Στο σπίτι της Παιανίας, τα πάντα έχουν μείνει ίδια, όπως τα άφησε εκείνος. Αν και τον Σεπτέμβρη συμπληρώνονται 3 χρόνια από το θάνατο του Αντώνη Βαρδή, τα δύο του παιδιά, ο Γιάννης και η Καλλιστώ, δεν μπορούν να συμβιβαστούν με την απώλεια του πατέρα τους.

Φωτογραφίες, προσωπικά αντικείμενα, η κιθάρα του ακόμα και το τασάκι που χρησιμοποιούσε όταν κάπνιζε ο σπουδαίος μουσικοσυνθέτης, έχουν μείνει στην θέση τους. Ο Γιάννης Βαρδής, αν και έκανε το βήμα για τον γάμο ο οποίος ορίστηκε για τον Ιούλιο στην Λήμνο με την αγαπημένη του Νατάσσα Σκαφίδα και έχοντας αποκτήσει το πρώτο τους παιδί, το μυαλό του είναι ακόμα στον πατέρα του. «Δεν πρόκειται να ξεπεράσω ποτέ τον χαμό του. Είχαμε μια ιδιαίτερη σχέση πατέρα και γιου που ήταν μοναδική. Απλά ξεχνιέμαι με όλα τα άλλα και η οικογένεια που απέκτησα είναι η παρηγοριά στον πόνο που έχω μέσα μου» λέει ο Γιάννης Βαρδής στα Parapolitika.gr σε μια κατάθεση ψυχής.

«Η αλήθεια είναι ότι φοβόμουν τον γάμο, φοβόμουν να ανοίξω νέα οικογένεια. Και αυτό το συναίσθημα του φόβου, προέρχεται από το γεγονός ότι των χωρισμένων γονιών μου και από τις οικογενειακές εντάσεις που είχαμε όταν οι γονείς μου ήταν μαζί. Και επειδή οι μνήμες δεν σβήνονται, φοβόμουν μήπως είμαι και εγώ ένα παιδί που δεν μπορώ να κρατήσω την ισορροπία της οικογενείας που θα αποκτούσα».


-Καταρχήν Γιάννη ο γάμος γιατί θα γίνει στην Λήμνο;
«Η αλήθεια είναι ότι εκεί γνώρισα την σύζυγο μου. Έπειτα λατρεύουμε και οι δύο το συγκεκριμένο νησί και τρίτον υπάρχουν οικογενειακοί δεσμοί με την Λήμνο. Στον γάμο θα έρθει και η μητέρα μου από Αμερική».
-Πως νιώθεις που μια τέτοια μέρα θα λείπει ο πατέρας σου;
«Όταν κάναμε τον πολιτικό γάμο, μου έλειπε και εκεί. Μου έλειπε πολύ. Άρα πιστεύω θα έχω το ίδιο συναίσθημα: θα μου λείπει το ίδιο. Όπως μου λείπει κάθε μέρα που περνάει».
-Ποια ήταν η άποψή του για τον γάμο;
«Δεν τον ένοιαζε αν θα παντρευτώ. Ήταν πολύ απελευθερωμένο άτομο. Μου έλεγε: Γιάννη ζήσε την ζωή σου. Ζήσε όπως θες αλλά ζήσε καλά».


Ο Αντώνης Βαρδής παντρεύτηκε τρεις φορές. Αν και ο μουσικοσυνθέτης έδινε στον γιο του την συμβουλή να ζήσει την ζωή του, ο ίδιος όπως αποκαλύπτει σήμερα ο Γιάννης Βαρδής, παντρευόταν γιατί ήθελε να αποκαταστήσει τις συντρόφους του…
-Και ενώ εσένα σε συμβούλευε να ζήσεις όπως επιθυμείς ακόμα και χωρίς γάμο, εκείνος παντρεύτηκε τρεις φορές. Γιατί το έκανε αυτό;
«Ο πατέρας μου είχε ολοκληρώσει την οικογένειά του από τον πρώτο του γάμο. Είχε αποκτήσει δύο παιδιά, είχε την σύζυγό του, άρα δεν υπήρχε άλλος λόγος να προχωρήσει στους υπόλοιπους γάμους. Θεωρώ λοιπόν ότι έκανε τους άλλους δύο γάμους για να καλύψει τις ανάγκες των συντρόφων του και μόνο. Για να τις αποκαταστήσει».


Στην πολύωρη συζήτησή μας, ο Γιάννης βουρκώνει, ο Γιάννης θυμώνει, ο Γιάννης αποκαλύπτει προσωπικές στιγμές με τον πατέρα του που τον σημάδεψαν στα 43 χρόνια κοινού βίου που είχαν.
-Όλα τα τραγούδια του πατέρα σου έχουν πόνο και συναίσθημα. Πως έγραφε αυτά τα τραγούδια;
«Ο πατέρας μου πάντα έγραφε με το συναίσθημα. Γι΄αυτό άλλωστε κααι αγγίζουν όλο τον κόσμο. Τα ωραιότερα τραγούδια του τα έγραφε όταν περνούσε στενάχωρες καταστάσεις και κυρίως ερωτικές. Έγραφε πολύ βαθύτερα κομμάτια. Κάθε τραγούδι ήταν και μια ιστορία που βίωνε ο ίδιος»
-Αυτά τα τραγούδια που όλα σχεδόν είναι ερωτικά και πονεμένα, τα ένιωθαν οι συντροφοί του;
«Στη μητέρα μου έβγαιναν σίγουρα τα συναισθήματα από τα τραγούδια του πατέρα μου. Στην Χριστίνα, την δεύτερη σύζυγό του επειδή ήταν και μουσικός, την άγγιζαν τα τραγούδια του. Δε νομίζω ότι έβγαινε κάτι τέτοιο στην τελευταία του σύντροφο. Όχι επειδή δεν είχε καμιά σχέση με τη μουσική, αλλά επειδή όλα αυτά έχουν να κάνουν και με τον άνθρωπο. Της άρεσαν τα τραγούδια του πατέρα μου, δε νομίζω όμως ότι την άγγιζαν.


Τον Σεπτέμβρη συμπληρώνονται τρία χρόνια από τον θάνατό του. Ο Γιάννης που ήταν σχεδόν νύχτα μέρα κοντά του, δεν τον ξέχασε ούτε στιγμή. Η ιδιαίτερη σχέση με τον Αντώνη, τον έκανε από την αρχή της αρρώστιας του πατέρα του να χάσει την γη κάτω από τα πόδια…
-Τον Σεπτέμβρη συμπληρώνονται 3 χρόνια από το θανατό του. Πως νιώθεις;
«Εξακολουθώ να έχω τα ίδια συναισθήματα όπως και την ημέρα που έφυγε. Πριν ήταν ο πόνος, η στεναχώρια, το πένθος. Τώρα, όλα αυτά βγαίνουν πάνω μου. Πάνω στο σώμα μου. Πονάω για τον πατέρα μου, απλά δεν θέλω να το δείχνω. Έκανα το βήμα του γάμου όμως νιώθω την απώλειά του κάθε μέρα. Θα ήθελα αν μπορούσα να γκρεμίσω τα πάντα και να απελευθερωθώ από τον πόνο της ψυχής. Όλες τις κακές μνήμες του πόνου της απώλειας και να ελαφρύνω σαν άνθρωπος».

Είχε μεγάλη πίκρα…

«Η ζωή δίπλα στον πατέρα μου ήταν μάθημα ζωής για μένα που θα με συντροφεύει για πάντα. Από τότε που γεννήθηκα μέχρι που έφυγε» δηλώνει ο Γιάννης Βαρδής σχεδόν βουρκωμένος στα Parapolitika.gr και συνεχίζει «δεν θα άλλαζα τίποτα από όσα έζησα μαζί του. Δεν υπήρχε κανένα μυστικό που δεν του το είπα. Ο πατέρας μου ήταν και ο φιλαράκος μου. Λέγαμε τα πάντα. Πολλές φορές κάθομαι και θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια. Όταν ήμουν μικρός μου τραγουδούσε ένα τραγούδι της Γαλάνη με τίτλο «Αχ αυτά τα μάτια σου».


Με τον Αντώνη Βαρδή και τον Γιάννη μας συνδέει μακροχρόνια οικογενειακή φιλία. Θυμηθήκαμε πολλές στιγμές που ο Αντώνης δυσαρεστημένος προσπαθούσε να ακροβατήσει μεταξύ οικονομικής φθοράς και αφθαρσίας την δεκαετία του 2000 όταν συνάδελφοί του τραγουδιστές αλλά και παραγωγοί στα ΜΜΕ του είχαν κάνει εμπάργκο. Του τα θυμίζω. Το πρόσωπο του Γιάννη αλλάζει όψη…


-Μίλα μου για εκείνα τα δύσκολα χρόνια που βιώσατε, όταν είχατε αποκοπεί από παντού;
«Ο πατέρας μου είχε μεγάλη πικρία και μεγάλη στεναχώρια για τον τρόπο που τον αντιμετώπισαν τα ΜΜΕ σε μια πολύ δύσκολη οικονομική συγκυρία για εκείνον. Θυμάμαι που έλεγε «ας μην παίξουν εμένα, ας παίξουν το παιδί μου». Είναι αλήθεια, ότι τα τελευταία χρόνια δεν μας έπαιζε το σύστημα. Το ίδιο είχε μεγάλη πικρία και με συναδέλφους του τραγουδιστές. Ευτυχώς εκείνο το διάστημα βρέθηκαν ο Ρέμος, η Θεοδωρίδου, ο Βέρτης που του φέρθηκαν άψογα και τον έβγαλαν από το εμπάργκο και μπόρεσε να ορθοποδήσει. Υπήρξαν όμως και καλλιτέχνες που δεν άκουσε ούτε ένα ευχαριστώ. Και ναι, είχε μετανιώσει που τους είχε δώσει τραγούδια και έγιναν μεγάλες επιτυχίες».
Όταν κάποτε ο Αντώνης Βαρδής είχε αποφασίσει να κάνει μια μεγάλη συναυλία και έτσι να τελειώσει την καριέρα του, η συναυλία αυτή δεν δόθηκε ποτέ.


-Αλήθεια, γιατί δεν έγινε ποτέ εκείνη η σπουδαία συναυλία όσο ήταν εν ζωή;
«Το όνειρό του ήταν να κάνει μια συναυλία. Ξεκίνησαν όλες οι διαδικασίες, όμως τότε οι καλλιτέχνες μπήκαν στη διαδικασία της μεταξύ τους αντιπαράθεσης για το ποιος θα τραγουδήσει το κάθε κομμάτι. Αντί να δουν τον Αντώνη και τα τραγούδια που τους έδωσε, είδαν το προσωπικό τους συμφέρον. Ο πατέρας μου πικράθηκε και έτσι ματαίωσε την συναυλία και είπε: «δεν θέλω κανένας καλλιτέχνης να τραγουδήσει σε καμιά συναυλία και όταν πεθάνω δεν θέλω ούτε στο ονομά μου να γίνει τίποτα. Όμως επειδή γνώριζα ότι ήταν ο μεγάλος του καημός αυτός, θέλω να τον τιμήσω δεόντως τον Σεπτέμβρη με μια συναυλία στο Καλλιμάρμαρο. Ήδη έχουμε μιλήσει με τον Νταλάρα, τον Πάριο, την Αλέξίου, τον Παπακωνσταντίνου, τον Ρέμο, την Θεοδωρίδου, τον Βέρτη, την Πίτσα Παπαδοπούλου, την Μέλίνα Ασλανίδου» λέει φανερά ευχαριστημένος για αυτή την εξέλιξη. Του επισημαίνω ότι ενώ σαν καλλιτέχνης ήταν πολύ μεγάλο όνομα, πέθανε φτωχός..
-Αληθεύει αυτή η πτυχή;
«Πάμπτωχος σου λέω και θα συμφωνήσω. Ευτυχώς που μας άφησε το σπίτι και έχουμε μια στέγη να βάλουμε το κεφάλι μας».
Τον ρωτάω για τα παιδικά χρόνια του πατέρα του και αν ο ίδιος ο μουσικοσυνθέτης του μιλούσε για αυτά. Βουρκώνει…


-Σου είχε μιλήσει για τις δύσκολες παιδικές στιγμές που είχε ζήσει;
«Ναι τα ξέρω όλα. Έζησε πολύ άσχημα παιδικά χρόνια ο πατέρας μου. Με εξώσεις από όλα τα σπίτια που είχε νοικιάσει σε όλες τις συνοικίες του Πειραιά. Ξέρω ότι μια εποχή έμενε και σε χαρτόκουτα γιατί δεν είχε σπίτι η οικογένειά του. Έπειτα, από πολύ μικρός άρχισε να εργάζεται. Όποια δουλειά σκεφτείς είχε κάνει. Μάλιστα σε πολύ μικρή ηλικία τον είχε ακούσει να τραγουδάει ο Τσιτσάνης και τον είχε πάρει στο κέντρο του. Έλεγε δυο τραγουδάκια και με αυτά συντηρούσε όλη την οικογένεια. Ίσως και ο πόνος που έβγαζε στα τραγούδια του να προέρχεται από όσα βίωσε ο ίδιος μικρός» παραδέχεται. Λίγο πριν φύγω από το σπίτι της Παιανίας ρωτάω τον Γιάννη για τις τελευταίες στιγμές του Αντώνη…


-Πως ήταν εκείνες οι μέρες, οι ώρες, οι στιγμές
«Δυστυχώς ο πατέρας μου ταλαιπωρήθηκε από την ασθένειά του. Και το άσχημο για εκείνον ήταν ότι αντιλαμβανόταν πολλά πράγματα. Για πολλά πράγματα ίσως να μην μπορούσε να πάρει τις κατάλληλες αποφάσεις αλλά άνοιγε τα μάτια του και καταλάβαινε. Η «τιμωρία του» από τον θεό ήταν ότι στα τελευταία του, δεν μπορούσε να μιλήσει και δεν μπορούσε να γράψει γιατί είχε παραλύσει. Αυτό ήταν κάτι που το στέρησε ο θεός στο τελειωμά του».
-Υπήρξαν στιγμές που τον είδες να κλαίει;
«Φυσικά. Τον είδα κατάα την διάρκεια της αρρώστιας του να κλαίει σα μωρό παιδί. Όταν άκουγε τα τραγούδια του στα demo που τραγουδούσα εγώ . Πάντα εμένα έβαζε να τραγουδάω στα demo. Του άρεσε και μου άρεσε και εμένα. Είχε γίνει πολύ ευάλωτος όμως τελευταία και ευσυγκίνητος. Και όπως αντιλαμβάνεσαι όλα αυτά για μένα θα μείνουν πάντα χαραγμένα βαθιά».