Eίναι επίσημο: Oι coldplay έχουν γίνει βαρετοί

Το 2014, τη χρονιά που η Γκουίνεθ Πάλτροου και ο Κρις Μάρτιν ανακοίνωσαν ότι συνειδητά χωρίζουν, οι Coldplay κυκλοφόρησαν ένα άλμπουμ με τίτλο «Ghost Stories» που ήταν συνειδητά αδιάφορο. Επρόκειτο για ένα συγκρότημα του οποίου τα σινγκλ στις αρχές της δεκαετίας του 2000 είχαν φέρει ένα νέο επίπεδο ευπάθειας στην ίντι ροκ και του οποίου ο τραγουδιστής έγινε σημείο αναφοράς για την ανδρική ευαισθησία, καθώς απομακρυνόμασταν από την παιδική ζεστασιά της Μπριτ ποπ της δεκαετίας του '90 και μετακινούμασταν σε μια πιο στοχαστική, αν και λιγότερο επαναστατική, προσέγγιση για την έκφραση της νεανικής ζωής στη μουσική. Αλλά μέχρι το 2014, οι Coldplay είχαν εδραιωθεί σε ένα εξαιρετικά επικερδές μοντέλο γυαλισμένης ανιαρότητας, σπάνια αγγίζοντας τη συναισθηματική ευθραυστότητα και τις μουσικές αποχρώσεις των προηγούμενων σινγκλ όπως το «Trouble» και το «Yellow», έχοντας μάθει ότι η επανάληψη ενός ουσιαστικά ανούσιου στίχου ξανά και ξανά μέχρι τα στάδια να τον τραγουδούν δυνατά είναι κάτι που εγγυημένα αρέσει στον κόσμο.

Μέχρι την εποχή του «Ghost Stories», οι Coldplay φάνηκε να έχουν αποδεχτεί ότι το να δοκιμάζεις το κοινό σημαίνει να χάνεις το κοινό. Καλύτερα να μείνουν στους ξεσηκωτικούς ύμνους, μαζί με μερικές οικείες μπαλάντες που υπαινίσσονται ένα αόριστο οικουμενικό βάθος, και να καρπωθούν τα 100 εκατομμύρια κέρδη από τις πωλήσεις. «Η απογοήτευση εδώ έγκειται στο ότι μια μπάντα με τόσο σαφή ευφυΐα και συμπόνια επέλεξε να κάνει ένα άλμπουμ τόσο βαρετό», έγραψα για το «Ghost Stories». Όπως αποδεικνύεται, αυτή η κριτική αποδοκιμασίας ήταν - και αυτό είναι εξαιρετικά ασυνήθιστο για μένα - βασισμένη στην επιστημονική αυστηρότητα. Μια ομάδα του Πανεπιστημίου του Ντάραμ, που πιθανώς βαριέται αρκετά, ανέλυσε τους ρυθμούς, το τέμπο, τα κρουστά και τις συγχορδίες των τραγουδιών των REM, Radiohead, Buddy Holly, Kirsty MacColl, Patsy Cline και Coldplay και ανακάλυψε ότι το συγκρότημα είναι επισήμως ανιαρό. «Οι Coldplay παρουσιάζουν μια πτωτική τάση στην αρμονική τους τόλμη, καθώς γίνονται όλο και περισσότερο μέρος της επικρατούσας τάσης της ποπ», δήλωσε ο καθηγητής Νικ Κόλινς, προσθέτοντας ότι «οι Radiohead διατηρούν μεγάλη ποικιλία στην αρμονική γλώσσα».

Με άψογο συγχρονισμό, η επιστημονική έκθεση σχετικά με τον βαθμό πλήξης των Coldplay έρχεται μετά τον ντόρο που δημιουργήθηκε γύρω από τους Oasis, το συγκρότημα που κατέβασε ρολά το 2009 μετά από μιάμιση δεκαετία καυγάδων, ναρκωτικών, χάους και επικών ιστοριών γενεών που συναρπάζουν και ενίοτε προκαλούν ακραίες και απροσδόκητες συμπεριφορές. Η υστερία γύρω από την επιστροφή των Oasis δεν αφορούσε απλώς ένα διασκεδαστικό συγκρότημα με την ικανότητα να κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται ζωντανοί. Επρόκειτο για μια πιο άγρια, πιο ανέμελη εποχή, πριν από τον προσωπικό έλεγχο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, όταν μια ομάδα νεαρών της εργατικής τάξης μπορούσε να εισβάλει στο κατεστημένο και να ταρακουνήσει τα πράγματα χωρίς να φοβάται την ακύρωση. Μόλις άρχισαν να κυκλοφορούν οι φήμες περί επανένωσης το 2023, ρώτησα τον Νόελ Γκάλαχερ εάν οι Oasis θα μπορούσαν να συμβούν σήμερα: «Θα μας σκότωναν πριν καν ξεκινήσουμε... «Έχω μια ιδέα για ένα συγκρότημα. Δύο ανόητα αδέλφια από το Μάντσεστερ, που παίρνουν κοκαΐνη, μπίρα και κάνουν σεξ με γκομενάκια, κλέβουν τους Beatles και τους T. Rex». «Ω, όχι, ευχαριστώ».

Από τη δεκαετία του 2010 και μετά, οι Coldplay καθάρισαν σχολαστικά τον γεμάτο αποτσίγαρα και άδεια μπουκάλια χώρο που άφησαν οι Oasis και εγκατέστησαν αμέσως μια καφετιέρα Gaggia και έναν φούρνο Gail's. Ενώ οι πρώην επικίνδυνες περιοχές του Λονδίνου, όπως το Ντάλστον και το Πέκαμ, αναβαθμίστηκαν, οι Coldplay προσέφεραν μια νέα προσέγγιση στην κοινότητα θαυμαστών («fandom») της ποπ και δεν ήταν οι μόνοι. Εκεί που κάποτε υπήρχαν άγριες, πρωτοποριακές προσωπικότητες, όπως ο Ντέιβιντ Μπόουι και η Μαντόνα, η δεκαετία του 2000 καλωσόρισε προσιτούς τύπους αγοριών και κοριτσιών της διπλανής πόρτας, όπως ο Εντ Σίραν και η Αντέλ. Εκεί που κάποτε η ανεξάρτητη μουσική κυριαρχούνταν από γνήσια «φρικιά», όπως οι Jesus and Mary Chain και οι My Bloody Valentine, ήρθε η εποχή των Snow Patrol και των Keane, συγκροτήματα που δεν ενθουσίαζαν τόσο τους θαυμαστές τους, όσο τους έλεγαν ότι όλα θα πάνε καλά.

Φυσικά, η πλήξη δεν είναι απαραίτητα κακό πράγμα. Οι Coldplay αντιπροσωπεύουν επίσης μια νέα εποχή αξιοπρέπειας στη μουσική, του να σκέφτεσαι τον αντίκτυπο που έχεις στους άλλους, του να είσαι ευγενικός και να σέβεσαι, του να μαζεύεις τα σκουπίδια σου και να τα βάζεις στον σωστό κάδο ανακύκλωσης. Σε μια εποχή αυξανόμενης παγκόσμιας αστάθειας, ο υγιής ενθουσιασμός και η αίσθηση λογικής των Coldplay γίνονται ελκυστικά χαρακτηριστικά. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι συναυλίες τους στα στάδια τείνουν να είναι τόσο ευχάριστες υποθέσεις. Ναι, η φωτιά και ο πάγος είναι συναρπαστικά και επικίνδυνα, αλλά μερικές φορές θέλεις απλώς να βυθιστείς σε χλιαρό νερό.