Λίγες ηµέρες µετά τη σεµνή τελετή στη µνήµη του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου, στο παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου στο κάστρο του Ουίνδσορ, η ευρωβουλευτής της Νέας ∆ηµοκρατίας Αννα-Μισέλ Ασηµακοπούλου αποκαλύπτει στο «S» άγνωστες στιγµές µε τη βασιλική οικογένεια. Η ευρωβουλευτής µιλά για πρώτη φορά για τη στενή φιλία που ένωνε τον πατέρα της µε τον τέως βασιλιά, µια σχέση που ξεκίνησε από τα παιδικά τους χρόνια και κράτησε για πάντα, αλλά και για το πώς θα θυµάται τον νονό της.

Σας είδαµε πριν από λίγες ηµέρες να δίνετε το «παρών» στο κάστρο του Ουίνδσορ, στο Λονδίνο, µεταξύ εκατοντάδων γαλαζοαίµατων, για την επιµνηµόσυνη δέηση για τον τέως βασιλιά Κωνσταντίνο.

Ήταν ηθικό χρέος η παρουσία µου και ελάχιστος φόρος τιµής σε έναν άνθρωπο µε τον οποίο µε συνέδεαν στενοί οικογενειακοί δεσµοί και ισχυρές µνήµες. Κάθε επιµνηµόσυνη δέηση για ένα πρόσωπο που ουσιαστικά ανήκει στην οικογένειά σου υπενθυµίζει την απώλειά του, αλλά και το µεγάλο κενό που αφήνει. Ηταν µια προσωπικότητα που είχε πάντα την Ελλάδα στην καρδιά του. Ετσι θα τον θυµόµαστε όλοι µας. Εγώ, τουλάχιστον, έτσι θα τον θυµάµαι.

*Διαβάστε ακόμα: Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου στο parapolitika.gr για τον τέως βασιλιά Κωνσταντίνο: Ήταν ένας άνθρωπος που είχε πάντα την Ελλάδα στην καρδιά του

Είχατε παραστεί και στην κηδεία του πριν από έναν χρόνο, αλλά δεν µιλήσατε ποτέ γι’ αυτό, όπως δεν έχετε τοποθετηθεί ποτέ δηµόσια για τους δεσµούς σας µε τη βασιλική οικογένεια.

Ηταν µια στιγµή πένθους τόσο για την οικογένειά του όσο και για εµένα προσωπικά, µια ανθρώπινη στιγµή, που δεν προσφέρεται για περαιτέρω σχόλια και δηλώσεις. Είναι στιγµές ανθρώπινες και ο καθένας κοιτάζει να διαχειριστεί τα συναισθήµατά του και τις αναµνήσεις που τον πληµµυρίζουν.

Από εµένα, πάντως, δεν θα γλυτώσετε. Εχω διαβάσει ότι ο τέως βασιλιάς ήταν στενός φίλος µε τον πατέρα σας και νονός σας. Πώς προέκυψε αυτή η φιλία;

Ηταν µια παιδική φιλία που διατηρήθηκε στον χρόνο. Ο πατέρας µου, Παναγιώτης Ασηµακόπουλος, ήταν συµµαθητής µε τον τέως βασιλιά στη Σχολή Αναβρύτων. Από τις ιστορίες που έλεγαν έµαθα ότι είχε δηµιουργηθεί τότε µια πολύ δεµένη παρέα νεαρών. Τόσο δεµένη που στη συνέχεια ο Κωνσταντίνος, ως διάδοχος, πάντρεψε όλους τους φίλους του και τους βάφτισε το πρώτο παιδί. Πάντρεψε, λοιπόν, τον πατέρα και τη µητέρα µου και λίγα χρόνια µετά βάφτισε κι εµένα, µε τη σύζυγό του, Αννα-Μαρία.

Πού έγινε η βάφτιση, αλήθεια;

Ο Κωνσταντίνος µε την Αννα-Μαρία και την οικογένειά τους έζησαν για µια περίοδο στη Ρώµη, ως εξόριστοι. Εκεί έγινε και η βάφτισή µου, στην ορθόδοξη ελληνική εκκλησία.

Και το «Μισέλ» πώς προέκυψε; Εχουµε ακούσει ότι το επέλεξε η νονά σας, η τέως βασίλισσα.

Όχι ακριβώς, είναι λίγο διαφορετική η ιστορία. Τότε όλα τα κορίτσια τα βάφτιζαν Αννα-Μαρία, τους έδιναν το όνοµα της βασίλισσας, οπότε τα βαπτιστικά ρούχα είχαν κεντηµένα το µονογράµµατα ΑΜ. Ο παππούς µου λεγόταν Μιχάλης, αλλά η οικογένεια δεν είχε αγόρια και το όνοµά του δεν είχε ακουστεί. Λίγο πριν από τη βάπτιση, η µητέρα µου ζήτησε να πάρω και το όνοµα του πατέρα της. Ετσι, οι νονοί µου της έκαναν το χατίρι και µε βάφτισαν Αννα-Μισέλ.

Πώς ήταν η σχέση σας µε τον νονό σας;

Ηταν µια κανονική σχέση νονού-αναδεκτής. Ηταν ο πιο στενός φίλος του πατέρα µου. Αν πρέπει να ξεχωρίσω µια στιγµή, αυτή είναι η στάση του όταν ο πατέρας µου έφυγε από τη ζωή και η συµπαράσταση που έδειξε στη µητέρα µου, σε εµένα και την αδελφή µου. Με όλη την οικογένεια ήµασταν δεµένοι. Οπως είναι φυσικό, µε τα παιδιά, µε τα οποία είµαστε σχεδόν συνοµήλικοι, κάναµε παρέα και κατά καιρούς βρισκόµασταν.

Από τις επισκέψεις του στην Ελλάδα τι θυµάστε;

Πολλά. Θυµάµαι, για παράδειγµα, την επίσκεψή του το 2003. Είχε έρθει στο πατρικό µου σπίτι, στα Ιωάννινα, για να περάσουµε τις γιορτές του Πάσχα. Ηµουν έγκυος στον γιο µου και ήταν πολύ χαρούµενος για εµένα.

Πώς βιώσατε την εξόδιο ακολουθία που έγινε στην Αθήνα, στη Μητρόπολη; Εγινε µεγάλος ντόρος τότε.

Οµολογώ ότι στενοχωρήθηκα που το θέµα της κηδείας του πήρε πολιτικές διαστάσεις και έγινε αντικείµενο αντιπολίτευσης και κόντρας. Για εµένα ήταν µια δύσκολη στιγµή, καθώς αποχαιρετούσα έναν άνθρωπο της οικογένειάς µου. Οπως είχα πει και τότε, θεώρησα ότι όλες εκείνες οι συζητήσεις µπορούσαν να περιµένουν, µπροστά στην απώλεια µιας ζωής και τον θρήνο των συγγενών.

Δημοσιεύτηκε στο ένθετο Secret των Παραπολιτικών