Απαιτεί η τρόϊκα και προσπαθεί η κυβερνηση να δημιουργούνται πρωτογενή πλεινάσματα ώστε τις βασικές κρατικές δαπάνες να τις καλύπτουν τα έσοδα και όχι ο δανεισμός. Έχει επιτευχθεί πλεόνασμα, όπως λέει η κυβέρνηση. Το θέμα είναι βεβαίως με τι τρόπους έχει επιτευχθεί το πλεόνασμα αυτό. Αλλά το συγκεκριμένο ζήτημα μπορεί να αποτελέσει το περιεχόμενο άλλου σχολίου...

Για να επιτευχθεί πλεόνασμα πρέπει να υπάρχει ΚΑΙ εθνική παραγωγή. Διότι είναι προφανές ότι ούτε η Ναυτιλία ούτε ο Τουρισμός αρκούν, όσο καλά κι αν πηγαίνουν και όσο συνάλλαγμα κι αν αφήνουν.  

Δυστυχώς όλοι ξεχνούμε ότι ούτε ως κράτος ούτε ως έθνος είμαστε μία άυλη έννοια, με μεταφυσικά χαρακτηριστικά. Είμαστε κάτι το υπαρκτό και οι πράξεις μας είναι αυτές που καθορίζουν και τις προοπτικές μας ως λαού, αλλά και το μέλλον μας.

Θα γίνω πιο σαφής, με παραδείγματα ώστε να γίνει αντιληπτό ότι παράγουμε ελάχιστα. Προ δύο ή τριών ετών, φίλος που μετακόμιζε, θέλησε στο νέο του σπίτι να εξωραίσει τη βεράντα του με φυτά. Πήγε στο φυτώριο να κάνει τις σχετικές προμήθειες και το αποτέλεσμα δεν ήταν μόνο ότι πλήρωσε πανάκριβα αυτά που αγόρασε, αλλά ότι τίποτε –κυριολεκτικά τίποτε- δεν ήταν ελληνικό! Κάτι δηλαδή που να αξίζει. Τα φυτά που αγόρασε ήταν από την Ιταλία, ως και αν δεν μπορούσαν και στη χώρα μας να μεγαλώσουν τα φυτά που πήρε. Απλώς τα ελληνικά ήταν καχεκτικά και μίζερα.  Η γλάστρα ήταν επίσης από την Ιταλία, διότι οι ελληνικές έσπαγαν εύκολα. Και το χώμα ήταν …γερμανικό, διότι το ελληνικό έπιανε σκουλήκια!  

Αυτό και μόνο το πεζό παράδειγμα είναι αντιπροσωπευτικό της ανυπαρξίας ελληνικής παραγωγής αλλά και της ανταγωνιστικότητας των όποιων προϊόντων παράγουμε, από την ισχύ των οποίων εξαρτάται και η προοπτική της ελληνικής Οικονομίας αλλά και το επίπεδο των τιμών. 

’λλο παράδειγμα που έτυχε στον γράφοντα. Πήγα σε συνεργείο αντιπροσωπείας αυτοκινήτων, όπου η εργασία που θα γινόταν ήταν μέσα στην εγγύηση. Επομένως δεν θα πλήρωνα τίποτε. Μεταβαίνοντας να παραλάβω το αυτοκίνητο, την ώρα που μου είχε πει ο επικεφαλής του συνεργείου, ήμουνα σίγουρος ότι θα περίμενα. Είχα όμως την ευκαιρία να παρακολουθήσω από κοντά την ελληνική…παραγωγικότητα. Με το πάσο του ένας μηχανικός βίδωνε και ξεβίδωνε, έκανε το τσιγάρο του, τηλεφωνούσε, κουβέντιαζε και έλεγε στον προφανώς μαθητευόμενο που στεκόταν δίπλα του, να του φέρει πότε το ένα και πότε το άλλο εργαλείο, που ήταν σε απόσταση ενάμισυ μέτρου από το σημείο που δούλευε ο μηχανικός. Τότε ήταν που διερωτήθηκα αν η λέξη ραχάτι είναι τούρκικη και πάσο –πως λένε, με το πάσο μου- ιταλική; 

Αυτό το είδος της.... υψηλής παραγωγικότητας δεν απαντάται βεβαίως μόνο στα συνεργεία αυτοκινήτων, για να είμαστε δίκαιοι. Αποτελεί σχεδόν κυρίαρχη ελληνική επίδοση. Το ποιες επιπτώσεις μπορεί να έχει αυτό για μία χώρα που λειτουργεί σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης και καμαρώνει να λέει ότι είναι στο σκληρό πυρήνα της Ευρώπης,  ελάχιστοι, φαίνεται ότι το καταλαβαίνουν.