Πρώτα, κέρδισε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, μετά τα Ηνωμένα Έθνη, τη Eurovision και τώρα το Eurogroup. Ξαφνικά, η Πορτογαλία εμφανίζεται να έχει… ρέντα. Και παρότι το ταλέντο της στο ποδόσφαιρο και το τραγούδι είναι λίγο-πολύ αυταπόδεικτο, αυτό που προκαλεί μεγαλύτερη εντύπωση είναι η μετεωρική άνοδός της στις κορυφαίες πολιτικές θέσεις του κόσμου.

Τον Ιανουάριο, ο Αντόνιο Γκουτέρες ανέλαβε γενικός γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών και τον Δεκέμβριο ο Μάριο Σεντένο θα κάτσει στην καρέκλα του προέδρου του Eurogroup.



Εάν σκεφτούμε ότι δεν πρόκειται για κάποια οικονομική ή πολιτική υπερδύναμη αλλά για μια πρώην χώρα της κρίσης και των μνημονίων, τότε είναι σαφές ότι αυτές οι νίκες της Πορτογαλίας οφείλονται περισσότερο στη διπλωματική δεινότητα της Λισαβόνας.

Ο Χοσέ Μανουέλ Μπαρόσο, πρώην πρωθυπουργός της Πορτογαλίας, κάθισε στο τιμόνι της Κομισιόν για 10 χρόνια, από το 2004 έως το 2014, παρότι δεν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στη χώρα του ή στο κόμμα του.

Αλλά και η κυβέρνηση του σοσιαλιστή πρωθυπουργού Αντόνιο Γκουτέρες δεν έφερε εντυπωσιακά αποτελέσματα. Και όμως, λίγο αφότου έφυγε από τη θέση του, ο Γκουτέρες εξελέγη Ύπατος Αρμοστής του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, με την πορτογαλική διπλωματία να ξεκινά τις παρασκηνιακές διεργασίες για την ανέλιξή του στην υψηλότερη καρέκλα του ΟΗΕ.

Όπως όλα δείχνουν, η Πορτογαλία παίζει αριστοτεχνικά το «χαρτί» της μικρής χώρας. Με δεδομένο ότι δεν έχει μεγάλη δύναμη, θεωρείται από τους τρίτους σαν μια εξισορροπητική επιλογή.

Ίσως η πιο εντυπωσιακή νίκη της πορτογαλικής διπλωματίας ήταν η εκλογή του Σεντένο στην προεδρία του Eurogroup. Ειδικά εάν αναλογιστεί κανείς ότι μιλάμε για μία χώρα που έχει διασωθεί τρεις φορές τα τελευταία 40 χρόνια και ήταν υπό τον έλεγχο της τρόικας από το 2011 έως το 2014.

Και, όπως είπε και ο πρωθυπουργός Αντόνιο Κόστα, η Πορτογαλία έγινε από ασχημόπαπο κύκνος.