Ο Ηλίας Χατζηχρήστος, φιλόλογος στα Εκπαιδευτήρια Κωστέα-Γείτονα, υπερμαραθωνοδρόμος και πατέρας του Ορέστη, μιλά στο parapolitika.gr για τη μαγεία του Μαραθωνίου της Αθήνας, την εξέλιξη του δρομικού κινήματος και τη χαρά της συμμετοχής. Από το πρώτο του τρέξιμο το 2007 έως σήμερα, περιγράφει πώς ο αγώνας δρόμου μετατρέπεται σε γιορτή, φιλοσοφία και στάση ζωής.

  • 75.000 δρομείς συμμετέχουν στον 42ο Μαραθώνιο της Αθήνας και στις μικρότερες αποστάσεις. Ακολουθείς αυτή τη διαδρομή από το 2007. Πώς φτάσαμε σε έναν τόσο μεγάλο αγώνα, σε συμμετοχές και ποιότητα διοργάνωσης;

Οι λόγοι είναι πολλοί. Αρχικά, η ημερομηνία-ορόσημο εντοπίζεται το 2010, όταν ο Μαραθώνιος Αθηνών συνδυάστηκε με την επέτειο των 2.500 χρόνων από τη Μάχη του Μαραθώνα. Ωστόσο, αυτό ήταν η αφορμή. Το δρομικό κίνημα —αυθαίρετος όρος— εξαπλώνεται διεθνώς. Οι λόγοι είναι πολλοί και μάλλον σχετίζονται με την «άνοιξη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης». Δεν αρκεί, λοιπόν, μόνο να τρέχεις· αυτό πρέπει να προβάλλεται ποικιλοτρόπως, είτε ως δείγμα ναρκισσισμού είτε ως δείγμα ότι συμμετέχεις σε μία υγιή, κατά τ’ άλλα, συνήθεια.

  • Τι σημαίνει εκείνη η μέρα για σένα, την οικογένειά σου και την πόλη μας;

Προσωπικά, εκλαμβάνω αυτή την ημέρα ως μία γιορτή. Η πόλη ζωντανεύει. Αυτό πραγματικά είναι όμορφο και σημαίνει πολλά. Η συμμετοχή του κόσμου είναι πια αξιοσημείωτη. Κάποτε, το 2007, θυμάμαι να στρίβω μετά τη Φειδιππίδου και, στην ευθεία της Αμερικανικής Πρεσβείας, ένιωθα ότι κυκλοφορώ σε μια άδεια, δυστοπική πόλη.

  • Η διοργάνωση της Αθήνας στέκεται επάξια απέναντι στις διοργανώσεις του εξωτερικού; Ποιους αγώνες έχεις ζηλέψει στο εξωτερικό από άποψη συμμετοχών, διοργάνωσης και ομορφιάς;

Απερίφραστα θα έλεγα ότι πρόκειται για μια εξαιρετική οργάνωση. Δεν έχει να ζηλέψει τίποτα. Οποιαδήποτε παράπονα μάλλον οφείλονται σε εθνικές «συνήθειες», όπως η μεμψιμοιρία. Θυμάμαι, για παράδειγμα, στον Μαραθώνιο του Βερολίνου το 2010 —Μαραθώνιος elite δηλαδή— όπου, μετά το 30ό χιλιόμετρο, τα αποθέματα νερού στους σταθμούς ήταν λίγα. Δεν έχω ζηλέψει ακριβώς έναν αγώνα στο εξωτερικό. Θα έλεγα ότι έχω επιθυμήσει ή, τουλάχιστον, αναζητώ κάτι πρωτότυπο. Για παράδειγμα, τον Φεβρουάριο έχω προγραμματίσει να τρέξω στον Μαραθώνιο της Μάλτας, όπου κινείται κυρίως παραλιακά. Αυτό είναι κάτι που επιθυμώ να ζήσω ως δρομική εμπειρία.

  • Μαραθώνιοι αγώνες στο εξωτερικό, υπερμαραθώνιοι στα ελληνικά βουνά και η κλασική διαδρομή της Αθήνας. Ποιοι τερματισμοί σε συγκίνησαν περισσότερο; Η είσοδος στο Παναθηναϊκό Στάδιο της Αθήνας παραμένει μαγική, όσοι τερματισμοί κι αν περάσουν;

Η είσοδος στο Παναθηναϊκό Στάδιο είναι πραγματικά ένα είδος ικεσίας. Προσωπικά, τα τελευταία 18 χρόνια απολαμβάνω κατ’ επανάληψη την ίδια αίσθηση. Είναι η ίδια, επαναλαμβανόμενη απόλαυση· η κατάληψη ενός πανηγυριού, στο πιο εμβληματικό στάδιο της πόλης. Υπάρχει, βέβαια, κι ένας μοναδικός τερματισμός σε έναν αγώνα υπεραπόστασης (107 χλμ) που δε θα ξεχάσω ποτέ, γιατί απόλαυσα το χειροκρότημα του τελευταίου δρομέα, καθώς τερμάτισα 10’’ πριν το κλείσιμο του αγώνα.

  • Τριάντα μέρες πριν τον μεγάλο αγώνα. Τι πρέπει να προσέξει ένας αθλητής, μία αθλήτρια; Τι προετοιμασία πρέπει να έχει κάνει όλο τον προηγούμενο χρόνο;

Καλό είναι να προετοιμάζει τον οργανισμό του, δηλαδή κυρίως το σώμα του, για μια δοκιμασία που υπερβαίνει τα όρια της καθημερινότητάς του. Όσο για την προετοιμασία… εξαρτάται από τους στόχους του καθενός/καθεμιάς. Γνωρίζω ανθρώπους που τρέχουν συστηματικά, σε εβδομαδιαία βάση, και στοχεύουν σε μια καλή χρονική επίδοση, και ανθρώπους που κάνουν δυναμικό περπάτημα και στοχεύουν σε έναν ανώδυνο σωματικά τερματισμό. Σημασία έχει να αθλείται κανείς όσο το δυνατόν συστηματικά, και οι τερματισμοί θα έρθουν.

  • Πότε παίρνεις την απόφαση να συμμετέχεις σε έναν μαραθώνιο δρόμο; Η απόφαση για τους επόμενους δρόμους γίνεται πλέον στάση ζωής;

Προσωπικά, το αποφάσισα στα 36 μου, όταν είχα χάσει περίπου 20 κιλά (ήμουν υπέρβαρος), τρέχοντας καθημερινά 10 χλμ. Η απόφαση ήταν σαν να ήθελα να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου. Συνέβαλαν και οι παρέες. Την πρώτη φορά έτρεξα με έναν διαχρονικό φίλο που θα διένυε τη διαδρομή για 3η φορά, «γιορτάζοντας» τη γέννηση του 3ου παιδιού του. Σίγουρα, η πρώτη εμπειρία, το 2007, μετέτρεψε σε στάση ζωής τη συμμετοχή σε αγώνες δρόμου.

  • Αν αφαιρέσουμε την επίδοση του ατομικού χρόνου, ο μαραθώνιος και κάθε δρόμος είναι ένα συλλογικό γεγονός. Υπάρχει δρομική κουλτούρα και μια μεγάλη δρομική κοινότητα που πληθαίνει κάθε μέρα;

Εδώ ακριβώς εντοπίζεται και η ιδιαιτερότητα της εποχής, αυτό που ευρέως αποκαλείται ή αυτοαποκαλείται «δρομικό κίνημα» και που ο χρόνος θα δείξει αν είναι μόδα ή μια στάση ζωής που ήρθε για να καθιερωθεί. Το ερώτημα είναι: «Τρέχουμε καθημερινά;» ή «Τρέχουμε για να τερματίζουμε σε αγώνες;».