Στις 27 Οκτωβρίου 1962, στο αποκορύφωμα της κρίσης των πυραύλων της Κούβας, ο πρόεδρος Τζον Φ. Κένεντι έλαβε μια κρίσιμη απόφαση. Έχοντας λάβει δύο διαφορετικά μηνύματα μέσα σε 24 ώρες από τον Σοβιετικό ηγέτη Νικίτα Χρουστσόφ, με τον δεύτερο να αφήνει λιγότερες ελπίδες για ειρήνη, αποφάσισε να αγνοήσει αυτό το μήνυμα και να απαντήσει στο προηγούμενο, το πιο θετικό. Την επόμενη ημέρα ο Χρουστσόφ ανακοίνωσε ότι οι σοβιετικοί πύραυλοι στην Κούβα θα απομακρύνονταν και ο άμεσος κίνδυνος μετατροπής του Ψυχρού Πολέμου σε παγκόσμιο πόλεμο αποτράπηκε. Υπάρχει ένας απόηχος της απόφασης του Τζον Φ. Κένεντι εκείνη την ημέρα στον τρόπο με τον οποίο ο πρόεδρος Τραμπ επέλεξε να απαντήσει, πριν από δέκα ημέρες, στην απάντηση της «Χαμάς» στην πρότασή του για εκεχειρία 20 σημείων. Ενώ η «Χαμάς» συμφώνησε στην ανταλλαγή ομήρων και αιχμαλώτων και στην έναρξη περαιτέρω διαπραγματεύσεων, δεν είπε τίποτα για την παράδοση των όπλων της, ένα βασικό μέρος του σχεδίου Τραμπ.

Ο Νετανιάχου συνέχισε τους βομβαρδισμούς της Γάζας και την επόμενη ημέρα και ο ακόλουθος του Τραμπ, γερουσιαστής Λίντσεϊ Γκράχαμ, δήλωσε ότι η «Χαμάς» είχε ουσιαστικά απορρίψει το σχέδιο. Ωστόσο, ο Τραμπ επέλεξε να ερμηνεύσει την απάντηση της «Χαμάς» ως σημαντική εξέλιξη, αντιμετωπίζοντας την κατάπαυση του πυρός ως συμφωνημένη και λέγοντας στο Ισραήλ να σταματήσει τους βομβαρδισμούς. Οντας ο Τραμπ, δεν μπόρεσε να αντισταθεί να διακηρύξει ότι είναι κοντά στην επίλυση «αυτής της καταστροφής 3.000 χρόνων» ή να στείλει μια άκομψη απάντηση από τον Λευκό Οίκο όταν το Νόμπελ Ειρήνης πήγε επάξια στην ηγέτιδα της αντιπολίτευσης της Βενεζουέλας, Μαρία Κορίνα Ματσάδο. Ωστόσο, όπως και ο Κένεντι σε εκείνη την πιο κρίσιμη στιγμή, ο Τραμπ είναι αξιέπαινος, καθώς αντιλήφθηκε ότι η διατήρηση της δυναμικής προς μια συμφωνία ήταν πιο σημαντική από το να τη σταματήσει λόγω εμποδίων που πιθανότατα αντανακλούσαν εσωτερικές αντιπαραθέσεις μεταξύ των διαπραγματευτών. Πλήθος κριτικών μπορούν να ασκηθούν στον Τραμπ σχετικά με τη Γάζα: ότι θα μπορούσε να το είχε κάνει νωρίτερα, ότι ενθάρρυνε τον Νετανιάχου να εντείνει τον πόλεμο πριν τελικά τον συγκρατήσει, ότι η τελευταία προσπάθεια για την επίτευξη συμφωνίας κέρδισε έδαφος μόνο αφότου το Ισραήλ υπερέβη τα όρια, εκτοξεύοντας πυραύλους στο Κατάρ, έναν βασικό σύμμαχο των ΗΠΑ.

Ωστόσο, είναι επίσης αλήθεια ότι επέβαλε το πρώτο στάδιο του σχεδίου του, παρά την απροθυμία του Νετανιάχου και της «Χαμάς», με την απολύτως προσωπική του βούληση και τη χρήση της αμερικανικής ισχύος, καθώς και ότι οι σκηνές απελευθέρωσης των ομήρων και η βοήθεια που κατευθύνεται προς τη Γάζα δεν θα συνέβαιναν χωρίς αυτό το πρώτο στάδιο. Σε μια χρονιά με πάρα πολλά λάθη εξωτερικής πολιτικής από την Ουάσινγκτον, αυτό είναι ένα σημαντικό επίτευγμα. Επιπλέον, ο «γύρος της νίκης» του Τραμπ στην Ιερουσαλήμ και στο Σαρμ ελ Σέιχ είναι απαραίτητο μέρος της διατήρησης της πίεσης προς όλες τις πλευρές για να συμφωνήσουν στο επόμενο, πολύ πιο δύσκολο στάδιο. Κάθε πτυχή αυτού που πρόκειται να συμβεί στη συνέχεια -ο αφοπλισμός της «Χαμάς», η πλήρης αποχώρηση των ισραηλινών δυνάμεων, η δημιουργία μιας αποπολιτικοποιημένης παλαιστινιακής διοίκησης υπό διεθνές συμβούλιο και η δημιουργία μιας πολυεθνικής δύναμης ασφαλείας- θα κινδυνεύει συνεχώς από την κατάρρευση της τάξης στους κατεστραμμένους δρόμους της Γάζας. Η ίδια στάση, μη ανοχής καθυστερήσεων και μη αποδοχής αρνήσεων για απαντήσεις, θα είναι απαραίτητη καθημερινά από τον Λευκό Οίκο, για να υπάρχει οποιαδήποτε ελπίδα να μετατραπεί αυτή η στιγμή ανακούφισης σε έναν πραγματικό θρίαμβο αποκατάστασης της ειρήνης.

Αν και είναι πολύ νωρίς για να την ανακηρύξουμε, σύμφωνα με τα λόγια του Τραμπ, όταν δημοσίευσε το σχέδιο, «μια από τις μεγαλύτερες ημέρες στην ιστορία του πολιτισμού», υπάρχουν σημαντικά διδάγματα που πρέπει να αντλήσουμε από τα καλά νέα των τελευταίων ημερών. Το πρώτο, το οποίο ο σερ Κιρ Στάρμερ, ο πρόεδρος Μακρόν και άλλοι θα πρέπει να σημειώσουν, καθώς επαινούν τον Τραμπ για την ηγετική του ικανότητα, είναι ότι το επίτευγμα αυτό οφείλεται στη χρήση της αμερικανικής στρατιωτικής και οικονομικής ισχύος. Ο λόγος που τα αραβικά κράτη θέλουν να ευχαριστήσουν τον Τραμπ είναι ότι χρειάζονται την αμερικανική τεχνολογία και τη στρατιωτική προστασία - θέλουν αυτά τα τσιπ της Nvidia, τα αμερικανικά αεροπλάνα και πρόσβαση σε όλα τα πλεονεκτήματα της Τεχνητής Νοημοσύνης. Και ο λόγος που ο Νετανιάχου πρέπει να σταματήσει τους βομβαρδισμούς όταν του το λέει ο Τραμπ είναι ότι το Ισραήλ εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τα αμερικανικά όπλα. Για τη Βρετανία και την υπόλοιπη Ευρώπη, το μάθημα δεν πρέπει να αγνοηθεί. Οσο κι αν έχουμε άποψη για τη Μέση Ανατολή, μόνο αν διαθέτουμε κάποια τέτοια μέσα ισχύος μπορούμε να επηρεάσουμε το μέλλον της.

Η πιο ουσιαστική βρετανική συμβολή σε αυτή την εξέλιξη προήλθε από το μακροχρόνιο ενδιαφέρον του σερ Τόνι Μπλερ για την εξεύρεση λύσεων. Μπορούμε επίσης να διαδραματίσουμε σημαντικό ρόλο στον συντονισμό της ανθρωπιστικής βοήθειας και να παράσχουμε τη διπλωματική υποστήριξη που έχει πιστωθεί στον Τζόναθαν Πάουελ. Η αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης δεν συνέβαλε σε τίποτα στα γεγονότα αυτής της εβδομάδας. Τα πλήθη που φωνάζουν συνθήματα στους δρόμους για τη Γάζα δεν έχουν συνεισφέρει απολύτως τίποτα. Η ισχύς, όχι η στάση, είναι αυτή που οδηγεί σε συμφωνία. Ο Τραμπ, κατά ειρωνικό τρόπο, είναι αυτός που κράτησε τώρα ζωντανή τη μακρινή ελπίδα ενός παλαιστινιακού κράτους. Σε έναν ολοένα και πιο ασταθή κόσμο, οι απόψεις μας μετράνε ελάχιστα αν δεν υποστηρίζονται από ισχύ. Ο ρόλος ενός έθνους στις εξωτερικές υποθέσεις εξαρτάται από την οικονομική του υπεροχή. Χωρίς αυτήν, απλώς φωνάζουμε σε μια αίθουσα από όπου το κοινό αποχωρεί. Για να είναι οι χώρες μας ειρηνοποιοί στον 21ο αιώνα, θα πρέπει να εφεύρουμε και να κατέχουμε νέα τεχνολογία, να γίνουμε και πάλι πιο παραγωγικοί και να γίνουμε κρίσιμος εταίρος για άλλα μέρη του κόσμου, με τους αντίστοιχους προϋπολογισμούς άμυνας και βοήθειας. Μόνο η εφαρμογή της στρατιωτικής και οικονομικής ισχύος έκανε τα όπλα να «σιγήσουν» στη Γάζα. Στον πόλεμο της Ουκρανίας, η Βρετανία επηρέασε σημαντικά τα γεγονότα, επειδή καταφέραμε να προμηθεύσουμε ορισμένα από τα όπλα, την τεχνολογία και την εκπαίδευση που απαιτούνται για να βοηθήσουμε μια ευρωπαϊκή χώρα που δέχεται επίθεση.

Οι καλές προθέσεις είναι καλές, αλλά οι πύραυλοι Storm Shadow μετράνε πραγματικά. Σε αυτόν τον ακόμα πιο καταστροφικό πόλεμο, ο Τραμπ είναι αυτός που οφείλει τώρα να πάρει το μάθημα της επιτυχίας του στη Μέση Ανατολή. Κατάφερε να επιτύχει τη συμφωνία του για τη Γάζα, επειδή συνδύασε τη χρήση του στρατιωτικού και οικονομικού πλεονεκτήματος σε όλα τα μέρη με έναν υψηλό βαθμό εμπιστοσύνης μεταξύ των Ισραηλινών ότι δεν θα τους προδώσει. Ενας παρόμοιος συνδυασμός πλεονεκτήματος και εμπιστοσύνης θα χρειαζόταν για να τερματιστεί ο πόλεμος στην Ουκρανία - πλεονέκτημα έναντι της Ρωσίας και εμπιστοσύνη μεταξύ των Ουκρανών. Αυτή δεν ήταν μέχρι στιγμής η προσέγγιση του Τραμπ. Με τους Ουκρανούς να αμφιβάλλουν για την αξιοπιστία του και τη Ρωσία να μη δέχεται νέες πιέσεις, οι ειρηνευτικές συνομιλίες δεν έχουν καταλήξει πουθενά. Η συνομιλία με τον Πούτιν στην Αλάσκα δεν είναι πιο αποτελεσματική απ’ ό,τι θα μπορούσε να είναι μια ωραία συζήτηση με τη «Χαμάς».

Υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι ο Τραμπ αναλογίζεται αυτό το μάθημα. Φλερτάρει με την ιδέα να στείλει πυραύλους κρουζ τύπου Tomahawk στον Ζελένσκι. Αυτό προκαλεί ανησυχία στη Μόσχα, η οποία δέχεται αυξανόμενη πίεση από τις ουκρανικές επιθέσεις σε πετρελαϊκές εγκαταστάσεις. Η αποστολή τέτοιων όπλων στην Ουκρανία θα ήταν μια σωστή κίνηση. Για να επιτευχθεί ειρήνη, η διπλωματία πρέπει να υποστηρίζεται από στρατιωτική και οικονομική ισχύ. Αυτό είναι το μάθημα που μόλις μας υπενθύμισε ο Τραμπ. Θα πρέπει να το λάβει υπόψη του ο ίδιος. Μπορεί να τον οδηγήσει επιτέλους σε αυτό το βραβείο ειρήνης.


ΠΗΓΗ: Times Media Ltd / News Licensing