Η "συμμαχία των πρόθυμων" φαίνεται απρόθυμη στην πράξη

Στα αγγλικά, η φράση του σερ Κίρ Σταρμερ «συνασπισμός των προθύμων» ακουγόταν σχεδόν σαν φράση του Τσόρτσιλ. Ορισμένες έννοιες, ωστόσο, χάνονται στη μετάφραση. Για πολλούς στην Ουκρανία, η φράση έχει μετατραπεί σε αντικείμενο ειρωνείας. Κατά τη μετάφραση, η φράση αποδίδεται περισσότερο σαν «συμμαχία των επιθυμούντων», εκείνων δηλαδή που θέλουν να βοηθήσουν, αν μόνο οι συνθήκες ήταν διαφορετικές.

Οι συνομιλίες που διοργάνωσε ο Πρόεδρος Μακρόν στο Παρίσι την περασμένη εβδομάδα, κατά τις οποίες 26 χώρες δεσμεύτηκαν να παράσχουν μεταπολεμικές εγγυήσεις ασφάλειας στην Ουκρανία, αποτέλεσαν ένα σημαντικό διπλωματικό επίτευγμα. Ωστόσο, ο βασικός όρος είναι «μεταπολεμικά». Μετά από εκείνη τη νύχτα των επιθέσεων, το τέλος του πολέμου φαντάζει πιο μακρινό από ποτέ για τους περισσότερους Ουκρανούς.

Η ιδέα ότι 20.000 έως 40.000 στρατιώτες από χώρες με περιορισμένη πρόσφατη εμπειρία σε επίγεια πολεμική σύρραξη μεταξύ κρατών θα μπορούσαν να καθησυχάσουν τις ένοπλες δυνάμεις της Ουκρανίας, που αριθμούν σχεδόν ένα εκατομμύριο άτομα, θεωρείται από ορισμένους ως εμπαιγμός. Άλλοι θυμούνται τον ρόλο που διαδραμάτισαν διεθνείς οργανισμοί, όπως ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη, στην επιβολή των συμφωνιών του Μινσκ μεταξύ 2014 και 2022. Η Ουκρανία συνεργάστηκε και τιμωρήθηκε για κάθε παράβαση, ενώ η Ρωσία και οι πληρεξούσιοι της δεν συνεργάστηκαν και έμειναν ατιμώρητοι. Βέβαια, παρά τα εν λόγω μειονεκτήματα, η «Συμμαχία των Προθύμων» αρχίζει να αποδίδει αποτελέσματα. Η Ευρώπη μιλάει επιτέλους τη γλώσσα που καταλαβαίνει ο πρόεδρος Πούτιν: τη βία.

Είναι σαφές ότι παρά τις απειλές του Πούτιν, το καθεστώς του παραμένει ευάλωτο. Η Ρωσία, η οποία διαθέτει τη δεύτερη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη στον κόσμο, δεν κατάφερε να κατακτήσει τον πολύ μικρότερο γείτονά της σε διάστημα τρεισήμισι ετών. Μπορεί να αναγκάζει τον λαό της να συνεχίσει να πολεμά σχεδόν επ’ αόριστον ακολουθώντας πρακτικές, όπως ωμή βία, δωροδοκίες και προπαγάνδα, αλλά οι δράσεις αυτές ενδεχομένως να υπονομεύσουν το κοινωνικό συμβόλαιο του Πουτινισμού: ότι ο λαός θυσιάζει ελευθερίες με αντάλλαγμα την εγγύηση πως δεν θα υπάρξει επιστροφή στο έγκλημα και την αναρχία της δεκαετίας του 1990. Καθώς δολοφόνοι και βιαστές που παρακινήθηκαν να πολεμήσουν, επιστρέφουν από την Ουκρανία ως ελεύθεροι άνδρες, η σύμβαση αυτή φαίνεται σαφώς ανεπαρκής.

Η εικασία των ΗΠΑ και άλλων χωρών ότι ο Πούτιν θα προχωρήσει τελικά σε διαπραγματεύσεις καλής πίστης χωρίς να έρθει αντιμέτωπος με τη χρήση βίας – εικασία στην οποία βασίζονται όλες οι συζητήσεις για ειρήνη και ειρηνευτικές δυνάμεις – φαίνεται όλο και πιο αφελής. Είναι απαραίτητο να διατυπωθούν νέες θεωρίες: η κατάπαυση του πυρός θα επιτευχθεί μόνο αν ασκηθεί πίεση στον Πούτιν - μέσω κυρώσεων ή άλλων μέσων - και η ειρήνη που θα ακολουθήσει θα πρέπει να συνοδεύεται από ισχυρή στρατιωτική παρουσία. Οι φίλοι της Ουκρανίας δεν μπορούν να δείξουν απροθυμία.