Έπειτα από δεκαετίες εμπειρίας στη μελέτη των σχέσεων, η Esther Perel καταλήγει σε ένα συμπέρασμα που ξαφνιάζει: Όσοι απατούν μοιράζονται ένα βασικό, αλλά συχνά αθέατο χαρακτηριστικό. Δεν είναι η έλλειψη αγάπης ή η επιθυμία να πληγώσουν τον σύντροφό τους, αλλά ένα βαθύ αίσθημα εσωτερικής «νεκρότητας».

Διαβάστε: Ποιες είναι οι επιπτώσεις που έχει η απιστία στη ζωή και την υγεία μας;

Ο όρος περιγράφει μια ήσυχη, σχεδόν αόρατη φθορά που εμφανίζεται σε πολλές μακροχρόνιες σχέσεις. Πρόκειται για συναισθηματικό μούδιασμα, αποσύνδεση και απώλεια της αίσθησης του εαυτού μέσα στη ρουτίνα. Η επιθυμία ξεθωριάζει, η καινοτομία απουσιάζει και, παρότι η αγάπη μπορεί να παραμένει, κυριαρχεί η αίσθηση ότι «κάτι λείπει». Σύμφωνα με αναλύσεις που βασίζονται στο έργο της Perel, η νεκρότητα μπορεί να βιώνεται είτε ατομικά είτε ως χαρακτηριστικό της ίδιας της σχέσης. Δεν έρχεται απαραίτητα μετά από συγκρούσεις, αλλά συχνά γεννιέται από τη σιωπηλή επανάληψη και τη συναισθηματική καταπίεση.

Οι άπιστοι έχουν κάτι κοινό: Πότε η νεκρότητα γίνεται ρήγμα

Έρευνες δείχνουν ότι η απιστία σπάνια έχει μία μόνο αιτία. Συνδέεται με χαμηλή ικανοποίηση από τη σχέση, ανικανοποίητες συναισθηματικές ή σεξουαλικές ανάγκες και συγκεκριμένα μοτίβα προσωπικότητας ή προσκόλλησης. Ωστόσο, αυτό που συχνά υπερισχύει δεν είναι η αναζήτηση ενός άλλου προσώπου, αλλά η ανάγκη να ξαναβιώσει κανείς το αίσθημα του «ζωντανού».

Όπως προκύπτει από την κλινική εμπειρία, οι περισσότεροι που απατούν δεν κινούνται από πρόθεση προδοσίας. Η απιστία λειτουργεί ως απόδραση και ως προσωρινή «αναγέννηση του εαυτού», μια προσπάθεια να καλυφθεί ένα εσωτερικό κενό ή μια βαθιά ανασφάλεια. Αντί να αντιμετωπιστεί η ρίζα του προβλήματος μέσα στη σχέση ή στο άτομο, η παράλληλη σχέση γίνεται εκτροπή από τα πραγματικά ζητήματα.

Η ανάγνωση αυτή μετατοπίζει τη συζήτηση από το «ποιος φταίει» στο «τι έχει χαθεί», φωτίζοντας την απιστία όχι ως μεμονωμένη πράξη, αλλά ως σύμπτωμα μιας βαθύτερης συναισθηματικής φθοράς.