Δεν έχουμε δει ποτέ ξανά κάποιον σαν τον Αλκαράθ, μόνο αυτός κάνει τα θαύματα να φαίνονται φυσιολογικά

Το ματς με αριθμό 37 της αρχάριας καριέρας του Κάρλος Αλκαράθ στο γρασίδι. Ακούγεται λίγο γελοίο όταν το θέτεις έτσι, έτσι δεν είναι; Θέλω να πω, εντάξει, δεν μιλάμε για κάποιον αλαζόνα νεαρό. Πρόκειται για τον 22χρονο που θα διεκδικήσει έναν τριπλό τίτλο στο Γουίμπλεντον. Αυτός είναι ο άνθρωπος που ήρθαν για να δουν όλοι όσοι έχουν εισιτήρια για το κέντρο του γηπέδου και σίγουρα θα πάνε σπίτι τους μιλώντας γι' αυτόν. Αυτός είναι ο άνθρωπος του οποίου το παιχνίδι απέναντι στον Κάμερον Νόρι θα είναι μια τόσο ολοκληρωμένη επίδειξη της τέχνης του τένις επί χόρτου που ο Τιμ Χένμαν θα το αποκαλέσει «σεμινάριο εξειδίκευσης». Αυτός είναι ο τύπος.

Και όμως, στο ίδιο τρυφερό στάδιο της μαθητείας τους σε αυτό το επίπεδο, ο Μπιορν Μποργκ και ο Νόβακ Τζόκοβιτς απείχαν ακόμη δύο χρόνια από τον πρώτο τους τίτλο στο Γουίμπλεντον. Ο 37ος αγώνας του Ρότζερ Φέντερερ στο γρασίδι ήταν ο προημιτελικός του 2003 εναντίον του Σενγκ Σάλκεν, στην πορεία προς τον παρθενικό του τίτλο στο All England Club. Για τον Πιτ Σάμπρας ήταν ο πρώτος του τελικός στο Γουίμπλεντον, όπου κέρδισε τον Τζιμ Κούριερ. Και στις δύο περιπτώσεις, αυτοί ήταν οι δεύτεροι τίτλοι τους στο γρασίδι. Ο Αλκαράθ, από την άλλη πλευρά, ετοιμάζεται για τον πέμπτο του. Αυτό δεν είναι φυσιολογικό. Δεν έχουμε ξαναδεί κάτι τέτοιο. Και πολλοί παίκτες, με αφορμή κάποιες από τις επικρίσεις για την υποτιθέμενη ασυνέπεια ή την έλλειψη συγκέντρωσης που δέχθηκε πρόσφατα ο Αλκαράθ, δεν θα δίσταζαν να μας το υπενθυμίσουν αυτό. Υπάρχουν κάποιοι αθλητές που θέλουν πάντα να βεβαιώνονται ότι γνωρίζετε τα εμπόδια που έχουν ξεπεράσει και τους αμφισβητίες που έχουν διαψεύσει, ότι βλέπετε το έργο τους στο πλήρες και σωστό του πλαίσιο. Μια από τις χαρές του Αλκαράθ είναι ότι δεν το κάνει αυτό. Φαίνεται να ζει εξ ολοκλήρου στο παρόν. Και έτσι σε παρασύρει στον αγώνα, στη στιγμή, τόσο βαθιά που μερικές φορές ξεχνάς ότι αυτό που παρακολουθείς είναι ένα θαύμα.

Ο Νόρι υποτίθεται ότι θα ήταν ένας σκληρός αντίπαλος: ένας έμπειρος χειριστής στο γρασίδι, ένας έντονος ανταγωνιστής για κάθε πόντο, με τους οπαδούς του από πίσω, κάποιος του οποίου το στυλ παιχνιδιού ο Αλκαράθ είχε περιγράψει ως «εφιάλτη» γι' αυτόν. Αντ' αυτού ηττήθηκε από έναν άνθρωπο που έχει χάσει μόνο έναν από τους 31 τελευταίους αγώνες του σε αυτό το επίπεδο, και μόνο τρεις γενικά. Και παρ' όλη τη συζήτηση ότι ο Αλκαράθ έχει το χώμα στο αίμα του, ότι το Γουίμπλεντον είναι η καλύτερη ευκαιρία του Νόβακ Τζόκοβιτς επειδή στο γρασίδι είναι ισάξιος των νεότερων αντιπάλων του, τα στοιχεία δείχνουν ότι ο Αλκαράθ έχει μια υπερβατική κλίση για αυτή τη μορφή του αθλήματος, κάτι περισσότερο από ταλέντο, ίσως κάτι πιο κοντά στην αγάπη. «Η κίνηση [στο γρασίδι] είναι πραγματικά δύσκολη», είπε πριν από αυτό το Γουίμπλεντον, «αλλά όταν το καταφέρεις, είναι σαν να πετάς».

Φυσικά, είναι τέτοια η εκπληκτική άνεση του Αλκαράθ στο γρασίδι, που υπάρχει ο πειρασμός να τον φανταστεί κανείς, καθώς και να τον απεικονίσουν οι σχεδιαστές προγραμμάτων και οι επιμελητές εικόνας, με τις πιο εκθαμβωτικές, ηρωικές σιλουέτες του: μερικές φορές κυριολεκτικά πετώντας, στην περίπτωση αυτών των βολέ που θυμίζουν Μπέκερ. Υπήρχαν μερικές από αυτές εδώ, και μερικές επιδέξιες ψηλές μπαλιές, λεπτές βολές, και ένα εξωφρενικό «μαστίγιο» ενός φόρχαντ που πέρασε πάνω από το κεφάλι του Νόρι, στο φιλέ, και έπεσε στο μπέις λάιν, χτυπώντας ακριβώς το κουμπί του «αναστεναγμού με θαυμασμού» του κοινού στο κέντρο του γηπέδου. Ωστόσο, το τένις του Αλκαράθ στο γρασίδι είναι κάτι περισσότερο από αυτό, και στην πραγματικότητα αυτή ήταν μια νίκη που χτίστηκε, όχι τόσο στην έξοχη εκτέλεση χτυπημάτων, όσο στην αποτελεσματικότητα των βασικών στοιχείων του παιχνιδιού του: ιδιαίτερα στο σερβίς, όπου ο Αλκαράθ αισθάνεται ότι ξεκλείδωσε κάτι στον προηγούμενο αγώνα του με τον Αντρέι Ρούμπλεφ. Ξανά και ξανά, και ειδικά στις σπάνιες στιγμές που βρισκόταν υπό πίεση, ο Αλκαράθ έστελνε άσους που χτύπαγαν πίσω από τη βασική γραμμή, σαν μπάλες του πέιντμπολ σε σώμα. Στους τέσσερις προηγούμενους αγώνες του, μεταξύ άλλων απέναντι σε μερικούς μεγάλους σέρβερ όπως ο Φράνσις Τιαφό και ο Νικολάς Τζάρι, ο Νόρι είχε κερδίσει το 30% των πόντων επιστροφής στο πρώτο σερβίς. Απέναντι στον Αλκαράθ, κέρδισε μόλις το 11%.

«Το ότι ένιωθα καλά στο σερβίς μου έδωσε μεγάλη ηρεμία για να παίξω στη συνέχεια σπουδαίο τένις από το μπέις λάιν», εξήγησε ο Αλκαράθ. Και πράγματι, αυτή η αίσθηση ηρεμίας ήταν ένα αξιοσημείωτο στοιχείο της απόδοσής του. Αυτός δεν ήταν ο Αλκαράθ στην πιο εκφραστική του, την πιο συναρπαστικά δυναμική του στιγμή. Δεν έβαζε τα χέρια στο κεφάλι, δεν υπήρχαν εντυπωσιακές κινήσεις, ούτε σπουδαία συναισθήματα. Αντίθετα, ήταν συγκεντρωμένος, σαν επαγγελματίας, περιοριζόμενος σε μερικά μικρά εορταστικά κουνήματα της ρακέτας του.

Όταν έχασε ένα εύκολο σουτ - και έχασε μερικά - δεν εκτόξευσε το μπαλάκι, ούτε έκανε παιχνιδιάρικα ότι δήθεν το κλωτσάει. Αντ' αυτού, απλά το ακούμπησε με τη ρακέτα του και έπαιξε τον επόμενο πόντο χωρίς καμία αισθητή αλλαγή στη συναισθηματική του κατάσταση. Στο Ίστμπουρν πριν από μερικές εβδομάδες, η Έμα Ραντουκάνου έκανε μια από τις πιο διορατικές παρατηρήσεις που έχω ακούσει για τον Αλκαράθ: ότι είναι τόσο καλός επειδή το τένις του προέρχεται από μια θέση περιέργειας. Είναι αλήθεια: είναι εκείνος ο σπάνιος παίκτης που φαίνεται να ενδιαφέρεται πάντα περισσότερο για το τι μπορεί να δημιουργήσει στον επόμενο πόντο παρά για το τι συνέβη στον προηγούμενο. Ο Τέιλορ Φριτζ, ο επόμενος αντίπαλός του, θα είναι ένα βήμα μπροστά: έχει μετατραπεί σε έναν σοβαρό, σταθερό παίκτη του γκραντ σλαμ και έχει ήδη κερδίσει δύο τίτλους στο γρασίδι φέτος. Αλλά ο Αλκαράθ δεν θα πτοηθεί, ούτε θα κλονιστεί από την έμφυτη αισιοδοξία του. «Κάθε αγώνας που παίζω στο Γουίμπλεντον είναι ένα δώρο», δήλωσε πριν λίγες ημέρες. Και την Παρασκευή, το ξέρετε ότι θα ξυπνήσει με την ανυπομονησία ενός παιδιού που έχει ένα καινούργιο δώρο να ανοίξει.