Ο Μπενιαμίν Νετανιάχου είναι ο Μέγας Χουντίνι της σύγχρονης Μέσης Ανατολής. Ακριβώς όπως ο μάγος αποδράσεων έβρισκε φαινομενικά αδύνατους τρόπους να απελευθερωθεί από τις αλυσίδες ενώ βρισκόταν κάτω από το νερό, έτσι και ο Ισραηλινός πρωθυπουργός καταφέρνει να ξεφεύγει επανειλημμένα από τις πιο δύσκολες θέσεις. Την περασμένη εβδομάδα φάνηκε ότι το παιχνίδι είχε τελειώσει: ένα ισραηλινό χτύπημα σε πράκτορες της Χαμάς στο Κατάρ, το πρώτο ισραηλινό στρατιωτικό χτύπημα σε μη εχθρικό κράτος από την Επιχείρηση Εντέμπε στην Ουγκάντα το 1976, φάνηκε να εξοργίζει τον Πρόεδρο Τραμπ. Είχε παγιδεύσει ο Νετανιάχου τον εαυτό του - και τον Αμερικανό προστάτη του - σε έναν κύκλο αιώνιων πολέμων;

Ήταν το επεισόδιο της Ντόχα και η από καιρού προγραμματισμένη στρατιωτική κίνηση στην πόλη της Γάζας το τέλος της πορείας του Νετανιάχου; Η αρχή μιας εποχής απομόνωσης για το Ισραήλ; Έτσι έδειχνε για λίγο. Η έκτακτη σύνοδος κορυφής της Ντόχα για την έκφραση αλληλεγγύης προς το Κατάρ φαινόταν ότι θα μπορούσε να σαμποτάρει τις Συμφωνίες του Αβραάμ, τη διαδικασία που αποσκοπεί στην εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ του Ισραήλ και των αραβικών κρατών. Το χτύπημα στο Κατάρ αναζωπύρωσε τις αμφιβολίες σχετικά με τις απώτερες φιλοδοξίες του Νετανιάχου: προσπαθούσε να αντικαταστήσει το Ιράν ως περιφερειακός ηγεμόνας; Εξάλλου, η ουσία που συγκρατούσε μαζί τις συμφωνίες ήταν ο κοινός φόβος για το Ιράν- τώρα το Ισραήλ χτυπούσε στόχους σε όλη την περιοχή - μεταξύ αυτών η Υεμένη, ο Λίβανος και η Συρία. Και όμως, αυτή η συνάντηση διαμαρτυρίας δεν κατέληξε σε κανένα πρακτικό μέτρο κατά του Ισραήλ. Ο υποτιθέμενα εξοργισμένος Τραμπ έστειλε τον υπουργό Εξωτερικών του, Μάρκο Ρούμπιο, στην Ιερουσαλήμ για να «τα ψάλει» στον Νετανιάχου. Αυτό τελικά κατέληξε σε μια φιλική ξενάγηση στην πόλη.

Η πιο αιχμηρή κριτική του Ρούμπιο δεν ήταν εναντίον του Νετανιάχου, αλλά εναντίον των ευρωπαϊκών χωρών -μεταξύ των οποίων η Βρετανία και η Γαλλία- που σχεδιάζουν να αναγνωρίσουν επίσημα την παλαιστινιακή κρατική υπόσταση στα Ηνωμένα Έθνη την επόμενη εβδομάδα. Η ετυμηγορία του Ρούμπιο: «Ο μόνος αντίκτυπος που έχει στην πραγματικότητα είναι να κάνει τη Χαμάς να αισθάνεται πιο ενθαρρυμένη.» Και κάπου εδώ ο Νετανιάχου χαμογελάει. Όσο υπάρχει ο άξονας Τραμπ-Νετανιάχου, η συζήτηση για την απομόνωση του Ισραήλ δεν θα έχει μεγάλη σημασία. Αλλά ο Νετανιάχου πρέπει να κρατήσει τους φίλους του. Καθοριστικό ρόλο θα διαδραματίσει ο Σαουδάραβας πρίγκιπας διάδοχος, Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν, τις απόψεις του οποίου για το μέλλον της Παλαιστίνης θα λάβει σοβαρά υπόψη του ο Τραμπ. Ο μεγάλος διπλωματικός στόχος της προεδρίας Τραμπ θα είναι η είσοδος των Σαουδαράβων στις Συμφωνίες του Αβραάμ- ο Μοχάμεντ δεν είναι φίλος της Χαμάς, αλλά ούτε είναι έτοιμος να δεχτεί τον συνεχή εκτοπισμό των Παλαιστινίων. Η υποστήριξη του Τραμπ προς τον Νετανιάχου μπορεί να μετριαστεί το επόμενο έτος από τις πιέσεις του πρίγκιπα διαδόχου. Ομοίως, δεν θα πρέπει να απορρίψει τις ευρωπαϊκές διαμαρτυρίες για περισσότερη ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα. Το Ισραήλ θα αναστατωνόταν αν αποκλειόταν από τη Eurovision, αλλά ο Νετανιάχου θα ανησυχούσε περισσότερο για το οικονομικό χτύπημα αν η ΕΕ κατέληγε να αναστείλει εν μέρει τη συμφωνία εμπορίου με το Ισραήλ. Το μάθημα του Χουντίνι για τον Νετανιάχου: κινήσου γρήγορα και αξιόπιστα αν θέλεις να ξεφύγεις από τις διπλωματικές αλυσίδες.


ΠΗΓΗ: Times Media Ltd / News Licensing