Όταν ο πρόεδρος Τραμπ ανακοίνωσε την Αλάσκα ως τόπο διεξαγωγής της συνόδου κορυφής της επόμενης Παρασκευής με τον πρόεδρο Πούτιν, κανείς δεν χάρηκε περισσότερο από τον Ρεπουμπλικανό κυβερνήτη της τεράστιας αρκτικής πολιτείας. Ο Μάικ Ντανλίβι, ο οποίος ανέλαβε τα καθήκοντά του το 2018, δημοσίευσε στο X: «Μόλις δύο μίλια χωρίζουν τη Ρωσία από την Αλάσκα, κανένα άλλο μέρος δεν παίζει πιο ζωτικό ρόλο στην εθνική μας άμυνα, την ενεργειακή μας ασφάλεια και την ηγεσία της Αρκτικής». Ή όπως το έθεσε η Σάρα Πέιλιν, η πιο διάσημη κόρη της 49ης πολιτείας, με ένα σχόλιο που έχει χλευαστεί - παρόλο που ισχύει - κατά τη διάρκεια της αποτυχημένης προεδρικής εκστρατείας της το 2008: «Μπορείς να δεις τη Ρωσία από την ξηρά εδώ στην Αλάσκα».

Σε αντίθεση με τους διάφορους άλλους τόπους διεξαγωγής της συνόδου κορυφής, η συνάντηση σε αμερικανικό έδαφος έχει άλλο ένα σημαντικό πλεονέκτημα για τον Πούτιν: δεν κινδυνεύει να συλληφθεί βάσει εντάλματος του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, επειδή η Αμερική δεν αναγνωρίζει τη δικαιοδοσία του δικαστηρίου της Χάγης. Φυσικά, η Αλάσκα ήταν κάποτε ρωσικό έδαφος, ή τουλάχιστον ένα επισφαλές φυλάκιο της ρωσικής αυτοκρατορίας. Με αυτή τη σύνοδο κορυφής να κυριαρχείται πιθανότατα από τη συζήτηση για την «ανταλλαγή εδαφών» της Μόσχας και του Κιέβου, ο Πούτιν θα έχει λόγο να αναλογιστεί τη σοφία της απόφασης του μακρινού προκατόχου του Τσάρου Αλέξανδρου Β' να την πουλήσει στην Αμερική το 1867 για 7,2 εκατομμύρια δολάρια - ή μισό σεντ ανά στρέμμα.

Η επιλογή του τόπου διεξαγωγής των συνόδων κορυφής των υπερδυνάμεων είχε πάντα τεράστια συμβολική σημασία. Πολλές συναντήσεις έχουν λάβει χώρα στην Ουάσιγκτον ή τη Μόσχα, ή σε πιο προφανή ουδέτερα κέντρα της διεθνούς διπλωματίας, όπως τη Βιέννη, όπου ο Τζον Φ. Κένεντι συναντήθηκε με τον Νικίτα Χρουστσόφ τον Ιούνιο του 1961 για να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα μετά την αποτυχημένη εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων, την οποία υποστήριξαν οι ΗΠΑ, ή τη Γενεύη, όπου ο Ρόναλντ Ρίγκαν δέθηκε με τον νεοδιορισθέντα Μιχαήλ Γκορμπατσόφ τον Νοέμβριο του 1985 κατά τη διάρκεια μιας βόλτας στη λίμνη.

Υπήρξαν επίσης κάποιες πιο απίθανες τοποθεσίες, όπως το Ρέικιαβικ, όπου οι ίδιοι συναντήθηκαν τον επόμενο Οκτώβριο, ανοίγοντας το δρόμο για μια συνθήκη πυρηνικών όπλων το 1987, και η Μάλτα, όπου ο Γκορμπατσόφ φιλοξένησε τον Τζορτζ Μπους το 1989 - λίγες εβδομάδες μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου - πάνω σε ένα σοβιετικό κρουαζιερόπλοιο. Ο καιρός ήταν θυελλώδης, αλλά η ατμόσφαιρα θερμή, καθώς και οι δύο πλευρές διακήρυξαν το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Ο πιο ασυνήθιστος χώρος ήταν το κάστρο Μπρντο στη Σλοβενία, όπου ο Τζορτζ Μπους συναντήθηκε με τον Πούτιν τον Ιούνιο του 2001 και σόκαρε τους συμβούλους του δηλώνοντας σε συνέντευξη Τύπου ότι κοίταξε τον Ρώσο ηγέτη στα μάτια και είπε ότι «τον βρήκα πολύ ευθύ και αξιόπιστο. Μπόρεσα να αισθανθώ την ψυχή του».

Τον Ιούλιο του 2018, η τιμή της φιλοξενίας πήγε στο Ελσίνκι, όπου ο Τραμπ και ο Πούτιν πραγματοποίησαν τη μοναδική μέχρι σήμερα σύνοδο κορυφής τους. Οι ίδιοι κάθισαν επίσης μαζί, το 2019, στη συνάντηση της G20 στην Ιαπωνία και έχουν μιλήσει τηλεφωνικά πολλές φορές. Σχεδόν στη μέση της διαδρομής μεταξύ Ουάσινγκτον και Μόσχας, προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η Αλάσκα δεν έχει φιλοξενήσει ποτέ στο παρελθόν σύνοδο κορυφής υπερδυνάμεων. Το πιο κοντινό ήταν όταν ο Ρίγκαν συνάντησε τον Πάπα Ιωάννη Παύλο ΙΙ στο αεροδρόμιο του Φέρμπανκς κατά τη διάρκεια μιας «στάσης ανεφοδιασμού» σε μια περιοδεία στον Ειρηνικό το 1984, τη χρονιά που η Αμερική και το Βατικανό εγκαθίδρυσαν πλήρεις διπλωματικές σχέσεις. Για τον Τραμπ έχει σημασία ότι ο Πούτιν έρχεται στην Αμερική και όχι το αντίθετο. Το Κρεμλίνο περιέγραψε την επιλογή της Αλάσκας ως «αρκετά λογική» δεδομένης της θέσης της και δήλωσε ότι ο Τραμπ έχει προσκληθεί για μια επαναληπτική συνάντηση στη Ρωσία.

Όπως ήταν αναμενόμενο, η συνάντηση θεωρήθηκε από τα επίσημα ρωσικά μέσα ενημέρωσης ως θρίαμβος για τον Πούτιν - και ως επικείμενη ήττα για τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ο οποίος αποκλείστηκε από αυτό που ο Ουκρανός ηγέτης ήλπιζε ότι θα ήταν μια τριμερής συνάντηση. Η Komsomolskaya Pravda, ένα από τα πιο πιστά ταμπλόιντ φερέφωνα του Κρεμλίνου, δήλωσε ότι είναι αδύνατο να φανταστεί κανείς τον Πούτιν και τον Τραμπ να κατευθύνονται στη δυτική Ευρώπη. «Οι αγαπητοί Ευρωπαίοι σύμμαχοι του Ζελένσκι θα συνωστίζονταν γύρω-γύρω. Στην Αλάσκα, οι ξένοι θα αποκλειστούν. Θα υπάρχουν μόνο ο Ντόναλντ Τραμπ και ο Βλαντιμίρ Πούτιν. Χωρίς Ζελένσκι, χωρίς Ευρώπη».

Ούτε θα υπήρχαν πικρίες για την πώληση της Αλάσκας από τον Τσάρο Αλέξανδρο πριν από τόσα χρόνια. «Σε γενικές γραμμές, η Ρωσία και η Αμερική διευθέτησαν φιλικά το θέμα της Αλάσκας», καταλήγει, «και η επιλογή της για διαπραγματεύσεις μεταξύ Πούτιν και Τραμπ φαίνεται να είναι μια υπόδειξη για την Ουκρανία: τα εδαφικά ζητήματα μπορούν να επιλυθούν προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα».

(Who Lost Russia: From the Collapse of the USSR to Putin's War on Ukraine, του Πίτερ Κονράντι, κυκλοφορεί από την Oneworld)

ΠΗΓΗ: Times Media Ltd / News Licensing