Ο φωτορεπόρτερ του Πολυτεχνείου Αριστοτέλης Σαρρηκώστας στο parapolitika.gr: "Η ελευθερία δεν χαρίζεται, κατακτιέται" - Τα ιστορικά "κλικ" και το αναπάντητο ερώτημα (Βίντεο)

Κάπου ανάμεσα στο κυνηγητό της αστυνομίας, τα άρματα μάχης, τη συσπείρωση χιλιάδων νέων και μεγαλυτέρων σε έναν αγώνα για ελευθερία, με τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη να δίνει τον παλμό, αναδύεται και η στιγμή εκείνη που άφησε τη δική της εποχή και απαθανατίστηκε από τον φακό του γνωστού φωτορεπόρτερ του Πολυτεχνείου, Αριστοτέλη Σαρρηκώστα. Έχουν περάσει 52 χρόνια από την εξέγερση και ο χρόνος μοιάζει συνχά να παγώνει αφού από τη συλλογική μνήμη δεν έχει υποχωρήσει η στιγμή κατά την οποία τανκ εφορμά για να γκρεμίσει την πύλη του Πολυτεχνείου. Σε αυτην την ιστορική λήψη που άνοιξε το δικό της κεφάλαιο στην ιστορία, αφήνοντας μια πλούσια παρακαταθήκη αλλά και στο τριήμερο εκείνο του κοινωνικού αναβρασμού πριν από την εκτόνωση και την εξέγερση, επανέρχεται - μέσα από τη συνέντευξή του στο parapolitika.gr - ο κ.Σαρρηκώστας. Αφηγείται όσα βίωσε, κατέγραψε, αλλά κι όσα άφησαν ανεξίτηλο αποτύπωμα στη μνήμη του.

Ο φωτορεπόρτερ του Πολυτεχνείου Αριστοτέλης Σαρρηκώστας θυμάται: Οι στιγμές πριν το ιστορικό κλικ 

«Η ελευθερία δεν χαρίζεται η ελευθερία κατακτιέται, αυτό να μην το ξεχνάμε» είναι το μήνυμα που στέλνει ο φωτορεπόρτερ στους νέους ανασύροντας την αγωνιστικότητα μίας εποχής που τον σημάδεψε. Επανέρχεται, δε, σε ένα ερώτημα που έχει διχάσει και συνάμα μένει αναπάντητο. «Και το μεγάλο μου ερώτημα, παραμένει μέχρι σήμερα, χωρίς να το λύσω. Δεν μπορώ να δώσω λύση. Τι απέγιναν αυτά τα παιδιά, αυτοί οι άνθρωποι που βρέθηκαν πίσω από τα κάγκελα μεταξύ του αυτοκινήτου και της πόρτας» δηλώνει ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας για την κίνηση του τανκ με πρόθεση εισβολής ώστε να γκρεμίσει την πύλη του Πολυτεχνείου. Περιγράφοντας τα συναισθήματα που τον κατέκλυσαν, το χρονικό του ιστορικού «κλικ» αφηγείται τα εξής: «Αισθάνθηκα και χαρά και θλίψη. Δειλά δειλά, χωρίς φλας έβγαλα τη μηχανή μόνο με τα φώτα του δρόμου της Πατησίων. Φωτογράφησα και κατέβαζα κάτω. Εκανα ένα κλικ και κατέβαζα. Τραβούσα 7-8 φωτογραφίες. Λέω αν με πιάσουν, τουλάχιστον να έχει σωθεί κάτι. Κατά τις 00:00 έστειλα στο διπλανό μου. Να διαφυλάξει αυτά που είχα τραβήξει. Και του λέω "φύγε εσύ θα μείνω εγώ εδώ"».

Αφηγούμενος με γλαφυρότητα τις σκηνές που του έχουν αποτυπωθεί, θυμάται τα εξής: «Όι φοιτητές στα παράθυρα πάνω άνοιγαν τα πουκάμισά τους και έλεγαν αδέλφια ελάτε μαζί μας, είμαστε άοπλοι, είμαστε Ελληνες. Και πολλά άλλα συνθήματα. Οι αστυνομικοί πηγαινοέρχονταν σαν τα λιοντάρια μέσα στα κλουβιά. Το ραδιόφωνο έπαιζε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη». 

Ανακαλώντας στη μνήμη του τη στιγμή που τον φόβισε περισσότερο επισημαίνει δε τα ακόλουθα: «Ο οδηγός του τανκ κατεβάζει το παράθυρό του και με περίστροφο, άρχισε να μας λέει μερικά χοντρά επίθετα. Ο διπλανός μου μου λέει "Τι κάνουμε τώρα ρε Αριστοτέλη, του λέω φίλε δώσε μου ένα λεπτό". Και εγώ χωρίς να περάσει το λεπτό έπρεπε να αντιδράσω μέσα να δω τι θα κάνω»...