Η Αμφίκλεια ξεδιπλώνεται μέσα από τη φυσική ομορφιά του Παρνασσού και τους ανθρώπους που της δίνουν ζωή. Βουνό, πέτρα, νερό και πράσινο συνθέτουν ένα τοπίο που αλλάζει πρόσωπο με τις εποχές, αλλά κρατά πάντα τον ίδιο πυρήνα: αγριότητα και γαλήνη μαζί.

Τα μονοπάτια, τα νερά που κατεβαίνουν από τις πλαγιές, τα σπίτια που ακουμπούν πάνω στην ιστορία του τόπου δίνουν την αίσθηση πως εδώ η φύση και ο άνθρωπος συμβιώνουν, δεν ανταγωνίζονται. Η καθημερινότητα κυλά με έναν ρυθμό που σέβεται το περιβάλλον, την παράδοση και την απλότητα.


Η Αμφίκλεια δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει — απλώς είναι. Δεν σηκώνει τη φωνή, δεν διεκδικεί προσοχή, αλλά την κερδίζει με τον δικό της τρόπο. Οι άνθρωποί της προσφέρουν χαμόγελα πριν από λόγια, φιλοξενία πριν από τυπικότητες και μια φυσική ευγένεια που ξεχωρίζει χωρίς να επιδεικνύεται. Η φύση προσφέρει το σκηνικό, οι κάτοικοι προσφέρουν την ψυχή και μαζί δημιουργούν μια εικόνα που μένει στον θεατή όχι επειδή είναι μεγαλοπρεπής, αλλά επειδή είναι αληθινή — μια αυθεντικότητα που δύσκολα συναντάς και δύσκολα ξεχνάς.