Μεγάλωσε σε μια γειτονιά βουτηγμένη στη βιομηχανική ομίχλη του Μπέρμιγχαμ, λίγα μόλις στενά πίσω από το Villa Park. Ο μικρός Τζον Μάικλ Όσμπορν, που αργότερα ο κόσμος θα γνώριζε ως Όζι, δεν είχε ανάγκη να επιλέξει ομάδα. Η Άστον Βίλα ήταν εκεί πριν απ’ αυτόν. Ζούσε δίπλα της, την άκουγε κάθε Σάββατο από το σπίτι του, έβλεπε τους οπαδούς να πλημμυρίζουν τη γειτονιά και μύριζε την ένταση της εξέδρας κάθε φορά που η μπάλα κυλούσε στο χορτάρι.

Δεν ήταν απλώς φίλαθλος. Ήταν παιδί του γηπέδου. Έπλενε αυτοκίνητα τις μέρες των αγώνων για λίγα ψιλά, όχι από ανάγκη για χρήματα, αλλά από ανάγκη να νιώσει μέρος του τελετουργικού. «Εκεί μεγάλωσα. Έξω από το Villa Park», είχε πει χρόνια αργότερα. Και κάθε του λέξη μύριζε αλήθεια.

Η σχέση του με την ομάδα δεν έσβησε ποτέ, όσο κι αν η ζωή του άλλαζε. Από τα στενά της Άστον στη σκηνή της παγκόσμιας μουσικής, από τα υπόγεια clubs στους ουρανοξύστες της φήμης, η Βίλα ήταν πάντα εκεί, να του θυμίζει ποιος είναι.


Όζι Όσμπορν: Όταν η σχέση του με τη Βίλα "ζωντάνεψε"

Και το καλοκαίρι του 2024, αυτή η σχέση πήρε σάρκα και οστά με τρόπο σχεδόν ποιητικό. Η Άστον Βίλα και η Adidas παρουσίασαν τη νέα φανέλα της σε μια καμπάνια που έμελλε να αφήσει εποχή. Στο διαφημιστικό σποτ, ο Όζι τηλεφωνεί στον Γκίζερ Μπάτλερ: «Sabbath should play Villa Park», του λέει. Ο Γκίζερ απαντά: «As long as I’m on the left wing». Το “Paranoid” ξεκινά να παίζει στο background, και λίγο αργότερα, ο Όζι, με το γνωστό του ύφος, κραυγάζει: «I’m the biggest frontman to ever come out of Birmingham! Up the Villaaaa!»

Δεν ήταν απλώς ένα σποτ. Ήταν μια στιγμή που η ιστορία της μπάντας συνάντησε την ιστορία της ομάδας. Και αυτός που τις ένωνε, ήταν ο Όζι.

ozzy-villa


Η συνεργασία όμως δεν έμεινε εκεί. Η ομάδα φόρεσε ειδικές φανέλες με το λογότυπο των Black Sabbath στην πλάτη, σε έναν αγώνα Carabao Cup που σχολιάστηκε όσο λίγοι. Ο τερματοφύλακας Εμιλιάνο Μαρτίνεζ εμφανίστηκε στο γήπεδο με Adidas Predator παπούτσια βαμμένα σε μοτίβα του συγκροτήματος. Η εικόνα του Όζι πλανάται στον αέρα, η μουσική του δονεί την εξέδρα και οι στίχοι του «Paranoid» συνυπάρχουν με τα συνθήματα της Holte End.

Εκείνο το καλοκαίρι, το Villa Park δεν ήταν μόνο γήπεδο. Ήταν σκηνή. Κι ο Όζι δεν ήταν απλώς οπαδός. Ήταν μύθος που επέστρεψε σπίτι του.


Ο ιδανικός επίλογος

Η ιδέα να γραφτεί ο επίλογος των Black Sabbath εκεί όπου όλα ξεκίνησαν, στο Villa Park, λίγα μόλις τετράγωνα από το σπίτι του Όζι, έμοιαζε σχεδόν προορισμός. Το βράδυ της 5ης Ιουλίου 2025, ο παλιός ναός της Άστον Βίλα μεταμορφώθηκε σε σκηνή για μια τελετουργία. To Back to the Beginning. Εκεί όπου κάποτε ο μικρός Τζον Μάικλ Όσμπορν άκουγε τις ιαχές των οπαδών απ’ το πεζοδρόμιο, τώρα καθόταν σαν βασιλιάς σε μαύρο θρόνο, με το μικρόφωνο στα χέρια και τον χρόνο να έχει αφήσει πάνω του όλα τα σημάδια.

Ο Όζι, κουρασμένος πια από την προχωρημένη φάση του Πάρκινσον, δεν μπορούσε να κινηθεί όπως παλιά, αλλά δεν χρειαζόταν. Η φωνή του, οι στίχοι, το βλέμμα του αρκούσαν. Άνοιξε μόνος του το βράδυ με τα “Crazy Train” και “Paranoid”, κι έπειτα ενώθηκε με τους Ιόμι, Μπάτλερ και Γουόρντ, ξανασμίγοντας την αυθεντική τετράδα των Sabbath για μια και μοναδική φορά. Οι νότες αντήχησαν με έναν τρόπο σχεδόν φτιαγμένο για τα τσιμέντα του Villa Park, λες και το ίδιο το Μπέρμιγχαμ τραγουδούσε πίσω τους.

Το κοινό, πάνω από 40.000 ψυχές, δεν παρακολούθησε απλώς μια συναυλία. Έζησε μια επιστροφή. Όχι μόνο ενός συγκροτήματος, αλλά ενός παιδιού της πόλης, που από τη φτώχεια και το θόρυβο της βιομηχανικής Άστον βρέθηκε να αποχαιρετά τον κόσμο με τα φώτα στραμμένα πάνω του, εκεί όπου κάποτε δεν είχε να πληρώσει εισιτήριο.

Τα έσοδα της βραδιάς, αστρονομικά, δόθηκαν εξ ολοκλήρου σε φιλανθρωπίες του Μπέρμιγχαμ. Ήταν κι αυτός ένας τρόπος του Όζι να επιστρέψει κάτι πίσω, στον τόπο που τον έπλασε και τον «ανέχτηκε». Έναν τόπο που ποτέ δεν αρνήθηκε, ακόμα κι όταν έγινε παγκόσμιο σύμβολο.


Ένα παιδί του Άστον που δεν θα ξεχαστεί

Δεκαεπτά μέρες αργότερα, στις 22 Ιουλίου, ο Όζι έφυγε ήσυχα στο σπίτι του στο Μπάκιγχαμσαϊρ. Η τελευταία του δημόσια εικόνα ήταν εκείνη στο Villa Park. Καθιστός, ακίνητος, αλλά ακόμα «βασιλιάς», σαν να ‘χε φτάσει στο τέλος μιας διαδρομής που πάντα είχε το ίδιο σημείο αφετηρίας και τερματισμού.

Το Μπέρμιγχαμ τον τίμησε όπως του άξιζε. Με εκθέσεις, τοιχογραφίες, μουσικά αφιερώματα σε γέφυρες και σταθμούς. Αλλά η πιο βαθιά τιμή ήταν άυλη. Κανείς πια δεν θα μπορέσει να διαχωρίσει τον Όζι από την Άστον Βίλα, και κανείς από το Μπέρμιγχαμ δεν θα μπορέσει να σκεφτεί την ιστορία της πόλης χωρίς εκείνο το παιδί που έφτασε μέχρι το τέλος και ξαναγύρισε σπίτι για να το πει.