Με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, που γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 25 Νοεμβρίου, η Ελένη Κρεμαστιώτη -μητέρα της δολοφονημένης από τον εν διαστάσει σύζυγό της Ερατούς- μιλά στο parapolitika.gr για την κόρη της που δεν πρόλαβε να εκπληρώσει τα όνειρά της, τον δύσκολο αγώνα για απονομή Δικαιοσύνης, καθώς και για την ανάγκη νομικής κατοχύρωσης του όρου «γυναικοκτονία».

Διαβάστε: Κυριακή Γρίβα: Ξεσπά η μητέρα της μιλώντας στο parapolitika.gr - "Είμαι απογοητευμένη από την ελληνική Δικαιοσύνη, από τους θεσμούς, από τη χώρα που ζούμε"

Υπενθυμίζεται ότι η 24χρονη Ερατώ Μανωλακέλλη δολοφονήθηκε στις 24 Μαΐου του 2019 στη Λέσβο από τον εν διαστάσει σύζυγό της. Ο δράστης παραβίασε την μπαλκονόπορτα και, αφού προηγήθηκαν έντονες χυδαιολογίες και βιαιοπραγίες, την πυροβόλησε εν ψυχρώ με το κυνηγετικό όπλο που κρατούσε, ενώ εκείνη μιλούσε στο τηλέφωνο με τον καλύτερο της φίλο και αυτήκοο μάρτυρα όσων συνέβησαν. Αξίζει να σημειωθεί πως το δύο ετών παιδί τους κοιμόταν στο διπλανό δωμάτιο. Ο δράστης συνελήφθη λίγο μετά το συμβάν και έχει καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη για ανθρωποκτονία από πρόθεση σε ήρεμη ψυχική κατάσταση.


Ελένη Κρεμαστιώτη: Τίποτα δεν συγκρίνεται με τη δολοφονία της Ερατούς

«Τίποτα δεν συγκρίνεται με τη δολοφονία του παιδιού μου», λέει η κ. Κρεμαστιώτη, περιγράφοντας τα δικαστήρια ως μια επώδυνη διαδικασία όπου οι οικογένειες θυμάτων γυναικοκτονιών «ζουν ξανά και ξανά» το έγκλημα.

Παρά την καταδίκη του δράστη της κόρης της σε ισόβια κάθειρξη, η ίδια δεν αισθάνεται καμία δικαίωση. «Από τη στιγμή που δεν είναι ισόβια τα ισόβια, δεν παίρνουμε ούτε καν νομική δικαίωση», τονίζει, εξηγώντας πως όσο περνούσε ο καιρός, συνειδητοποιούσε ότι πίσω από τον αυστηρό τίτλο της ποινής κρύβεται μια πραγματικότητα που δεν αντανακλά το μέγεθος της απώλειας.

Σήμερα, η κ. Κρεμαστιώτη μεγαλώνει την εγγονή της μαζί με τον παππού, ένα «ευλογημένο αλλά συγχρόνως δύσκολο ταξίδι», όπως το περιγράφει. «Μεγαλώνουμε το παιδί που θα έπρεπε να μεγαλώνει με τη μαμά του», επισημαίνει, σημειώνοντας πως η μικρή γνωρίζει την αλήθεια εδώ και δύο χρόνια -ότι η μητέρα της έφυγε με βίαιο τρόπο από τα χέρια του πατέρα της.

Μέσα από τον πόνο της, η Ελένη Κρεμαστιώτη αναδεικνύει την ανάγκη για βαθιά κοινωνική αλλαγή, ξεκινώντας από το σπίτι και την εκπαίδευση, μέχρι ένα κράτος που –όπως λέει– «είναι παντελώς άφαντο» στην πρόληψη της έμφυλης βίας.

Παράλληλα, μιλά για το σωματείο «Γίνε άνθρωπος», που δημιούργησαν οι γονείς θυμάτων γυναικοκτονιών για να προσφέρουν στήριξη σε όλα τα θύματα έμφυλης βίας. Με αφορμή την ημέρα αυτή, το σωματείο πραγματοποιεί εκδήλωση στις 24 Νοεμβρίου, στο Θέατρο Πειραιώς 131, «για να βροντοφωνάξουμε όλοι μαζί να σταματήσουν όλα αυτά». «Για εμάς κάθε μέρα είναι ημέρα κατά της έμφυλης βίας. Αυτή η μέρα πρέπει να τιμάται κάθε ημέρα», υπογραμμίζει.



Αναλυτικά η συνέντευξη που παραχώρησε η Ελένη Κρεμαστιώτη στο parapolitika.gr


Πώς θα θέλατε να θυμάται ο κόσμος την Ερατώ;

Όπως ακριβώς ήταν. Η χαρά της ζωής, η ψυχή της παρέας, ένα παιδί δοτικό, ένα παιδί χαρούμενο, ένα παιδί γεμάτο ζωή, γεμάτο όνειρα, που δεν πρόλαβε να τα ζήσει και να τα εκπληρώσει.

Από την ημέρα της δολοφονίας της μέχρι σήμερα, ποιο ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι που κληθήκατε να διαχειριστείτε;

Η δολοφονία της κόρης μου. Τίποτα δεν συγκρίνεται με τη δολοφονία του παιδιού μου. Και τα δικαστήρια είναι μια επώδυνη στιγμή, που καλούμαστε να τη ζήσουμε ξανά και ξανά, γιατί γίνονται πάρα πολλές αναβολές, γιατί μέσα στους αίθουσες των δικαστηρίων, νιώθουμε ότι δεν δικάζονται οι δολοφόνοι των παιδιών μας, αλλά τα ίδια τα παιδιά μας. Σε γενικές γραμμές, ξαναζούμε τη δολοφονία του παιδιού μας.

Ο δολοφόνος της κόρης σας έχει καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη. Θεωρείτε ότι η ποινή των ισοβίων αντανακλά το βάρος του εγκλήματος;

Όχι βέβαια, από τη στιγμή που δεν είναι ισόβια τα ισόβια. Δεν παίρνουμε καμία δικαίωση, ούτε καν νομική δικαίωση. Όταν έγινε το πρωτόδικο δικαστήριο, έξι μήνες μετά τη δολοφονία του παιδιού μας -και όπως καταλαβαίνεις, ήμασταν αλλού για αλλού- προσπαθούσαμε να συνειδητοποιήσουμε τι είχε συμβεί, να διαχειριστούμε την καθημερινότητα, το παιδάκι που είχε αφήσει πίσω της η κόρη μου. Και έξι μήνες μετά, έπρεπε να ξαναδούμε τον δολοφόνο σε μία αίθουσα δικαστηρίου. Ευτυχώς δεν είχαμε στο πρώτο δικαστήριο αναβολές, τελείωσε την ίδια μέρα. Ξεκίνησε από το πρωί και το βράδυ είχε τελειώσει. Ακούγοντας τα ισόβια, μη γνώστες των πραγμάτων και τι εστί δικαστήριο τέτοιου είδους, νομίζαμε ότι πήραμε μια νομική δικαίωση. Γιατί η πραγματική δικαίωση θα ήταν να μην είχε φύγει το παιδί μου. Να ήταν εδώ. Περνώντας ο καιρός και συζητώντας και με τους δικηγόρους και με άλλες μαμάδες που περνούν τα ίδια, συνειδητοποιήσαμε ότι τα ισόβια δεν είναι ισόβια. Μόνο ισόβια δεν είναι. Οπότε, για ποια αντανάκλαση μιλάμε;

Μεγαλώνετε το κοριτσάκι της κόρης σας. Πώς είναι αυτό το «ταξίδι»;

Ναι, το μεγαλώνουμε μαζί με τον παππού του. Το «ταξίδι» αυτό είναι ευλογημένο, χαρούμενο, αλλά συγχρόνως δύσκολο. Γιατί τη μεγαλώνουμε εμείς και όχι η μαμά της. Και κατά κάποιον τρόπο δεν είναι δικό σου παιδί για να το μεγαλώσεις όπως νιώθεις, όπως έκανες στα δικά σου. Με τη βοήθεια της επιστήμης το μεγαλώνουμε αυτό το παιδί. Γιατί εκτός από τη ζωή του παιδιού μου, ο δολοφόνος μου έχει αφαιρέσει και τον ρόλο της γιαγιάς. Δεν μπορώ να είμαι 100% γιαγιά, γιατί οι γιαγιάδες είμαστε να κακομαθαίνουμε τα παιδιά από τη στιγμή που υπάρχουν οι γονείς από πίσω. Τώρα, είμαστε εμείς που πρέπει να θέσουμε τους όρους, τα όρια, τους κανόνες, τις συνέπειες αν χρειαστεί.

Έχετε πει ότι γνωρίζει τα πάντα η εγγονή σας για τη δολοφονία της μητέρας της.

Ναι, ξέρει τα πάντα το παιδί δύο χρόνια. Είναι δύσκολο για μια σχεδόν εννιά χρονών ψυχούλα να γνωρίζει ότι η μαμά της έφυγε με τόσο βίαιο τρόπο. Και από ποιον; Από τα χέρια του πατέρα της.

Τι θεωρείτε ότι πρέπει να αλλάξει στην ελληνική κοινωνία, ώστε καμία κοπέλα να μην κινδυνεύει από τον σύντροφό της, αλλά και γενικά;

Ξεκινάμε από το σπίτι, από εμάς τους γονείς. Καταρχάς, πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας τη λέξη σεβασμός. Όχι μόνο τη λέξη, αλλά και την εφαρμογή της. Αν δεν μάθουμε να σέβονται τα παιδιά μας πρώτα τον ίδιο τον εαυτό τους, δεν θα σεβαστούν ποτέ κανέναν. Και μετά έχει η εκπαίδευση κάποιον ρόλο. Και τελειώνουμε με τους νόμους, με το κράτος, που είναι παντελώς άφαντο.

Εσάς η Πολιτεία σας έχει βοηθήσει με κάποιον τρόπο;

Η Πολιτεία, αν μπορούσε να βοηθήσει σε κάτι, θα το έχει ήδη κάνει. Αύξησαν κατά δύο χρόνια τα ισόβια, από 16 χρόνια έγινα 18. Θα μου πεις κάτι είναι κι αυτό. Ας πούμε ότι πράγματι είναι κάτι, μην είμαστε αφοριστικοί και δογματικοί. Αλλά η πρόληψη πού είναι;

Θεωρείτε ότι έχουν γίνει όμως κάποια βήματα τα τελευταία χρόνια;

Όχι, όχι. Δηλαδή πρέπει να γίνει κάτι κακό, για να κάνουν κάτι. Για παράδειγμα, μετά τη δολοφονία της Κυριακής Γρίβα έξω από το Αστυνομικό Τμήμα, τα περιπολικά έγιναν και ταξί, έγιναν και ασθενοφόρα, έγιναν και μεταφορές, έγιναν πολλά πράγματα. Για την Κυριακή όμως όχι, δεν ήταν ταξί. Πρέπει δηλαδή πρώτα να γίνει κάτι κακό και να ταρακουνηθεί το κράτος. Παροδικά.

Υπάρχει και μεγάλη συζήτηση για το αν πρέπει να κατοχυρωθεί νομικά όρος γυναικοκτονία. Εσείς τι πιστεύετε;

Επιβάλλεται να θεσπιστεί όρος γυναικοκτονία. Θα μου πεις χάνεται ανθρώπινη ζωή, και βέβαια, συμφωνώ και με αυτό. Αλλά ο τρόπος που γίνεται, δεν σε έχω εγώ, δεν θα σε έχει κανένας και επειδή είσαι γυναίκα, σε σκοτώνω, ναι θα πρέπει να θεσπιστεί και να έχουν την ανάλογη δικαστική αντιμετώπιση, την ανάλογη ποινική αντιμετώπιση.

Όταν μαθαίνετε εσείς πως έγινε μια ακόμα γυναικοκτονία ή ένα νέο περιστατικό γυναικείας κακοποίησης είναι σαν να βιώνετε ξανά τη δολοφονία της κόρης σας;

Βέβαια, δεν σταματάει ποτέ. Ξύνεται ξανά η πληγή και αιμορραγεί συνέχεια.

Θέλετε να μας πείτε λίγα λόγια για το σωματείο «Γίνε άνθρωπος»;

Έγινε πριν τέσσερα χρόνια, με αφορμή τη δολοφονία της Γαρυφαλλιάς στη Φολέγανδρο. Συσπειρωθήκαμε οι γονείς θυμάτων γυναικοκτονιών και είπαμε ότι κάτι πρέπει να κάνουμε. Δεν είμαστε μαμάδες που θα κάτσουμε μέσα σε ένα σπίτι, να κλαίμε τα παιδιά μας σε μια καρέκλα, σε ένα δωμάτιο. Σταθήκαμε στα πόδια μας και είπαμε, πάμε να προσπαθήσουμε να σώσουμε έστω και μια ανθρώπινη ζωή. Και κάναμε το «Γίνε άνθρωπος». Έχουμε βοηθήσει πάρα πολλές κοπέλες μέσω του φορέα μας με δικηγόρους και ψυχολόγους να σταθούν ξανά στα πόδια τους, και φυσικά διατηρούμε την ανωνυμία τους. Οικονομικά δεν μπορούμε να βοηθήσουμε. Ελπίζουμε σιγά σιγά να γίνει και πιο γνωστός ο φορέας μας και να μπορούμε να βοηθήσουμε και οικονομικά. Ήμασταν που ήμασταν μια αγκαλιά, τώρα την κάναμε ακόμα μεγαλύτερη.

Το γεγονός ότι έχετε ενωθεί οι γονείς θυμάτων γυναικοκτονιών, σας έχει βοηθήσει;

Από τη στιγμή που καταλαβαίνουμε η μία την άλλη πώς νιώθει, αυτό ήταν και το κίνητρο. Και από ένα απλό χαστούκι να φάει κάποια, είμαστε εκεί. Και από ένα απλό χαστούκι να φάει κάποιος από μια γυναίκα, πάλι είμαστε δίπλα του. Γιατί ο φορέας μας δεν αντιπροσωπεύει μόνο γυναίκες και τις γυναικοκτονίες, αλλά είναι ενάντια σε κάθε μορφής έμφυλης βίας. Δεν είναι προνόμιο των αντρών, αλλά έχουμε κι εμείς μερίδιο ευθύνης. Ωστόσο, είμαστε πολύ λιγότερες και θα μας εξαφανίσουν, αν συνεχίσουν έτσι οι άνδρες.

Ποιο μήνυμα θα θέλατε να περάσετε σε μία γυναίκα που μπορεί να βιώνει αυτή τη στιγμή κακοποίηση;
Να μην φοβάται. Να μην φοβάται να μιλήσει, να μην φοβάται να φύγει. Γενικά να μην φοβάται. Και αν φοβάται να μιλήσει σε κάποιον ή να πάει στην αστυνομία γιατί ίσως δεν την εμπιστεύεται -μετά από το τραγικό συμβάν της Κυριακής, αν κι εγώ την προτρέπω να πάει στην αστυνομία- ας μιλήσει και σε έναν περαστικό. Εδώ στην περιοχή μου, ένα κορίτσι που χρειαζόταν βοήθεια, πήγε σε ένα καφέ και βοηθήθηκε. Και το είπε σε έναν άγνωστο.

Θέλετε να μας πείτε και λίγα λόγια για την εκδήλωση που θα κάνετε με το «Γίνε άνθρωπος», με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών;

Θα κάνουμε μια εκδήλωση σήμερα, Δευτέρα 24 Νοεμβρίου, μαζί με τον κύριο Κασσελάκη. Θα είναι ακόμα μια εκδήλωση για να βροντοφωνάξουμε να σταματήσουν όλα αυτά. Θα είναι μια εκδήλωση που θα μιλήσουμε και μητέρες θυμάτων. Και θα κάνουμε και σύγκριση με άτομα από κάποιες ευρωπαϊκές άλλες χώρες. Συγκεκριμένα, θα συζητήσουμε τι ισχύει σε άλλες χώρες με τους νόμους και τι ισχύει εδώ. Για εμάς κάθε μέρα είναι ημέρα κατά της έμφυλης βίας. Αυτή η μέρα πρέπει να γιορτάζεται κάθε ημέρα και να τιμάται κάθε ημέρα.