Είναι εργασιοµανής, όπως δηλώνει η ίδια, και δεν επιλέγει την άνοδο µε… ασανσέρ. «Ποτέ δεν ξεχνάω πως ό,τι έγινα έγινα από τους απλούς ανθρώπους. Και σε αυτούς τους ανθρώπους νιώθω µόνιµα να χρωστάω», αναφέρει χαρακτηριστικά η βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας Χριστίνα Σταρακά. Οσον αφορά τη βασική της πηγή έµπνευσης για τη δουλειά της στην πολιτική, αναµφίβολα, όπως λέει η ίδια, ήταν «το κύµα της αλλαγής στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και η προσωπικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου», τα οποία χαρακτηρίζει «καταλυτικά». Έχει διανύσει µεγάλη διαδροµή, είτε ως εκλεγµένο µέλος του ΠΑΣΟΚ σε πολλές θέσεις και κοµµατικά όργανα είτε από το 2002 και έπειτα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση στην ιδιαίτερη πατρίδα της. Παραµένει, ωστόσο, ένας άνθρωπος µε αυθεντικό χαρακτήρα, ανοιχτή, «έξω καρδιά», που γελά, τραγουδά, χορεύει, βιώνει τις συγκινήσεις, ακόµα και τον θυµό, χωρίς υποκρισία και φιλτράρισµα.

Διαβάστε: Conference League: Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ πανηγύρισε στο Αγρίνιο με κασκόλ και σημαία του Ολυμπιακού

Αναλυτικά η συνέντευξη της Χριστίνας Σταρακά στο Secret των Παραπολιτικών

Η ενασχόληση µε την πολιτική σάς έχει επηρεάσει ως άνθρωπο; Εχετε αλλάξει συνήθειες;

Οσοι µε ξέρουν καλά γνωρίζουν πως ήµουν πάντα ένας άνθρωπος ανοιχτός, «έξω καρδιά». ∆εν βάζω «φίλτρα». Γελάω, συγκινούµαι, θυµώνω, χωρίς να υποκρίνοµαι. Επίσης, µου αρέσει ο χορός αλλά και το τραγούδι. Εάν µου βγει να τραγουδήσω, το κάνω όπου και να είµαι. Πρόσφατα, σε µια µπουάτ έκανα ντουέτο µε την Μπέσσυ Αργυράκη. Νόµιζε πως ήµουν επαγγελµατίας τραγουδίστρια. Επίσης, θα πανηγυρίσω για την οµάδα µου, όπως έκανα από τα µαθητικά µου χρόνια. Ειλικρινά, δεν έχω αλλάξει καθόλου τη ζωή µου επειδή ασχολούµαι µε τα κοινά. Ετσι καθιερώθηκα στον κόσµο, έτσι αγαπήθηκα, έτσι ψηφίστηκα. Για µένα «παράσηµο» δεν είναι µια έδρα στη Βουλή, αλλά η αγάπη και η εκτίµηση των φίλων και των ανθρώπων µε τους οποίους συµπορεύεσαι µια ζωή.

Εχει όρια η πολιτική; Λένε πως όλα επιτρέπονται για να κυριαρχήσεις σε αυτήν.

Υπάρχουν είδη πολιτικών. Εκείνοι που τη βλέπουν σαν επάγγελµα, σαν µέσο επιβίωσης. Εκείνοι που σέρνονται από µια µαταιοδοξία εξουσιολαγνείας - αυτοί πιστεύουν όντως ότι «όλα επιτρέπονται». Υπάρχουν και οι πολιτικοί που πλένουν τα χέρια τους όταν χαιρετήσουν και σνοµπάρουν τους ανθρώπους του µόχθου. Υπάρχουν, επίσης, πολιτικοί που κάνουν φτηνιάρικο θέαµα την πολιτική. Τους έχω συναντήσει και τους συναντώ ακόµη. Για µένα, η πολιτική, όµως, είναι ανηφόρα και προσφορά. Αργή, δύσκολη, κουραστική - όπως πρέπει να είναι τα σηµαντικά πράγµατα στη ζωή. Και ποτέ δεν ξεχνάω πως ό,τι έγινα έγινα από τους απλούς ανθρώπους. Και σ’ αυτούς τους ανθρώπους νιώθω µόνιµα να χρωστάω. ∆εν µου άρεσαν ποτέ τα «ασανσέρ». Πάντα ανέβαινα µε τα σκαλιά.

Οι γυναίκες σε θέσεις ευθύνης είναι ακόμη ταμπού. Το ποτήρι του ρατσισμού ραγίζει, αλλά χρειάζεται πολλή επιμονή ακόμα

Πείτε µας µια χαρακτηριστική στιγµή από τα πρώτα χρόνια της ενασχόλησής σας.

Αναµφίβολα, το κύµα της αλλαγής στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και η προσωπικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν καταλυτικά. Θυµάµαι ως κοµβική στιγµή τη συγκέντρωσή του στο Αγρίνιο, το 1985. Ηταν µια γιορτή για όλη την πόλη. Ακόµα και εµείς, µαθητές τότε, κάναµε… κοπάνα για να οργανώσουµε την υποδοχή του! Τότε ήµουν µέλος της ΠΑΜΚ Αγρινίου και θα γινόταν κλήρωση ποια κοπέλα θα δώσει τα λουλούδια στον Ανδρέα! Λίγο πριν από την κλήρωση, άλλαξα κρυφά τα χαρτάκια συµµετοχής και έγραψα σε όλα «ΣΤΑΡΑΚΑ»! Ολως τυχαίως κληρώθηκα! Η στιγµή που έδωσα την ανθοδέσµη στον Ανδρέα και µε αγκάλιασε ήταν η αιτία να µην κοιµηθώ τρεις µέρες! Και όταν βγήκε στο µπαλκόνι της πλατείας ∆ηµοκρατίας, ήταν σαν να άγγιξε µια ολόκληρη γενιά. Αυτή η στιγµή µε σηµάδεψε. Και, ξέρετε, αυτό το µπαλκόνι από το οποίο µίλησε τότε ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι του σηµερινού µου πολιτικού γραφείου. Εννοείται ότι το επιδίωξα…

Σας έχει τύχει να δεχθείτε σεξιστικά σχόλια; Αντιµετωπίσατε δυσκολίες ως γυναίκα στην πολιτική;

Η ελληνική κοινωνία έχει προχωρήσει πολύ, αλλά ας µην γελιόµαστε: ο σεξισµός υπάρχει παντού. Και η πολιτική παραµένει ένας ανδροκρατούµενος χώρος. Φυσικά και έχω δεχτεί τέτοιες συµπεριφορές. Χαρακτηριστικά κάποτε στις αρχές της ενασχόλησής µου, σε ένα κεφαλοχώρι της Αιτολωακαρνανίας, ένας τύπος, κλείνοντας το µάτι και µε περίσσια µαγκιά, µου είπε: «Θες να τα πούµε ιδιαιτέρως το βράδυ κι εγώ θα σου φέρω 200 ψήφους τουλάχιστον!». Αυτή είναι, δυστυχώς, ακόµη η πραγµατικότητα. Οι γυναίκες σε θέσεις ευθύνης είναι ακόµη ταµπού. Το ποτήρι του ρατσισµού ραγίζει, αλλά χρειάζεται πολλή επιµονή ακόµα. Και, ξέρετε, αυτά τα φαινόµενα δεν έχουν χρώµα - τα συναντάς παντού.

Ποια είναι η πιο παράξενη δουλειά που έχετε κάνει;

Από µικρή είχα επαφή µε τη δουλειά. Είµαι εργασιοµανής. Βασική µου δουλειά, ο τραπεζικός κλάδος. Είχα δουλειά πριν από την πολιτική, θα έχω και µετά. Στην οικογενειακή επιχείρηση από 10 χρόνων βοηθούσα σε όλα, κουβαλώντας και κιβώτια µε αναψυκτικά. Επίσης, λίγα χρόνια αργότερα, στην επιχείρηση που είχε η µητέρα µου έξω από το νεκροταφείο έχω πουλήσει άπειρα καντήλια και λιβανιστήρια...

Δημοσιεύτηκε στο Secret των Παραπολιτικών