Χρήστος Τατσιόπουλος: Ο 14χρονος που νίκησε τον εθισμό του στα βιντεοπαιχνίδια γράφοντας βιβλίο - "Η ζωή είναι εκεί έξω και όχι μπροστά από την οθόνη" (Εικόνες)

Σε μια εποχή όπου οι οθόνες έχουν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής μας, ο εθισμός των παιδιών και των εφήβων στα βιντεοπαιχνίδια εξελίσσεται σε ολοένα και μεγαλύτερο κοινωνικό πρόβλημα, που χρήζει άμεσης αντιμετώπισης. Αξιοσημείωτο είναι ότι, σύμφωνα με την πανελλήνια έρευνα του ΕΠΙΨΥ για τις Συμπεριφορές που Συνδέονται με την Υγεία των Εφήβων (HBSC/WHO, 2022), περίπου το 20% των εφήβων στην Ελλάδα (δηλαδή 1 στους 5 εφήβους), ηλικίας 11 έως 15 ετών, παίζει ηλεκτρονικά παιχνίδια 4+ ώρες την ημέρα, με τις σχολικές επιδόσεις, τις κοινωνικές δεξιότητες και τις οικογενειακές σχέσεις τους να επηρεάζονται σημαντικά.

Μάλιστα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έχει ήδη αναγνωρίσει τον εθισμό στα video games ως ψυχική διαταραχή, συμπεριλαμβάνοντάς τον στον επίσημο κατάλογο όλων των ασθενειών με την ονομασία «διαταραχή ηλεκτρονικού παιχνιδιού» (gaming disorder). Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η ιστορία του 14χρονου Χρήστου Τατσιόπουλου αποτελεί ένα φωτεινό παράδειγμα αυτογνωσίας και υπέρβασης.

Διαβάστε: Teosty: Αυτός είναι ο 35χρονος food streamer από τη Θεσσαλονίκη που δέχθηκε επίθεση στη διάρκεια ζωντανής μετάδοσης (Εικόνες & βίντεο)

Χρήστος Τατσιόπουλος: Ο 14χρονος που νίκησε τον εθισμό του στα βιντεοπαιχνίδια γράφοντας ένα βιβλίο

Ο Χρήστος, ο οποίος μιλά στα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» για την εμπειρία του, ξεκίνησε να παίζει βιντεοπαιχνίδια για να γίνει αποδεκτός από τους συμμαθητές του, όμως η ανάγκη για κοινωνική ένταξη γρήγορα μετατράπηκε σε εξάρτηση. Η συμπεριφορά του άλλαξε, οι εντάσεις στο σπίτι αυξήθηκαν και η οθόνη έγινε η μοναδική του διέξοδος. Η στιγμή που οι γονείς του αποφάσισαν να απομακρύνουν όλες τις συσκευές από το σπίτι λειτούργησε σαν σοκ, αλλά ήταν και η αρχή της επιστροφής του στην πραγματική ζωή.

Με συζήτηση, υπομονή και εσωτερική δουλειά, ο Χρήστος κατάφερε να ξαναβρεί την ισορροπία του. Αυτό που δεν φαντάστηκε ποτέ είναι ότι η προσωπική του προσπάθεια να ζητήσει συγγνώμη από την οικογένειά του και να μοιραστεί τη δική του πλευρά θα γινόταν ένα βιβλίο. «Το πετράδι της ζωής», που κυκλοφορεί από τον εκδοτικό οίκο «Memento», ξεκίνησε ως μια χειρόγραφη εξομολόγηση και εξελίχθηκε σε μια ολοκληρωμένη έκδοση, που σήμερα μιλά στις ψυχές τόσο των παιδιών και των εφήβων όσο και πολλών ενηλίκων. Οσο για το μήνυμα που θέλει να μας περάσει ο Χρήστος, είναι ότι κανένα όνειρο δεν είναι μεγάλο και κανένας ονειροπόλος μικρός. Και, κυρίως, ότι η ζωή βρίσκεται εκεί έξω, μακριά από την οθόνη.

Πότε κατάλαβες ότι η σχέση σου με τα βιντεοπαιχνίδια, και γενικότερα με την οθόνη, είχε γίνει προβληματική; Ποια ήταν εκείνη η στιγμή που σε έκανε να το συνειδητοποιήσεις;

Από μόνος μου δεν ήμουν σε θέση να συνειδητοποιήσω αυτό που συνέβαινε. Ωστόσο, με τη βοήθεια των γονιών μου καταφέραμε να βάλουμε ένα μέτρο στο Διαδίκτυο. Γιατί το μέτρο είναι απαραίτητο σε όλα.

Τι παιχνίδια έπαιζες περισσότερο; Τι σε «τραβούσε» σε αυτά;

Έπαιζα κυρίως ένοπλα βιντεοπαιχνίδια, καθώς αυτά έπαιζαν και οι συμμαθητές μου. Εγώ άρχισα να παίζω για να μπω σε παρέες, αφού ως παιδί δεν ήμουν δημοφιλής. Οπότε, σε μια απόπειρα να γίνω αποδεκτός, αποφάσισα να κάνω ό,τι έκαναν και εκείνοι.

Πώς επηρέασε ο εθισμός τη σχέση σου με την οικογένειά σου;

Η σχέση μου με την οικογένειά μου ήταν καλή από πάντα. Όμως, όταν εθίστηκα στην οθόνη, όλα άλλαξαν. Προκαλούσα πολλές εντάσεις, μάλωνα με τον αδελφό μου πολύ συχνά χωρίς λόγο και, πάνω απ’ όλα, μάλωνα με τους γονείς μου. Γενικά έβγαζα έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα.

Πόσο δύσκολο ήταν όταν οι γονείς σου αποφάσισαν να περιορίσουν τη χρήση του Διαδικτύου; Τι αντιδράσεις υπήρξαν;

Κατ’ αρχάς θα ήθελα να αναφέρω πως δεν το περιόρισα, απλώς το έβγαλαν εντελώς από το σπίτι οι γονείς μου. Όχι κινητό, όχι τηλεόραση, τίποτα απολύτως. Οπότε αυτό με θύμωσε περισσότερο μαζί τους, καθώς μου πήραν τον μόνο τρόπο διασκέδασής μου. Απέφευγα να τους μιλάω για τουλάχιστον δύο μήνες, αλλά αργότερα συνειδητοποίησα πως δεν έφταιγε κανένας άλλος, παρά μόνο εγώ.

Τι βοήθησε περισσότερο στην απεξάρτησή σου - η οικογένεια, η συζήτηση, άλλες δραστηριότητες;

Με βοήθησε πολύ η συζήτηση με την οικογένειά μου. Γενικά οι γονείς μου, για να δείξουν σε μένα και τον μικρότερο αδελφό μου, τον Μιχάλη, πως το Διαδίκτυο δεν είναι το παν, καμία φορά παραμέριζαν και οι ίδιοι τα κινητά τους και ξεκινούσαν θέματα προς συζήτηση. Άλλες φορές μάς έβαζαν να γράφουμε τις σκέψεις μας για να εξασκήσουμε την έκφρασή μας.

"Ξεκίνησα να γράφω 'Το πετράδι της ζωής' για να ζητήσω συγγνώμη στην οικογένειά μου"'

Τι σε ώθησε να γράψεις το βιβλίο σου «Το πετράδι της ζωής»; Ήταν κυρίως η ανάγκη να εκφράσεις όσα βίωσες ή ήθελες να βοηθήσεις και άλλα παιδιά;

Δεν ξεκίνησα ποτέ να γράφω την ιστορία μου με την πρόθεση να γράψω ένα βιβλίο. Οπότε δεν το έγραψα για να βοηθήσω τα παιδιά, αλλά για να ζητήσω συγγνώμη στην οικογένειά μου και να τους δείξω τη δική μου πτυχή της ιστορίας. Γιατί, για να καταλάβει κανείς μια ιστορία, πρέπει να ξέρει και τις δύο πλευρές της.

Ποιο μήνυμα ή διδάγματα ήθελες να περάσεις μέσα από το βιβλίο σου;

Τα μηνύματα που θέλω να περάσω μέσω της ιστορίας μου είναι πως κανένα όνειρο δεν είναι μεγάλο και κανένας ονειροπόλος μικρός, γιατί κι εγώ ένας ονειροπόλος είμαι. Ακόμα, θα ήθελα να καταλάβουν όλοι πως πάντα υπάρχει κάποιος για να σε αγαπάει, απλώς πρέπει να ψάξεις στο σωστό σημείο για να τον βρεις. Πόσο δύσκολο ήταν για ένα παιδί -όπως εσύ- να ολοκληρώσει ένα βιβλίο; Ποια ήταν η διαδικασία (γραφή, βοήθεια από γονείς, επιμέλεια); Οπως προανέφερα, δεν ξεκίνησα ποτέ να γράφω την ιστορία για να βγάλω ένα βιβλίο, οπότε δεν μου ήταν πιεστικό να το γράψω, καθώς έγραφα μόνο αυτά που ένιωθα. Η διαδικασία ήταν όμως διαφορετική, επειδή οι γονείς μου δεν γνώριζαν πως έγραφα μια ιστορία έως και 4 μήνες αφότου τους το παρουσίασα. Πρώτα το έγραψα χειρόγραφα, έπειτα ηλεκτρονικά και τέλος, μέσα από πράξεις καλοσύνης, καταφέραμε και το δώσαμε στον «Memento», τον τωρινό μου εκδοτικό οίκο.

Πώς αντιδρούν τα άλλα παιδιά όταν διαβάζουν το βιβλίο σου; Έχεις δεχτεί σχόλια από συνομηλίκους;

Δόξα τω Θεώ, δέχομαι παρά πολλή αποδοχή από τους αναγνώστες μου. Επιπλέον, είμαι χαρούμενος που υπάρχει ενδιαφέρον από τα παιδιά, γιατί -ως γνωστόν- είναι οι πιο αυστηροί κριτές της κοινωνίας. Πολλά παιδιά στην ηλικία μου μού έχουν πει πως εμπνέονται από την ιστορία μου και πως βλέποντας το βιβλίο μου θέλουν να γράψουν και τα ίδια ένα. Με τιμά ιδιαίτερα όταν το ακούω και είναι ένας λόγος να συνεχίσω τη δράση μου.

"Η ζωή είναι εκεί έξω και όχι μπροστά από την οθόνη ενός υπολογιστή"

Πλέον, που έχεις βιώσει τον εθισμό από πρώτο χέρι, τι πιστεύεις ότι θα πρέπει να κάνουν οι γονείς για να προστατεύσουν τα παιδιά τους;

Οι γονείς είναι οι καθρέφτες των παιδιών. Είναι αυτοί που πρέπει να δώσουν το πρώτο πάτημα στα παιδιά, ώστε αυτά να συνεχίσουν να περπατούν. Οπότε, θα ήθελα να πω πως η συζήτηση είναι το άλφα και το ωμέγα σε μια τέτοια σχέση. Πιστεύω ακράδαντα πως οι γονείς πρέπει να συζητούν με τα παιδιά τους και να τους δώσουν την ευκαιρία να τους μιλήσουν. Γιατί τα παιδιά έχουν πολλά να πουν, αλλά δυστυχώς δεν τους δίνεται πάντα η μέγιστη προσοχή.

Τι θα έλεγες σε άλλα παιδιά που ενδεχομένως φοβούνται ότι δεν μπορούν να ξεφύγουν από τον εθισμό όπως εσύ;

Το μόνο που έχω να πω εδώ είναι πως η ζωή είναι εκεί έξω και όχι μπροστά από την οθόνη ενός υπολογιστή, οπότε πρέπει να βγαίνετε έξω και να απολαμβάνετε τη ζωή σας. Φυσικά, δεν είναι εύκολο σε μια τέτοια ψηφιακή εποχή να αλλάξουμε τις συνήθειές μας, αλλά πρέπει, τουλάχιστον, να το προσπαθήσουμε. Ποτέ μην αφήνετε κάτι για αύριο, γιατί αύριο μπορεί να είναι αργά.

Η υπόθεση του βιβλίου "Το πετράδι της ζωής"

Ο Αλμπερτ και ο Τζο είναι δύο αδέλφια, τα οποία, μέσα από τρελές περιπέτειες, που τους φέρνουν πιο κοντά, προσπαθούν να φτάσουν τον στόχο τους, να αποκτήσουν δηλαδή το Πετράδι της ζωής. Τι λέτε, θα τα καταφέρουν ή τα πράγματα δεν θα πάνε τόσο καλά με τον Άρχοντα των φαντασμάτων, που στρέφεται εναντίον τους; Μήπως, τελικά, το πετράδι είναι αυτό που θα τους κάνει να βρουν το νόημα της ζωής; Ένα παραμύθι για μικρούς και μεγάλους, για την αγάπη, τη συνεργασία, την εμπιστοσύνη και την καλοσύνη, μέσα από τα μάτια ενός μικρού συγγραφέα! (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).



Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά