του Νίκου Σίμου

Η τρόϊκα επιμένει στην απόρριψη οιασδήποτε ελάφρυνσης των ελλήνων φορολογουμένων, την οποία πρότεινε η κυβέρνηση, στο πλαίσιο της επίδειξης κοινωνικής ευαισθησίας μετά από τρία χρόνια επώδυνης λιτότητας. Όμως έχει ενδιαφέρον το αίτιο της απόρριψης αυτής από τους δανειστές.

Εν πρώτοις η τρόϊκα δεν απέρριψε μόνο τις φοροελαφρύνσεις αλλά συγχρόνως έδωσε βαρύτητα στη φορολογία. Τι σημαίνει αυτό; Πρόσθετες ενδεχομένως επιβαρύνσεις μιας εξουθενωμένης κοινωνίας; Την ίδια ώρα που η τρόϊκα και βεβαίως και ο εκπρόσω΄πος σε αυτήν του ΔΝΤ επέμεναν να δοθεί βαρύτητα στη φορολογία, μεγαλοστέλεχος του ΔΝΤ ανέφερε σε συνέντευξή του στην Ουάσινγκτον ότι «η κατανομή των βαρών πρέπει να γίνει με δίκαιο τρόπο». Επομένως εκείνο το οποίο διαπιστώνει η τρόϊκα είναι, αν συνδυάσουμε τις δύο αναφορές, ότι τίποτε δεν έχει γίνει για ένα δικαιότερο φορολογικό σύστημα το οποίο επίσης σημαίνει ότι ενώ επιβαρύνονται μισθωτοί και συνταξιούχοι και γενικώς η μεσαία τάξη αφήνονται να φοροδιαφεύγουν μεγάλα κεφάλαια αλλά και μεγάλος αριθμός ελεύθερων επαγγελματιών, καθώς το σύστημα παραμένει είτε διάτρητο είτε αναποτελεσματικό. 

Οι φορολογούμενοι εξακολουθούν να είναι θύματα της Εφορίας και του αδίκου συστήματος που εφαρμόζεται. Η δε τρόίκα δεν πρωτοτυπεί κάνοντας την παρατήρηση για άδικη κατανομή φορολογικών βαρών. Οι διεθνείς Οργανισμοί από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 συνιστούν αλλαγή του φορολογικού συστήματος και μάλιστα, όχι μόνο δικαιότερη κατανομή φορολογικών βαρών αλλά μείωση των φόρων διότι τα περιθώρια των Ελλήνων έχουν προ πολλού εξαντληθεί. 

Αρκεί να θυμίσουμε ότι επί σειράν ετών το 16% μόνο των φορολογουμένων σηκώνει το βάρος του 83% των εσόδων από τη φορολογία εισοδήματος. Πρόκειται για μία πρωτοφανή αδικία που διεκδικεί μάλιστα παγκόσμια πρωτοτυπία, που αποκαλύπτει ότι οι κυβερνήσεις ενδιαφέρονταν μόνο για την άντληση εσόδων, ανεξαρτήτως από που αυτά προέρχονται και ποιοί τα πληρώνουν καθώς και αν ο συσχετισμός αυτών που καταβάλλουν και αυτών  που απαλλάσσονται ή φοροδιαφεύγουν είναι σε βάρος των εντίμων. 

Το ισχύον σύστημα δημιουργεί αντικίνητρα για τις παραγωγικές τάξεις του πληθυσμού. Ενώ παράλληλα ωθεί, ακόμη και τους εντίμους να εφευρίσκουν τρόπους να φοροδιαφεύγουν. Σε τελευταία ανάλυση οι φόροι, προκειμένου να μην είναι άδικοι, πρέπει να έχουν και ανταποδοτικότητα, υπό την έννοια ότι εισπράττονται προκειμένου να έχει τη δυνατότητα το κράτος να παρέχει στους πολίτες του συγκεκριμένες υπηρεσίες. Τι είδους όμως υπηρεσίες απολαμβάνει ο πολίτης λ.χ. στην Υγεία ή στην Παιδεία, έτσι ώστε να μην υποπτεύεται βασίμως ότι με το δικό του υστέρημα συντηρείται ένα σπάταλο κράτος, ενώ ο ίδιος είναι προλετάριος στην ίδια του τη χώρα;