Με ιδιαίτερη κατάνυξη και τη συμμετοχή πλήθους προσκυνητών τιμήθηκε στις 26 και 27 Ιουλίου και φέτος η μνήμη του Αγίου Παντελεήμονα στον Ιερό Προσκυνηματικό Ναό του στη Σπιναλόγκα στην Κρήτη. Η ετήσια πανήγυρη, αφιερωμένη στον ιαματικό Άγιο της Ορθοδοξίας, απέκτησε και φέτος βαρύνουσα σημασία, καθώς τελέστηκε σε έναν τόπο φορτισμένο ιστορικά και συναισθηματικά, εκεί όπου επί δεκαετίες έβρισκαν παρηγοριά και πίστη οι ψυχές των χανσενικών.

Ο ιερός ναός του Αγίου Παντελεήμονα δεσπόζει στη Σπιναλόγκα

Χθες Σάββατο πραγματοποιήθηκε η Ιερά Παράκλησις του Αγίου Παντελεήμονος και ο Μέγας Πανηγυρικός Εσπε­ρι­νός, ενώ σήμερα Κυριακή ο Όρθρος και εν συνε­χεία η πανηγυρική Θεί­α Λειτουρ­γί­α ιερουργούντος. Η μεταφορά των προσκυνητών ξεκίνησε την παραμονή δωρεάν, από την «Συνεργατική Σκαφών» και την εταιρεία «Αίολος», από τα λιμάνια της Πλάκας και της Ελούντας και από τον Άγιο Νικόλαο, από την εταιρεία «Nostos Tours».


Ο ιερός ναός του Αγίου Παντελεήμονα δεσπόζει στη Σπιναλόγκα και είναι ένα από τα κτίσματα της Ενετοκρατίας που σώζονται πάνω στο νησί. Για την ακρίβεια φέρεται να κατασκευάστηκε την περίοδο του Κρητικού Πολέμου (1645-1669), όταν οι οχυρώσεις της Σπιναλόγκας ανακαινίστηκαν και συμπληρώθηκαν. Ωστόσο, μόλις ανακοινώθηκε η απόφαση να μεταφερθούν στη Σπιναλόγκα οι λεπροί απ’ όλη την Κρήτη, ο τότε επίσκοπος Πέτρας και μετέπειτα Μητροπολίτης Κρήτης μακαριστός Τίτος, μετέβη στο νησί και φρόντισε για την ανακαίνιση του ναού τού Αγίου Παντελεήμονα. Βέβαια, δεν είναι τυχαίο που το εκκλησάκι είναι προς τιμή του Άγιου Παντελεήμονα, αφού πρόκειται για τον ελεήμονα Άγιο που βοηθά τους ασθενείς και όσους πάσχουν από σοβαρές και ανίατες ασθένειες.

Η ιστορία του ιερομόναχου Χρύσανθου Κουτσουλογιαννάκη

Όλα τα χρόνια της λειτουργίας του Ναού στο “νησί των λεπρών” υπήρξαν ιερείς που λειτουργούσαν. Ωστόσο, ξεχωριστή είναι η ιστορία του ιερομόναχου Χρύσανθου Κουτσουλογιαννάκη, ο οποίος επί δέκα χρόνια κοινωνούσε τους λεπρούς και μετά κατάλυε την υπόλοιπη Θεία Κοινωνία, δίχως ο ίδιος να νοσήσει ποτέ! Ο ιερομόναχος Χρύσανθος ήταν ο τελευταίος ιερέας του Αγίου Παντελεήμονα, ενώ μετά το 1957, όταν πια βρέθηκε το φάρμακο κατά της λέπρας και το νησί άδειασε για να μεταφερθούν οι ασθενείς του στην Αττική εκτός, εκείνος παρέμεινε άλλα δέκα περίπου χρόνια για να περιποιείται τους κεκοιμημένους του στο νεκροταφείο του νησιού.