Πολύ πριν από την εποχή των social media, το κουτσομπολιό ήταν ο αρχέγονος τρόπος διάδοσης πληροφοριών, ένας μηχανισμός κοινωνικού ελέγχου, αλλά και επιβίωσης. Πριν τα tweets καταστρέψουν καριέρες, οι ψίθυροι είχαν ήδη τη δύναμη να διαμορφώνουν φήμες, αντιλήψεις και μοίρες, συχνά με θανατηφόρα ακρίβεια. Από τις Δίκες των Μαγισσών του Σάλεμ έως τις ηθικολογικές παραβολές που προειδοποιούσαν για τη διαφθορά, οι ιστορίες για τους άλλους υπήρξαν πάντα εργαλείο επιρροής. Ωστόσο, πέρα από τη σκοτεινή του διάσταση, το κουτσομπολιό είχε και λυτρωτικό ρόλο: αποτέλεσε μέσο αντίστασης, συνοχής κοινοτήτων και στήριξης κινημάτων κοινωνικής δικαιοσύνης σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ιστορικά, λοιπόν, το κουτσομπολιό είναι ταυτόχρονα «κοινωνική κόλλα» και δηλητήριο. Ωστόσο, είναι και κάτι πολύ πιο καθημερινό: η ουσία των συζητήσεών μας. Σύμφωνα με έρευνες, πάνω από το 65% των συνομιλιών μας αφορούν άλλους ανθρώπους. Οι ιστορίες που λέμε για τους άλλους δίνουν γεύση στη ρουτίνα της ζωής. Δεν είναι τυχαίο που το Page Six συγκεντρώνει 21 εκατομμύρια αναγνώστες τον μήνα ή που μια ολόκληρη γενιά εφήβων (κι εμείς ανάμεσά τους) μεγάλωσε με τις ίντριγκες του Gossip Girl. Το παράδοξο είναι προφανές: όλοι κουτσομπολεύουμε, και μάλιστα πολύ, χωρίς σχεδόν ποτέ να μας «πιάσουν». Πώς καταφέρνουμε, λοιπόν, να διαδίδουμε τόσο ευαίσθητες πληροφορίες για ανθρώπους που γνωρίζουμε, χωρίς αυτοί να το μάθουν; Μια πρόσφατη έρευνα που δημοσιεύθηκε στο Nature Human Behaviour αποκάλυψε την απάντηση.


Η χαρτογράφηση του κοινωνικού μας νου

Αν θέλετε να προβλέψετε πώς θα εξαπλωθεί μια πληροφορία, πρέπει να εκτιμήσετε τη διαδρομή της μέσα στο κοινωνικό σας δίκτυο, όχι μόνο ανάμεσα στους φίλους σας, αλλά και στους φίλους των φίλων σας. Τα δίκτυα αυτά περιλαμβάνουν εκατοντάδες ανθρώπους και χιλιάδες πιθανούς δεσμούς. Το να προβλέψετε ποιο μονοπάτι θα ακολουθήσει μια φήμη είναι σαν να λύνετε μια εξαιρετικά πολύπλοκη εξίσωση. Κι όμως, οι άνθρωποι το κάνουν σχεδόν ασυναίσθητα.

Διαβάστε περισσότερα στο thefashionbible.gr.