Του Νίκου Σίμου

Ένα από τα πανό που κρατούσαν οι μαθητές στη διαδήλωση που πραγματοποίησαν, αρχίζοντας και τις καταλήψεις έγραφε κάτι για την κατάργηση των απολυτήριων εξετάσεων προκειμένου να μπαίνουν ελεύθερα στα Πανεπιστήμια. Δηλαδή να μπαίνουν όλοι στα ΑΕΙ τα οποία όπως κατήγγειλαν ήδη οι νέοι πρυτάνεις έχουν «φρακάρει».
Έδωσαν οι μαθητές κάποιοι σχολείου στη δημοσιότητα, μέσω του Διαδικτύου και μία επιστολή στην οποία στρέφονται κατά της λεγόμενης Τράπεζα Θεμάτων για την εισαγωγή στα ΑΕΙ διότι λέει έτσι ακυρώνεται το κριτικό πνεύμα στο οποίο πρέπει να αξιολογούνται οι μαθητές. Βεβαίως η άποψη αυτή αντικρούει την ελεύθερη εισαγωγή στα Πανεπιστήμια που απαιτούν άλλοι μαθητές.

Προ ετών, η Μεγάλη Βρετανία που έχει μετατρέψει την Εκπαίδευση και κυρίως την Ανώτατη, σε προσοδοφόρα βιομηχανία, καθιέρωσε ένα αυστηρότερο πρόγραμμα στις απολυτήριες εξετάσεις του σχολείου, το οποίο τον πρώτο χρόνο λειτούργησε πιλοτικά.

Στη βάση της εκπαιδευτικής αυτής μεταρρύθμισης στην Βρετανία, βρισκόταν το σκεπτικό ότι προκειμένου να παίρνουν οι μαθητές μεγαλύτερη και καλύτερη γνώση, πρέπει να αλλάξει ο τρόπος αξιολόγησής τους κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους και να γίνουν οι εξετάσεις αυστηρότερες.

Η βρεταννική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση αποσκοπούσε στην εξασφάλιση από τους τελειόφοιτους μαθητές, των γνώσεων και των δεξιοτήτων, τις οποίες απαιτούν τόσο η αγορά όσο και οι προσεχείς εργοδότες αυτών που θα κληθούν να ακολουθήσουν συγκεκριμένο επάγγελμα. Κι αυτό διότι μία μελέτη της Ομοσπονδίας Βρεταννικής Βιομηχανίας ( που είναι ο αντίστοιχος ΣΕΒ) είχε διαπιστώσει ότι η βρεταννική Οικονομία χάνει έως και 10 δισεκατομμύρια στερλίνες ετησίως, εξ αιτίας των υπαλλήλων που αδυνατούν να διαβάσουν και γράψουν σωστά ή να προβούν στις βασικές αριθμητικές πράξεις χωρίς λάθη(!).

Αυτό μπορεί να συνιστά υπερβολή σε σχέση με τα ελληνικά δεδομένα. Όμως, το όλο σκεπτικό δείχνει πως, στις συγκροτημένες χώρες, αντιμετωπίζεται η Παιδεία ως εθνικό ζήτημα, στο πλαίσιο μιας ευρύτερης οικονομικής πολιτικής, και όχι ως πρόβλημα με λύσεις «άρπα κόλλα».

Ενδεχομένως στα καθ’ ημάς, η ευθύνη της Πολιτείας που κάθε λίγο και λιγάκι μεταρρυθμίζει την Παιδεία και έχει αποσυντονίσει τους μαθητές και τους φοιτητές, να επιμερίζεται και στους τελευταίους που επιδιώκοντας την μικρότερη προσπάθεια , απλώς έχουν τη φιλοδοξία να μείνουν «ξύλα απελέκητα».