Ναταλία Δραγούμη: Ο γιος της Φίλιππος Ρόμπερτς εξηγεί πώς συνδυάζονται Πολυτεχνείο και μπάλα - "Μεγάλωσα μέσα στην τέχνη, αλλά η καρδιά μου είναι στο τέρμα"

Συνέντευξη στον Κώστα Μπελιά, που φιλοξενήθηκε στο ένθετο Secret της εφημερίδας Παραπολιτικά παραχώρησε ο τερματοφύλακα της Κηφισιάς, Φίλιππος Ρόμπερτς, ο οποίος μιλά για την πορεία του στο ποδόσφαιρο, τη σχέση με τους γονείς του, τις ομοιότητες τέχνης και αθλητισμού και το πώς συνδυάζει Πολυτεχνείο και μπάλα.

Πώς ξεκίνησε ο Φίλιππος Ρόμπερτς και έγινε τερματοφύλακας

Για τον Φίλιππο Ρόμπερτς το ποδόσφαιρο δεν ήταν αυτό που λέμε «έρωτας με την πρώτη ματιά». Το αντίθετο μάλλον, καθώς μέχρι την ηλικία των 8 ετών ούτε να ακούσει για μπάλα δεν ήθελε. Ένα παιδί που μεγάλωσε με την τέχνη την υποκριτικής, από τη μία πλευρά, και την τέχνη του σχεδιασμού και της κατασκευής κτιρίων, από την άλλη. Σήμερα, ο γιος της ηθοποιού Ναταλίας Δραγούμη και του αρχιτέκτονα Έντι Ρόμπερτς είναι ποδοσφαιριστής σε ομάδα της Super League.
Έτσι αποφάσισε γι’ αυτόν, φαίνεται, η μοίρα. Τον έκανε τερματοφύλακα και πλέον στα 20 του, οπλισμένος με υπομονή, αρετή που είναι απαιτούμενη όσο σε καμία άλλη θέση στο ποδόσφαιρο, περιμένει την ευκαιρία του, προκειμένου να κάνει το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα της Κηφισιάς. Το παραμύθι άρχισε μάλλον αναπάντεχα. Ο Φίλιππος τα σκάλισε λίγο για χάρη των «Π» και θυμήθηκε πώς έγινε ποδοσφαιριστής, ποιος είναι ο «χούλιγκαν» του σπιτιού, γιατί η μαμά Ναταλία δεν πήγαινε στους αγώνες του, πόσο μοιάζουν οι κόσμοι μιας ηθοποιού και ενός ποδοσφαιριστή και πόσο δύσκολο είναι να συνδυάζονται σπουδές στο Πολυτεχνείο και μπάλα.

Σε ένα πάρτι κανένας δεν ήθελε να καθίσει στο τέρμα

«Το αστείο είναι ότι μέχρι τα 8 δεν μου άρεσε καθόλου η μπάλα», λέει, γυρίζοντας τον χρόνο πίσω: «Σε ένα πάρτι παίζαμε και, φυσικά, κανένας δεν ήθελε να καθίσει στο τέρμα. Μπήκα εγώ, τα πήγα καλά και από τότε μου σφηνώθηκε στο μυαλό. Μετά πήγα και το ζήτησα από τον πατέρα μου. “Θέλω να με γράψεις σε σχολή τερματοφυλάκων”, του είπα. Όχι κάπου να παίζω μπάλα. Τερματοφύλακας ήθελα να γίνω». Κάπως έτσι άρχισε η ποδοσφαιρική ιστορία του Φίλιππου Ρόμπερτς. Τερματοφύλακας με το «καλημέρα», και μάλιστα στην Κηφισιά, στην ομάδα όπου αγωνίζεται από τότε μέχρι σήμερα. «Μέσω ενός φίλου με πήγαν σε μια σχολή τερματοφυλάκων, η οποία ουσιαστικά αποτελούσε μέρος της ακαδημίας της Κηφισιάς. Έμεινα εκεί για έξι μήνες, φαίνεται πως τα πήγα καλά και συνέχισα στην ομάδα της Κηφισιάς, μετακομίζοντας στο τότε ηλικιακό γκρουπ όπου ανήκα».

Ο Κασίγιας και το όνειρο του Φίλιππου Ρόμπερτς

Φυσικά, τότε ο Φίλιππος απολάμβανε το παιχνίδι, περνούσε καλά και σίγουρα δεν περνούσε από το μυαλό του να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Το μικρόβιο μπήκε για τα καλά μέσα του λίγο αργότερα. «Στην αρχή δεν ήταν κάτι τέτοιο στο μυαλό μου. Δεν ξεκίνησα με το όνειρο να γίνω ποδοσφαιριστής. Έπαιζα μόνο και μόνο διότι ήταν κάτι που μου άρεσε. Όμως, κάπου στα 11 ή στα 12 άρχισα να το σκέφτομαι. Στην πραγματικότητα, είναι κάτι που ήρθε από μόνο του, με τον καιρό. Έβλεπα τότε στην τηλεόραση τον Κασίγιας και σκεφτόμουν ότι πλέον ήθελα να γίνω σαν κι αυτόν. Ήθελα να του μοιάσω.
Ο πατέρας μου με βοήθησε πολύ και εκείνη την εποχή, σιγά-σιγά, άρχισε το όνειρο». Ένα όνειρο που κρατά έως τις μέρες μας, καθώς ο Φίλιππος, που έκανε το άλμα από τα τμήματα υποδομής της Κηφισιάς στην πρώτη ομάδα, θέλει να φτάσει όσο πιο ψηλά μπορεί: «Το μεγάλο όνειρο σε αυτήν τη φάση είναι να μου δοθεί η ευκαιρία και εγώ να την αρπάξω. Να ζω από το ποδόσφαιρο και να φτάσω όσο πιο ψηλά γίνεται».

Η οικογένεια, η Αρχιτεκτονική και οι θυσίες των γονιών

Η ζωή του Φίλιππου Ρόμπερτς δεν είναι μόνο μπάλα. Ο πατέρας του, Έντι, Έλληνας με καταγωγή από την Ουαλία, είναι αρχιτέκτονας. Με απόλυτη επιβεβαίωση της παροιμίας ότι «το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά», ο Φίλιππος σπουδάζει στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο Αρχιτεκτονική. «Ο πατέρας μου ήταν η έμπνευση γι’ αυτό, αλλά όχι ο κύριος λόγος. Η Αρχιτεκτονική ήταν κάτι που γνώρισα λόγω του πατέρα μου, μου άρεσε και την ακολούθησα».

Ο Φίλιππος εξηγεί πόσο στήριξε ο πατέρας του κάθε του βήμα: «Με βοήθησε στην πορεία μου και να περάσω στο Πολυτεχνείο. Η στήριξή του είναι τεράστια. Σε κάθε μου απόφαση. Όλοι λένε για τις θυσίες των παιδιών, αλλά αυτές που κάνουν οι γονείς είναι το κάτι άλλο. Με πήγαινε παντού. Μου κανόνιζε έξτρα προπονήσεις. Έκανε τα πάντα και το κυριότερο, δεν με πίεζε για τίποτα». Πλέον, ήρθε ο καιρός που ο μπαμπάς περνά περισσότερο σε ρόλο θεατή και τα «κάστανα από τη φωτιά» τα βγάζει ο ίδιος: «Το πιο δύσκολο ήταν να μπω στο Πολυτεχνείο και να μη χάνω προπονήσεις. Δεν έχασα ούτε μία. Με το που γυρνούσα από την προπόνηση, καταπιανόμουν αμέσως με τα μαθήματα. Τώρα, όμως, κάτι έπρεπε να μείνει πιο πίσω και προτεραιότητα αυτήν τη στιγμή είναι το ποδόσφαιρο».

Η δημοσιότητα της Ναταλίας Δραγούμη

Ο Φίλιππος μεγάλωσε με το φως της δημοσιότητας λόγω της μητέρας του: «Η αλήθεια είναι ότι μεγάλωσα έτσι. Είναι κάτι που όλοι στην οικογένεια το έχουμε συνηθίσει. Πάντα μας σταματούσαν στον δρόμο να της μιλήσουν, να φωτογραφηθούν μαζί της. Δεν είναι κάτι που με ξενίζει. Το καλό είναι ότι δεν είμαι ο γιος της Ναταλίας, αλλά ο Φίλιππος. Με ξεχωριστή προσωπικότητα και πορεία».

Τι «πουλάς» στην τέχνη και στο ποδόσφαιρο

Ο χώρος της Τέχνης και ο χώρος του ποδοσφαίρου έχουν κοινά, όπως λέει ο Φίλιππος: «Είναι παρόμοιοι χώροι. Γι’ αυτό και τη συμβουλεύομαι σε κάποια πράγματα. Είναι δύο χώροι που έχουν κοινά. Οι σχέσεις που αναπτύσσεις, για παράδειγμα. Αλλά και το ότι είσαι εσύ και η δουλειά σου. “Πουλάς” τον εαυτό σου και στην Τέχνη και στον αθλητισμό».

Γιατί η μητέρα του δεν πήγαινε στους αγώνες

Πάντως, η Ναταλία Δραγούμη πήρε απουσία σε κάποια ματς: «Με έχει στηρίξει απίστευτα και καθημερινά με βοηθάει. Σε πολλούς αγώνες δεν ερχόταν λόγω άγχους. Δεν άντεχε να πλησιάζουν με την μπάλα οι επιθετικοί». Και για τον πατέρα του: «Και ο μπαμπάς, αλλά πολύ λιγότερο. Ήταν πάντα πιο ψύχραιμος». Ψύχραιμος, αλλά και ο «χούλιγκαν» του σπιτιού: «Ο πατέρας μου είναι αυτός που πωρώνεται περισσότερο. Έχει αρχίσει να είναι πιο ήρεμος, λόγω της δικής μου ενασχόλησης. Είναι φίλος της ΑΕΚ».

Η Κηφισιά ως δεύτερο σπίτι

Στη ζωή της οικογένειας υπάρχει πλέον και η Κηφισιά, που πάει από το καλό στο καλύτερο στη Super League: «Η Κηφισιά αποδεικνύει κάθε εβδομάδα ότι δικαίως έχει φτάσει εκεί όπου βρίσκεται σήμερα. Θέλω να πιστεύω ότι θα συνεχίσουμε έτσι και η φετινή σεζόν θα μας οδηγήσει σε μια καλή θέση.
Φαίνεται η σωστή δουλειά που γίνεται στην ομάδα και αυτό με κάνει πολύ χαρούμενο». Και καταλήγει: «Επειδή ξεκίνησα από πολύ μικρός στην Κηφισιά, για εμένα είναι το δεύτερο σπίτι μου. Από τότε στην ίδια ομάδα και πουθενά αλλού, κάτι που, νομίζω, είναι σπάνιο. Γέννημα-θρέμμα…».

*Δημοσιεύτηκε στο ένθετο Secret των Παραπολιτικών