Τι κοινό μπορεί να έχουν δύο άνδρες όπως ο Μοχάμεντ Αλί και ο Ολεξάντρ Ούσικ; Στα χαρτιά, μπορεί να φαίνεται πως μιλάμε για δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους. Ο ένας Αμερικανός, γεννημένος τη δεκαετία του ’40, μαύρος, μουσουλμάνος, επαναστάτης και φωνή μιας γενιάς. Ο άλλος, Ουκρανός, με βλοσυρό βλέμμα και ψυχραιμία που παγώνει το ρινγκ, χωρίς ποτέ να υψώνει τον τόνο. Κι όμως, όταν κοιτάξεις πιο προσεκτικά, δεν μπορείς να αγνοήσεις τα σημάδια. Κάτι σχεδόν μυστικιστικό ενώνει αυτούς τους δύο.


Μοχάμεντ Αλί - Ολεξάντρ Ούσικ: Τα σημάδια του πεπρωμένου

Γεννήθηκαν και οι δύο στις 17 Ιανουαρίου. Έχουν ύψος 1,91 μέτρα, άνοιγμα χεριών 198 εκατοστά, ενώ και οι δύο κέρδισαν χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο, ενώ αμφότεροι (μετά τη νίκη του Ούσικ επί του Ντιμπουά το Σάββατο) στέφθηκαν αδιαμφισβήτητοι παγκόσμιοι πρωταθλητές σε τρεις διαφορετικές περιπτώσεις, κάτι που μόνο εκείνοι έχουν καταφέρει. Μοιάζει με μια περίεργη προγραμματισμένη επανάληψη της ιστορίας. Ή σαν το σύμπαν να θέλησε να «ξαναγράψει» έναν θρύλο με διαφορετικό πρόσωπο, σε άλλη γλώσσα, σε άλλο καιρό.

Ο Αλί ήταν μια δύναμη της φύσης. Δεν ήταν απλώς αθλητής. Ήταν καλλιτέχνης, ακτιβιστής, επαναστάτης. Οι κινήσεις του στο ρινγκ ήταν χορός. Η φωνή του, δυνατή και ποιητική, συντάραζε, προκαλούσε, ενέπνεε. Ποτέ δεν έκρυψε τα πιστεύω του, ποτέ δεν υπέκυψε στη σιωπή. Αντιθέτως, πολέμησε συστήματα και ανθρώπους με λέξεις, με γροθιές, με την ίδια του την παρουσία.

Ο Ούσικ είναι το ακριβώς αντίθετο σε επίπεδο εξωστρέφειας. Δεν προκαλεί. Δεν διαφημίζει. Δεν φωνάζει. Αλλά μέσα στο ρινγκ είναι σχεδόν τρομακτικός στην ακρίβειά του. Υπομονετικός, αναλυτικός, ήρεμος. Εκεί που ο Αλί σε τρέλαινε με ρυθμό, ο Ούσικ σε εξαντλεί με υπομονή. Εκεί που ο Αλί έπαιζε με τον χρόνο, ο Ούσικ τον μετράει. Είναι σαν ένας χορευτής να συναντά έναν αρχιτέκτονα. Και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Η νίκη.


Ποιός θα κυριαρχούσε στο ρινγκ;

Αν αυτοί οι δύο συναντιούνταν στο ρινγκ, δεν θα ήταν απλώς ένας αγώνας. Θα ήταν ένα έπος. Ο Αλί θα προκαλούσε, θα γελούσε, θα χτυπούσε με ρυθμό. Ο Ούσικ θα κοιτούσε ψυχρά και θα απαντούσε με υπολογισμένα χτυπήματα. Ο Αλί θα κέρδιζε γύρους με φαντασία, ο Ούσικ με πειθαρχία. Ποιος θα κέρδιζε; Κανείς δεν ξέρει. Ίσως αυτό να είναι και το μαγικό.

Γιατί τελικά, δεν είναι όλοι οι θρύλοι για να συγκριθούν. Μερικοί υπάρχουν για να μας θυμίζουν ότι το μεγαλείο έρχεται σε πολλές μορφές. Ο Αλί άλλαξε τον κόσμο των ρινγκ με τον πλέον ηχηρό τρόπο. Ο Ούσικ έδωσε και δίνει μια πιο σιωπηλή, αλλά εξίσου εντυπωσιακή παράσταση.

Το συμπέρασμά μας; Μία φορά γεννιέται ένας Αλί. Μία φορά ένας Ούσικ και ευτυχώς όχι μαζί. Δεν χρειάζεται να διαλέξουμε νικητή. Αρκεί που υπήρξαν. Αν αγαπάς την πυγμαχία, να ευγνωμονείς τη θεά τύχη που πρόλαβες τον Ούσικ, όπως κάποιοι πρόλαβαν τον Αλί.