Τον συναντήσαµε στο εκπαιδευτικό κέντρο ολιστικής ανάπτυξης «Almae» στη γειτονιά του, στην Πετρούπολη, όπου µας περίµενε µε το κύπελλο. O λόγος για τον νικητή του φετινού Αυθεντικού Μαραθωνίου, Παναγιώτη Καραΐσκο, ο οποίος, πιο ευδιάθετος από ποτέ, µίλησε στο «Secret» της εφημερίδας Παραπολιτικά. Το 2013 ήταν καθαρός από τα ναρκωτικά ήδη δύο χρόνια και τελείως τυχαία ξεκίνησε να τρέχει στο κοµµάτι του Μαραθωνίου. Εχει τελειώσει νοσηλευτική χειρουργείου - εργαλειοδότης. Στη ζωή του κάποια στιγµή ήρθε αντιµέτωπος µε τα ναρκωτικά, ακολούθησε εµπόριο χασίς, συλλήψεις, έφτασε κοντά στον θάνατο, µέχρι που αποφάσισε να µπει σε πρόγραµµα απεξάρτησης.

Διαβάστε: 42ος Αυθεντικός Μαραθώνιος: Θριαμβευτής ο Παναγιώτης Καραΐσκος - Έκοψε πρώτος το νήμα του τερματισμού (Βίντεο)

Περίµενες να τερµατίσεις πρώτος;

Η αλήθεια είναι ότι το ήθελα πάρα πολύ, είχα προπονηθεί πάρα πολύ καλά γι' αυτόν τον αγώνα, όπως κάθε χρονιά, απλώς φέτος µέσα µου το πίστευα ακόµα παραπάνω και το ήθελα. Οπότε το διαχειρίστηκα, πιστεύω, άρτια και πήγε µέχρι το τέλος τέλεια. Το ευχαριστήθηκα και τερµάτισα πρώτος και υγιής.

Μου είπες ότι πήγες και προσκύνησες στον Αγιο Εφραίµ πριν τρέξεις.

Γενικά πιστεύω, όπως κι εσύ, που τα είπαµε και πριν και έχουµε τις ίδιες αδυναµίες και συµπάθειες µε τους αγίους. Στον Αγιο Εφραίµ περνάµε κιόλας από τη διαδροµή, από τη Νέα Μάκρη. Θυµάµαι, από µικρός πήγαινα µε τους γονείς µου. Τότε γίνονταν κάτι έργα, είχε κάτι σκαλιά και έναν γκρεµό, εγώ ήµουν µικρός, ήµουν µόνος µου και, πριν από τον γκρεµό, λες και πάτησε ο άγιος το χέρι του και το έβαλε µπροστά και δεν έπεσα από τον γκρεµό. Σ' το λέω και ανατριχιάζω.


Πότε µπαίνει το «σκοτάδι» στη ζωή σου; Πότε δοκίµασες πρώτη φορά χασίς;

Στα 15 µου χρόνια ήµουν πρωταθλητής στο τζούντο, έκανα αθλητική ζωή µε πρόγραµµα, στο σχολείο ήµουν ένας µέτριος µαθητής, η οικογένειά µου βοηθητική, της εκκλησίας, ως έφηβος πολλές δυσκολίες µε τις σχέσεις µου, µπερδεµένος µέσα µου, οι ορµόνες στα κόκκινα και σε µια δυσκολία. Ηταν και πράγµατα που είχαν συσσωρευτεί µέσα µου, πήγα και δοκίµασα ένα τσιγάρο. Πήγα σε µια παρέα που ήξερα ότι κάνουν χρήση. Εκανα κι εγώ και ένιωσα πολύ καλά µε αυτό το βάρος που κουβαλούσα, µε ανακούφισε και µε κέρδισε η χρήση. Στην αρχή το είχα στο µυαλό µου ότι «το έχω», όποτε θέλω σταµατάω, µπορώ να το κόψω όποτε θέλω. Ηταν αυτό το παραµύθι που σου δηµιουργούν η χρήση και το µυαλό ως άµυνα. Τα δύο πρώτα χρόνια έκανα µόνο χρήση χασίς και παράλληλα ξεκίνησα και τη διακίνηση χασίς, για να µπορώ να έχω και τη χρήση µου, αλλά και να έχω κάποιο εισόδηµα. Πολύ γρήγορα, από όταν ξεκίνησα τη διακίνηση, µε έπιασαν µε µια µεγάλη ποσότητα και είχα ένα µεγάλο δικαστήριο για κακούργηµα. Το δικαστήριο, να φανταστείς, έγινε µετά, αφότου είχα ξεκινήσει Μαραθώνιο, ήµουν ήδη πρωταθλητής. Αυτό µε κυνηγούσε πολλά χρόνια και ήταν βάρος πάνω µου. Αλλά µε κινητοποίησε να κάνω κάποια πράγµατα καλά για µένα.

Στη συνέχεια πήγες στην κοκαΐνη, όπως έχεις πει.

Μετά πήγα στα «ανεβαστικά». Η µία ουσία έφερε την άλλη πολύ εύκολα. Οταν ξεκινάς µια ουσία, πολύ εύκολα βρίσκεις δικαιολογίες για να πας στην επόµενη. Σου το δηµιουργεί και η χρήση αυτό, γιατί σου καίει εγκεφαλικά κύτταρα, σε κάνει να σκέφτεσαι διαφορετικά. Οπότε, όταν δοκιµάζεις κάτι καινούργιο, πας πολύ εύκολα σε κάτι άλλο. Λες «ΟΚ, δοκίµασα 1, 2, 3, ας πάω και στο 5, 6».

Οικονοµικά; Εφτασες σε σηµείο να κλέψεις;

Και κλεψιές και διακίνηση. Οποιονδήποτε τρόπο παραβατικό µπορούσα, για να βρω χρήµατα για τη χρήση.

Φτάνεις και στην ηρωίνη. Πότε έγινε αυτό;

Τα δύο τελευταία χρόνια ήταν αυτό. Ηµουν φαντάρος, θυµάµαι, τότε, είχα πιει ό,τι µπορούσα να βρω και ό,τι υπήρχε στην πιάτσα από ουσία. Και ήταν ένας φίλος εκεί, στον Στρατό, που έκανε χρήση. ∆εν του είχα ζητήσει ποτέ και θυµάµαι µια µέρα, εκεί, έπειτα από µια υπηρεσία, του λέω: «Ρε συ, δώσε µου να πιω λίγο». Κατευθείαν µε απέτρεψε. Μου είπε: «Οχι, γιατί να µπλέξεις µε αυτό, δεν χρειάζεται». Τον πίεσα τότε µε την ψευτοµαγκιά της χρήσης, του είπα «θέλω», µου έδωσε και, κακά τα ψέµατα, η ηρωίνη, όταν είσαι ήδη χρήστης, είναι το πιο βαρύ και το πιο εθιστικό. Κατευθείαν εξαρτιέσαι από αυτό - τουλάχιστον εγώ έτσι έπαθα. ∆ηλαδή, εσύ βλέπεις έναν άνθρωπο που είναι σαν ζόµπι, αλλά αυτός ο άνθρωπος ως χρήστης ηρωίνης νιώθει ότι είναι ήρωας, ότι είναι καλά και όλους τους κερδίζει. Τα δύο τελευταία χρόνια µού ήταν και τα πιο δύσκολα.

Ησουν µια φιγούρα του δρόµου;

Προσπαθούσα να µην είµαι σε δηµόσια θέα σε άσχηµη κατάσταση. Προσπαθούσα να είµαι σε κάποιο σπίτι φιλικό ή σε κάποια πλατεία, σε κάποιο αποµονωµένο µέρος, αλλά σίγουρα συνέβη πολλές φορές µέσα σε κάποιο λεωφορείο ή σε κάποιο άλλο µέρος να µε δουν και να πουν «κοίτα τον πρεζάκια».

Οι γονείς σου;

Στην αρχή προσπαθούσα να το κρύψω. ∆εν ήθελα να τους στενοχωρήσω σε καµία περίπτωση, γιατί ήξερα ότι κάνω κακό στον εαυτό µου, αλλά ήθελα να µη βλάψω κανέναν άλλον, ειδικά τους γονείς µου, επειδή τους υπεραγαπάω και ποτέ δεν ήθελαν το κακό µου

Σου είπαν ποτέ να φύγεις από το σπίτι;

Αυτό δεν µου το είπαν ποτέ, ούτε στην πιο δύσκολη στιγµή. Ηρθε η Αστυνοµία µέσα στο σπίτι, µε πήραν µε χειροπέδες. Ζήσανε τέτοιες εικόνες. Τότε που µε έπιασαν µε τα ναρκωτικά, βγήκε ένταλµα σύλληψης, ήρθαν σπίτι, µε «µάζεψαν», έκαναν όλο το σπίτι άνω-κάτω και πήγαµε δικαστήριο, Αρειο Πάγο.


Εφτασες κοντά στο τέλος;

Εφτασα, ναι. Θυµάµαι, χαρακτηριστικά, µια µέρα έτρωγα µε τη µητέρα µου. Είχα πάρει υπερβολική δόση, αποκοιµήθηκα πάνω στο φαγητό. Με έβαλε στο κρεβάτι και µε γύρισε στο πλάι κάπως, για να µην πάθω αναρρόφηση, γιατί ήµουν σε άσχηµη κατάσταση, και ήταν δίπλα µου µέχρι να συνέλθω.


Πότε έρχεται το «φως»;

Είχα κάνει αρκετές προσπάθειες να απεξαρτηθώ µόνος µου, αποτυχηµένες, δεν τα κατάφερα. ∆εν ήταν µόνο το δικαστήριο, το οποίο ήταν ένα καµπανάκι δυνατό. Εχασα δικούς µου φίλους, µπήκαν άλλοι στη φυλακή, έγιναν πολλά πράγµατα τα οποία µε ταρακούνησαν και είπα «κοίτα, είσαι πολύ κοντά να πας κι εσύ εκεί. Οπότε αποφάσισε, δεν έχεις πολύ χρόνο». Είχαν πάει ήδη οι γονείς µου να ζητήσουν βοήθεια στο ΚΕΘΕΑ, για να µπορέσουν να µε διαχειριστούν, δεν ήξεραν τι να κάνουν έχοντας ένα παιδί χρήστη ναρκωτικών. Και έτσι πρέπει να γίνεται, πρέπει να αποδεχτείς το πρόβληµα, να ζητήσεις βοήθεια, να ρίξεις τα µούτρα σου στο πάτωµα και να πεις «το παιδί µου έχει πρόβληµα, φταίµε, θέλει βοήθεια». Τους ευχαριστώ πολύ γιατί µε βοήθησαν. Πήγα στο Κέντρο, στην αρχή δεν ήταν όλα ρόδινα, πήγα, έφυγα, υποτροπίασα έπειτα από δύο εβδοµάδες και µετά το ξαναπήρα απόφαση τελειωτικά και µπήκα στην κύρια φάση της θεραπείας, που είναι η ανοιχτή θεραπευτική κοινότητα, «στεγνό» πρόγραµµα, το ΚΕΘΕΑ ΣΤΡΟΦΗ. Μέναµε σε ένα σπίτι όλοι οι πρώην χρήστες «καθαροί». Ηµασταν χωρισµένοι σε οµάδες, Οµάδα κουζίνας, γραµµατείας, καθαριότητας, οπότε συντηρούσαµε ένα σπίτι µόνοι µας, µαγειρεύαµε, καθαρίζαµε. Είχαµε αθλητικά, ποδόσφαιρο, πινγκ πονγκ. Εκεί βρήκα κι εγώ το πρώτο µου νόηµα. Ελεγα: «Τι θα µε βοηθήσει εµένα να κάτσω να µαγειρέψω, για να σώσω την πρέζα;». Τα υποτιµούσα τα πράγµατα. Οι πρώτοι τρεις µήνες ήταν πολύ δύσκολοι. Υπήρχαν κάποια όρια που µου φαίνονταν πολύ παράλογα. Για παράδειγµα, δεν µπορούσα να µιλήσω σε κάποιον που ήταν πιο πολύ «καθαρός» από εµένα σταυροπόδι. Επρεπε να το κατεβάσω. Υπήρχε ιεραρχία.

Μου είπες ότι ήταν «στεγνό» το πρόγραµµα. Πώς πέρασες τη φάση των στερητικών;

Τα στερητικά είναι λες και είσαι βαριά άρρωστος. Εγώ έκανα να κοιµηθώ φυσιολογικά πάνω από 20 µέρες. Εκεί πρέπει να σφίξεις τα δόντια. Αν πάρεις έστω µία µικρή δόση, θα σου φύγουν όλα αυτά, αλλά πάλι ξεκινάς από το µηδέν.


Επικρατεί µια άποψη του τύπου «έλα, µωρέ, κάνε έναν µπάφο µια φορά, δεν τρέχει τίποτα».

∆εν είναι έτσι. Εστω και µία φορά να κάνεις χρήση χασίς, αρκεί για να πάθεις εγκεφαλική βλάβη. ∆εν «παίζει» ότι το χασίσι είναι αθώο.




Δημοσιεύτηκε στο Secret των Παραπολιτικών