«Δεν έχω γνωρίσει στη ζωή μου μαμά που δεν τη θεωρώ σούπερ μαμά», αναφέρει η Μυρτώ Κάζη «Στη Στροφή» αυτής της εβδομάδας και τη Σοφία Τουντούρη. Με ειλικρίνεια μοιράζεται τη δύσκολη αρχή στο ταξίδι της μητρότητας, τις αγωνίες που βίωσε, αλλά και τη συγκίνηση όταν μιλά για τον πατέρα της, που έφυγε πριν από έναν χρόνο.
Το 24ωρο της αεικίνητης Μυρτώς μοιράζεται ανάμεσα στις εκδόσεις των δύο περιοδικών της, στα events που επιμελείται και σε ένα νέο, πολλά υποσχόμενο εγχείρημα που ετοιμάζει. Ενώ ως μανούλα τριών παιδιών καταφέρνει να ισορροπεί σε ρόλους που απαιτούν αφοσίωση και ενέργεια, ο ύπνος μάλλον αποτελεί το πιο... παραμελημένο πρότζεκτ στη ζωή της. Η δουλειά της είναι ο «παράδεισός» της, όπως λέει, όμως η πιο καθοριστική στροφή της ζωής της ήταν εκείνη που της έμαθε τι σημαίνει αγωνία, τι σημαίνει δύναμη και τι σημαίνει αγάπη άνευ όρων. Και δεν ήταν επαγγελματική.
«Αν κάτι θυμόμαστε στη ζωή, είναι οι στροφές και όχι οι ευθείες», σημειώνει. Και η δική της μεγαλύτερη στροφή, όπως παραδέχεται, ήταν η μητρότητα – μια αρχή που μόνο εύκολη δεν ήταν. Ο γιος της, Οδυσσέας, γεννήθηκε πρόωρα, επτά μηνών, ανήμερα Χριστουγέννων. «Η πρώτη μου στιγμή της μητρότητας ήταν να ξυπνάω σε ένα δωμάτιο ανάνηψης και να λέω: πείτε μου ότι ζει το παιδί μου», θυμάται.
Μιλά για την αγωνία εκείνων των ημερών, για τις στιγμές που παρακαλούσε «Θεέ μου, δώσε μου λίγο ακόμη, να το πάρω αγκαλιά», αλλά και για την ανακούφιση όταν οι γιατροί τής ανακοίνωσαν ότι το παιδί είναι υγιές. «Η μόνη φορά που είδα τον άντρα μου να καταρρέει ήταν όταν μας είπαν ότι βγαίνουμε από το νοσοκομείο με το παιδί μας», αποκαλύπτει.
Με βαθιά συγκίνηση θυμάται τον πατέρα της. Στην ερώτηση αν υπάρχει κάτι που θα άλλαζε, απαντά: «Θα περνούσα περισσότερο χρόνο με τον πατέρα μου. Ο μπαμπάς μου ήταν ένας φοβερός τύπος». Και συνεχίζει: «Είναι έτσι η ζωή και δεν ξέρεις τι να πρωτοπρολάβεις, πού να πας, τι να κάνεις πιο σωστά. Και ποιοι χάνουν συνήθως; Αυτοί που σ’ αγαπούν περισσότερο, γιατί ξέρεις ότι είναι εκεί. Λες, έχω χρόνο ακόμη…».
En
