα η μόνη γαλλική ομάδα που κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Με το γκολ του Μπαζίλ Μπολί και τον ηγετικό Ντεσάν, άφησε πίσω της την υπερομάδα της Μίλαν του Καπέλο και ανέβηκε στην κορυφή της Ευρώπης. Ήταν η χρονιά της ανατροπής του κατεστημένου. Και μαζί, το απόλυτο ξέσπασμα μιας ποδοσφαιρικής σχολής που ποτέ ξανά δεν κατάφερε να κάνει το ίδιο.
Η Παρί, όμως, επιστρέφει τώρα με τη δική της ευκαιρία να πάρει τη σκυτάλη. Μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες επενδύσεων, εκατοντάδες εκατομμύρια σε μεταγραφές, αστέρες όπως ο Νεϊμάρ, ο Μέσι και ο Εμπαπέ, και αρκετές ευρωπαϊκές απογοητεύσεις, βρίσκεται ξανά στον τελικό. Αυτή τη φορά όχι ως ομάδα-βιτρίνα, αλλά ως ποδοσφαιρική μονάδα με συνοχή, βάθος και τακτική πειθαρχία.
Ο Λουίς Ενρίκε κατάφερε να δώσει ταυτότητα σε μια ομάδα που συνήθιζε να στηρίζεται στο ατομικό ταλέντο. Με παίκτες όπως ο Βιτίνια, ο Ουσμάν Ντεμπελέ, ο Ντοναρούμα και ο Φαμπιάν Ρουίθ να οδηγούν το σύνολο, η Παρί δεν τρομάζει, αλλά στέλνει ξεκάθαρο μήνυμα, πως ήρθε η ώρα να τελειώσει το «σχεδόν».
Απέναντί της, η Ίντερ του Ιντζάγκι. Μια ομάδα που παίζει με αυτοπεποίθηση. Πέρσι έφτασε ως τον τελικό και έπεσε με αξιοπρέπεια απέναντι στη Μάντσεστερ Σίτι. Φέτος, πιο ώριμη, με κορμό παικτών όπως ο Λαουτάρο, ο Μπαρέλα και ο Τσαλχάνογλου, επιστρέφει με έναν και μόνο στόχο. Να πάρει πίσω ό,τι άφησε στη μισή διαδρομή το 2023.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο τελικός του 2025 δεν είναι απλώς ένα ποδοσφαιρικό ραντεβού. Είναι ένας καθρέφτης εποχών και φιλοσοφιών. Από τη μία, το πείσμα και η επένδυση της Παρί που ζητά επιτέλους ανταμοιβή. Από την άλλη, η εμπειρία και η ιστορικότητα της Ίντερ που διψά για την τέταρτη ευρωπαϊκή της στέψη, δεκαπέντε χρόνια μετά τη νύχτα της Μαδρίτης με τον Μουρίνιο.
Και κάπου εδώ, μπαίνει στο κάδρο ο… τόπος. Το Μόναχο. Μια πόλη μεγάλης ιστορικής σημασίας για το Champions League, που απόψε φιλοξενεί τελικό για πέμπτη φορά στην ιστορία της διοργάνωσης. Κι όμως, δεν είναι αυτό που εντυπωσιάζει, αλλά η συμβολική συνέπεια των τελικών σε αυτή την πόλη, καθώς κάθε φορά που το μεγάλο ματς παίζεται εκεί, αναδεικνύεται νέα πρωταθλήτρια Ευρώπης.
Το 1979, η Νότιγχαμ Φόρεστ του Μπράιαν Κλαφ νίκησε τη Μάλμε και ανέβηκε για πρώτη φορά στην κορυφή της Ευρώπης, ολοκληρώνοντας ένα από τα πιο απίστευτα ποδοσφαιρικά παραμύθια.
Ακολούθησε το 1993, στο ίδιο στάδιο, η Μαρσέιγ, όπως ανέφερα και πιο πάνω, έγινε η πρώτη και μοναδική μέχρι σήμερα, γαλλική ομάδα που κατέκτησε το τρόπαιο, γράφοντας ιστορία απέναντι στη Μίλαν.
Πάμε στο 1997, όταν η Ντόρτμουντ σόκαρε τη Γιουβέντους με τρία γκολ, με εκείνο του Λαρς Ρίκεν να είναι αξέχαστο, και σήκωσε για πρώτη φορά την «κούπα με τα μεγάλα αυτιά» μέσα σε ένα κατάμεστο Olympiastadion.
Τέλος, το 2012, στην ανακαινισμένη πλέον Allianz Arena, η Τσέλσι του Ντρογκμπά «λύτρωσε» δεκαετίες ευρωπαϊκής προσμονής, νικώντας την οικοδέσποινα Μπάγερν στα πέναλτι και γράφοντας το όνομά της για πρώτη φορά στον κατάλογο των πρωταθλητών. Ήταν το βράδυ που το project του Αμπράμοβιτς βρήκε δικαίωση.
Τέσσερις τελικοί. Τέσσερις «παρθενικές» κατακτήσεις. Το Μόναχο, κάθε φορά, μοιάζει να χτίζει το σκηνικό για νέους θριάμβους. Και το 2025, η Παρί Σεν Ζερμέν έχει την ευκαιρία να γίνει η πέμπτη. Να δικαιώσει μια δεκαετία προσμονής. Να κλείσει έναν κύκλο, ή καλύτερα, να ανοίξει έναν καινούργιο για το γαλλικό ποδόσφαιρο. Αυτή η βραδιά δεν είναι άλλο ένα ποδοσφαιρικό ραντεβού. Είναι μια υπόσχεση δικαίωσης, ή επανάληψη του παλιού μοτίβου. Κι αυτό είναι που κάνει το παιχνίδι τόσο συναρπαστικό.
Το 1993, η Μαρσέιγ έγινε η πρώτη και μέχρι σήμερα η μόνη γαλλική ομάδα που κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Με το γκολ του Μπαζίλ Μπολί και τον ηγετικό Ντεσάν, άφησε πίσω της την υπερομάδα της Μίλαν του Καπέλο και ανέβηκε στην κορυφή της Ευρώπης. Ήταν η χρονιά της ανατροπής του κατεστημένου. Και μαζί, το απόλυτο ξέσπασμα μιας ποδοσφαιρικής σχολής που ποτέ ξανά δεν κατάφερε να κάνει το ίδιο.
Η Παρί, όμως, επιστρέφει τώρα με τη δική της ευκαιρία να πάρει τη σκυτάλη. Μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες επενδύσεων, εκατοντάδες εκατομμύρια σε μεταγραφές, αστέρες όπως ο Νεϊμάρ, ο Μέσι και ο Εμπαπέ, και αρκετές ευρωπαϊκές απογοητεύσεις, βρίσκεται ξανά στον τελικό. Αυτή τη φορά όχι ως ομάδα-βιτρίνα, αλλά ως ποδοσφαιρική μονάδα με συνοχή, βάθος και τακτική πειθαρχία.
Ο Λουίς Ενρίκε κατάφερε να δώσει ταυτότητα σε μια ομάδα που συνήθιζε να στηρίζεται στο ατομικό ταλέντο. Με παίκτες όπως ο Βιτίνια, ο Ουσμάν Ντεμπελέ, ο Ντοναρούμα και ο Φαμπιάν Ρουίθ να οδηγούν το σύνολο, η Παρί δεν τρομάζει, αλλά στέλνει ξεκάθαρο μήνυμα, πως ήρθε η ώρα να τελειώσει το «σχεδόν».
Απέναντί της, η Ίντερ του Ιντζάγκι. Μια ομάδα που παίζει με αυτοπεποίθηση. Πέρσι έφτασε ως τον τελικό και έπεσε με αξιοπρέπεια απέναντι στη Μάντσεστερ Σίτι. Φέτος, πιο ώριμη, με κορμό παικτών όπως ο Λαουτάρο, ο Μπαρέλα και ο Τσαλχάνογλου, επιστρέφει με έναν και μόνο στόχο. Να πάρει πίσω ό,τι άφησε στη μισή διαδρομή το 2023.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο τελικός του 2025 δεν είναι απλώς ένα ποδοσφαιρικό ραντεβού. Είναι ένας καθρέφτης εποχών και φιλοσοφιών. Από τη μία, το πείσμα και η επένδυση της Παρί που ζητά επιτέλους ανταμοιβή. Από την άλλη, η εμπειρία και η ιστορικότητα της Ίντερ που διψά για την τέταρτη ευρωπαϊκή της στέψη, δεκαπέντε χρόνια μετά τη νύχτα της Μαδρίτης με τον Μουρίνιο.
Τελικός UEFA Champions League: Το Μόναχο των "παρθενικών" κατακτήσεων
Και κάπου εδώ, μπαίνει στο κάδρο ο… τόπος. Το Μόναχο. Μια πόλη μεγάλης ιστορικής σημασίας για το Champions League, που απόψε φιλοξενεί τελικό για πέμπτη φορά στην ιστορία της διοργάνωσης. Κι όμως, δεν είναι αυτό που εντυπωσιάζει, αλλά η συμβολική συνέπεια των τελικών σε αυτή την πόλη, καθώς κάθε φορά που το μεγάλο ματς παίζεται εκεί, αναδεικνύεται νέα πρωταθλήτρια Ευρώπης. Το 1979, η Νότιγχαμ Φόρεστ του Μπράιαν Κλαφ νίκησε τη Μάλμε και ανέβηκε για πρώτη φορά στην κορυφή της Ευρώπης, ολοκληρώνοντας ένα από τα πιο απίστευτα ποδοσφαιρικά παραμύθια.
Ακολούθησε το 1993, στο ίδιο στάδιο, η Μαρσέιγ, όπως ανέφερα και πιο πάνω, έγινε η πρώτη και μοναδική μέχρι σήμερα, γαλλική ομάδα που κατέκτησε το τρόπαιο, γράφοντας ιστορία απέναντι στη Μίλαν.
Πάμε στο 1997, όταν η Ντόρτμουντ σόκαρε τη Γιουβέντους με τρία γκολ, με εκείνο του Λαρς Ρίκεν να είναι αξέχαστο, και σήκωσε για πρώτη φορά την «κούπα με τα μεγάλα αυτιά» μέσα σε ένα κατάμεστο Olympiastadion.
Τέλος, το 2012, στην ανακαινισμένη πλέον Allianz Arena, η Τσέλσι του Ντρογκμπά «λύτρωσε» δεκαετίες ευρωπαϊκής προσμονής, νικώντας την οικοδέσποινα Μπάγερν στα πέναλτι και γράφοντας το όνομά της για πρώτη φορά στον κατάλογο των πρωταθλητών. Ήταν το βράδυ που το project του Αμπράμοβιτς βρήκε δικαίωση.
Τέσσερις τελικοί. Τέσσερις «παρθενικές» κατακτήσεις. Το Μόναχο, κάθε φορά, μοιάζει να χτίζει το σκηνικό για νέους θριάμβους. Και το 2025, η Παρί Σεν Ζερμέν έχει την ευκαιρία να γίνει η πέμπτη. Να δικαιώσει μια δεκαετία προσμονής. Να κλείσει έναν κύκλο, ή καλύτερα, να ανοίξει έναν καινούργιο για το γαλλικό ποδόσφαιρο. Αυτή η βραδιά δεν είναι άλλο ένα ποδοσφαιρικό ραντεβού. Είναι μια υπόσχεση δικαίωσης, ή επανάληψη του παλιού μοτίβου. Κι αυτό είναι που κάνει το παιχνίδι τόσο συναρπαστικό.
