Βαγγέλης Χαρισόπουλος στο parapolitika.gr: Η πρώτη στροφή στη ζωή μου ήταν η απώλεια του πατέρα μου στα 14 μου - Μου λείπει που έτρωγα κονσέρβες κάθε μέρα (Βίντεο)

Η συνέντευξη του Βαγγέλη Χαρισόπουλου «Στη Στροφή» του parapolitika.gr αυτής της εβδομάδας και τη Σοφία Τουντούρη είναι μία προσωπική ιστορία για το πώς μερικές φορές οι άνθρωποι που γελάνε πιο δυνατά, έχουν περάσει τα πιο δύσκολα και πώς το γέλιο, στο τέλος, μπορεί να είναι η πιο καθαρή μορφή αλήθειας. «Το γέλιο είναι άμυνα, το μεγαλύτερο όπλο που έχουμε» με βασικό του αντικείμενο χιούμορ την «αρρωστοφοβία του», όπως αναφέρει. «Όταν έχεις χάσει τον πατέρα σου ξαφνικά από έμφραγμα στα 14» δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτή τη φοβία εξηγεί, πόσω μάλλον όταν τον χάνεις στα σκαλιά του ΙΚΑ.

Με συμμετοχή σε τηλεοπτικές εκπομπές, stand up comedy παραστάσεις και το χιούμορ του να αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμά του, ο Βαγγέλης Χαρισόπουλος με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη έκανε τη μεγάλη στροφή, να πάει «κόντρα» στην επιθυμία των γονιών του που ήθελαν να γίνει δάσκαλος. «Η πρώτη μου δουλειά όταν κατέβηκα στην Αθήνα ήταν δάσκαλος Αγγλικών. Άλλωστε ήταν επιθυμία των γονιών μου να γίνω δάσκαλος και να παντρευτώ μία δασκάλα» εξομολογείται και προσθέτει «δύσκολα ξεφεύγεις από αυτό», όμως στα 25 πήρε την απόφαση να ακολουθήσει την καρδιά του και να γίνει δημοσιογράφος, αν και όνειρό του από μικρός ήταν να κάνει καριέρα στο Χόλιγουντ ως ηθοποιός. «Όλα στη ζωή μου άργησαν» αναφέρει χαρακτηριστικά.
Τα πρώτα χρόνια στην Αθήνα τα αναπολεί. «Ζούσα σε γκαρσονιέρα με πλαστικά έπιπλα, έτρωγα κάθε μέρα κονσέρβες, μου λείπει αυτό», λέει με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια. Άλλωστε δηλώνει χαρακτήρας ελεύθερος και ατίθασος, γεγονός που καλλιεργήθηκε όπως αναφέρει στα χρόνια του σχολείου στη Θεσσαλονίκη. «Πήγαινα σχολείο σε ένα πρώην στρατόπεδο, με οροφές να στάζουν και συνθήκες δύσκολες. Οι τάξεις μας ήταν πρωην θάλαμοι του στρατοπέδου».



«Ήμουν ένα παιδί προσκολλημένο στο σπίτι μου. Ήμουν με τη μητέρα μου πολύ κοντά και ένιωθα ένα χρέος να είμαι εκεί γι’ αυτήν». Η απώλεια της μητέρας του πριν από λίγους μήνες του ήταν για εκείνον… «Τα τελευταία χρόνια, μπαινοβγαίναμε στα νοσοκομεία, είχα γίνει φροντιστής της μητέρας μου και αυτό το θεωρώ παράσημο» λέει και συγκινείται.