Θα σας πω μια ιστορία, σε ένα μικρό χωριό της Ελλάδας, μια νέα γυναίκα στα τέλη της δεκαετίας του 1980, παντρεύτηκε με προξενιό έναν άντρα που δεν γνώριζε καν. Αυτή η νέα γυναίκα έκανε δύο παιδιά μαζί του , αλλά ο σύζυγος της ήταν ψυχικά ασθενής και όχι μόνο δεν μπορούσε να συνεισφέρει και να βοηθήσει στην ανατροφή των παιδιών αντιθέτως ήταν βίαιος απέναντι στα παιδιά του αλλά και στην ίδια. Είκοσι σχεδόν χρόνια η νέα αυτή γυναίκα – ηρωΐδα- υπέμεινε και άντεξε την βία από τον ψυχικά ασθενή σύζυγό της, για να μπορέσει να μεγαλώσει με αξιοπρέπεια και με γενναιότητα τα παιδιά τους.

Τα γεγονότα είναι πέρα ως πέρα πραγματικά και αληθή. Δεν έχει τόσο σημασία πλέον σε τι κατάσταση βρίσκονται τα συγκεκριμένα παιδιά ή η ηρωΐδα αυτή γυναίκα, αλλά και ο ασθενής πατέρας ο οποίος πριν από κάποια χρόνια πέθανε.

Σίγουρα, δεν μιλάμε για ένα περιστατικό, πρόκειται για ένα κοινωνικό φαινόμενο το οποίο συμβαίνει στην επαρχία και ειδικά σε μικρά μέρη της χώρας μας.  Σε μικρούς τόπους, να μιλάς για τέτοια θέματα θεωρείται ντροπή και πρέπει να μένουν κρυφά.

Σημασία, δεν έχουν και οι νόμοι, οι οποίοι σε σχέση με τις δεκαετίες του 1980 και 1990 έχουν βελτιωθεί, ουσιαστικά και σημαντικά, προστατεύοντας πλέον τις γυναίκες αλλά και τα παιδιά από αντίστοιχες συμπεριφορές και καταστάσεις. Προστασία για να είμαστε ειλικρινείς χρειάζονται και οι ασθενείς-θύτες, οι οποίοι αναπτύσσουν τέτοιες συμπεριφορές.

Σημασία έχει, η απουσία του Κράτους και των κοινωνικών δομών αλλά και οι θεσμικές δράσεις στήριξης και ενίσχυσης των οικογενειών που αντιμετωπίζουν τέτοιες και ανάλογες δύσκολες καταστάσεις.

Έχει αντιληφθεί κάποιος τις δυσκολίες, τα διλήμματα και την ψυχολογική αλλά και την οικονομική στήριξη που χρειάζονται οικογένειες και παιδιά τα οποία βλέπουν τον ίδιο τον πατέρα τους να βιαιοπραγεί κατά της ίδιας της μητέρας τους.

Μπορεί να αντιληφθεί κάποιος την δύναμη ψυχής και σθένους που χρειάζεται ένα παιδί για να μεγαλώσει «φυσιολογικά» όταν χρειάστηκε για μια τουλάχιστον φορά στην ζωή του να μπει μπροστά σε μια έντονη διαμάχη και βία μεταξύ των γονέων του;

Αυτή είναι η σημαντικότερη οπτική και έκφανση των φαινομένων βίας κατά των γυναικών, για την οποία δεν χρειάζονται ευχολόγια και απλές νομοθετικές ρυθμίσεις αυστηροποίησης του ποινικού κώδικα. Ούτε να τις θυμόμαστε κάθε 25 Νοεμβρίου.

Τι χρειάζεται; Χρειάζεται ουσιαστικός διάλογος στις μικρές τοπικές κοινωνίες και στήριξη των οικογενειών που βρίσκονται αντιμέτωπες με ακραίες συμπεριφορές. Είναι ο μόνος τρόπος ώστε τα θύματα να μπορέσουν να νιώσουν ασφάλεια , αλλά και να σταθούν στα πόδια τους για να προχωρήσουν την ζωή τους.

Η βία κατά των γυναικών όταν συμβαίνεις εντός οικογένειας λειτουργεί και ακολουθεί τα θύματα ως στίγμα και το οποίο τα θύματα (παιδιά και σύζυγος) θα πρέπει να το αποβάλλουν κάποια στιγμή στην ζωή τους.

Σεβασμός λοιπόν στις γυναίκες που μεγάλωσαν μόνες τους παιδιά , ενώ ζούσαν και βίωναν βία από τον ίδιο τους τον σύζυγο.