Στους δρόμους μαζί με τους αγρότες και ο 9χρονος Χρήστος - "Κάνω τα μαθήματά μου, φεύγω και πάω στα πρόβατα"
"Θέλω να γίνω σαν τον πατέρα μου"
Δεν είναι λίγοι οι αγρότες που κάνουν δύο δουλειές για να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες τις καθημερινότητας
Στις κινητοποιήσεις των αγροτών και των κτηνοτρόφων υπάρχουν άνθρωποι όλων των ηλικιών, μαζί τους έχει βγει και ο 9χρονος Χρήστος από τη Βόνιτσα, ο οποίος βγήκε στους δρόμους μαζί με τον πατέρα του.
«Ξυπνάω, πάω σχολείο, κάνω τα μαθήματά μου και μετά φεύγω, πάω στα πρόβατα. Βοηθάω, τους βάζω σανό, νερό, αρμέγω... 12 το βράδυ τελειώνουμε... Ήθελα να έρθω για τα τρακτέρια, θέλω να γίνω σαν τον πατέρα μου. Όταν γίνει παππούς να τα πάρω εγώ! Εγώ θα οδηγήσω το τρακτέρ... Δεν τα βγάζουμε πέρα, είναι δύσκολα...», είπε ο νεαρός Χρήστος που θέλει να ακολουθήσει τα βήματα του πατέρα του.
Πίσω από κάθε αγρότη στα μπλόκα υπάρχει και μια ανθρώπινη ιστορία. 365 ημέρες τον χρόνο, εδώ και δεκαετίες, γενιές και γενιές δίνουν την ψυχή τους στα χωράφια και τα ζώα για να γεμίζει το τραπέζι του ελληνικού νοικοκυριού.
Το αυξημένο κόστος παραγωγής, οι τιμές του πετρελαίου, της ενέργειας και των λιπασμάτων τους «λυγίζουν». Με νύχια και με δόντια, ο Παύλος κάνει δυο δουλειές για να κρατήσει τα ζώα, τη γη και την οικογένειά του, έτσι όπως τα βρήκε από τον πατέρα του: ενωμένα.
«Ξυπνάμε κάθε μέρα 5:30, 6 είμαστε στον στάβλο. Ξεκινάμε πρώτα άρμεγμα και μετά τάισμα και αφού τελειώσουμε αυτό πάμε για άλλη δουλειά μετά, σε σφαγείο... Έχω ένα παιδάκι 19 μηνών και είναι δύσκολα», δήλωσε χαρακτηριστικά και πρόσθεσε:
«Έχουμε στάνη με 300 πρόβατα, δε γίνεται όμως να πουλάμε εμείς με 1,5 ευρώ και ο καταναλωτής να αγοράζει με 3 ευρώ. Αν συνεχίσει όλη αυτή η κατάσταση θα αναγκαστούμε να πουλήσουμε τα ζώα και να γίνουμε μετανάστες σε άλλη χώρα».
«Σπίτι - δουλειά, δουλειά - σπίτι, αυτή είναι η αγροτιά»
Σπίτι - δουλειά, δουλειά - σπίτι, αυτή είναι η αγροτιά, ταγμένοι στη γη και τα ζώα από γενιά σε γενιά και η οικογένεια του 20χρονου Χρήστου. Πέρασαν κρίσεις, πανδημία, φυσικές καταστροφές, αλλά δεν το έβαλαν κάτω. Τώρα αναγκάζονται να κάνουν δεύτερες σκέψεις για τη δουλειά που αγαπούν, για να έχουν ένα κομμάτι ψωμί στο τραπέζι τους.
«Αν δεν αλλάξει κάτι προς το καλύτερο, θα αναγκαστούμε να τα πουλήσουμε και να κάνουμε κάτι άλλο για να τα βγάλουμε πέρα. Είμαστε τρία αγόρια από το πρωί μέχρι το βράδυ, δε σταμάταμε, είναι δύσκολη δουλειά. Θέλει 365 μέρες να είσαι στα ζώα και τα χωράφια.
