του Νίκου Σίμου
Ο γείτονας στα σχόλια του parapolitika.gr συνάδελφος και φίλος Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος, με πήρε χθες τηλέφωνο αγωνιών –με προσποιητή βεβαίως αγωνία διότι ο άνθρωπος διαθέτει χιούμορ- να με ρωτήσει αν έχω κανένα νέο για τον ανασχηματισμό. Του εξήγησα ότι κι εγώ αγωνιώ, περιμένοντας ένα τηλεφώνημα, μπας και γίνει πραγματικότητα μία παιδιόθεν μωροφιλοδοξία μου και ορκισθώ υπουργός, έχοντας άλλωστε τα σχετικά προσόντα, κύριο των οποίων είναι ένα μαύρο ριγέ κουστούμι, το οποίο ξεροσταλιάζει σε μία ντουλάπα.
Δεδομένου ότι ούτε εγώ θα κληθώ να αναλάβω υπουργείο αλλά ούτε και πολλοί άλλοι πολιτικοί γίγαντες σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, κατέληξα στο ότι η διαφορά μου από αυτούς είναι ότι, αυτών έχει κοπεί η όρεξη από πραγματική αγωνία, ενώ η δική μου αγωνία επι του παρόντος άρχιζε και τέλειωνε, στο αν και πότε οι Ανεξάρτητοι Έλληνες θα αποκαλούνται «Ο Ανεξάρτητος Έλλην».
Για τον χρόνο του ανασχηματισμού δεν θα αποτολμήσω πρόβλεψη, για τον απλούστατο λόγο ότι αδυνατώ να ανιχνεύσω τις διαθέσεις του μαγείρου κ. Βενιζέλου. Αντιθέτως θα αποτολμήσω την πρόβλεψη που ενδεχομένως να θέσει σε κίνδυνο το κύρος της παρούσης στήλης, ότι ο καθυστερούμενος ανασχηματισμός θα επιβεβαιώσει την ρήση ότι «ώδινεν όρος και έτεκε μυν».
Πρώτον διότι με το «φεύγα εσύ κι έλα εσύ» δεν γίνεται αποτελεσματικότερη μία κυβέρνηση.
Δεύτερον διότι ο κόσμος προς τον οποίον απευθύνεται η επικοινωνιακή σημασία του ανασχηματισμού, θα αξιολογήσει τα νέα πρόσωπα μόνο μέσα από ένα κουτσομπολίστικο και μόνο πρίσμα, καθώς όλοι, του είναι παντελώς αδιάφοροι.
Τρίτον διότι επίσης συνήθως επιβεβαιώνεται σε ανάλογες περιπτώσεις ότι «αλλάζει ο Μανολιός και βάζει τα ρούχα του αλλιώς». Κάτι σαν το τηλεοπτικό σόου your face sounds familiar