Στα νιάτα του, τον ανάγκαζαν να χορεύει και να κάνει διάφορα κόλπα, προς τέρψη των θεατών, σε τσίρκο. Όταν οι άνθρωποι του «Αρκτούρου» τον απελευθέρωσαν από το μαρτύριο του, έζησε επί 20 και πλέον χρόνια στο καταφύγιό του μέχρι που άφησε την τελευταία του πνοή, πλήρης… ημερών.

Ο Γιώργος, 27 ετών περίπου (ο μέσος όρος ζωής των αρκούδων είναι τα 25 έτη), βρέθηκε νεκρός από φροντιστές του «Αρκτούρου» που παρακολουθούν και ταΐζουν καθημερινά τις αρκούδες του καταφυγίου. Το ζώο είχε επιβαρυμένη υγεία από τα βασανιστήρια που πέρασε ως αρκούδα- χορεύτρια, πρακτική που κατάφερε να εξαλείψει η Οργάνωση καθώς ήταν και ο βασικός λόγος ίδρυσής της.

Παρ' όλο που δεν ήταν καφέ αρκούδα, αλλά μαύρη αμερικάνικη, είχε προσαρμοστεί πλήρως στο Καταφύγιο και ζούσε αρμονικά με τις υπόλοιπες. Ήταν ήσυχος και πολύ καλός φίλος της Τασούλας με την οποία περνούσαν την περίοδο του χειμέριου ύπνου μαζί σε φωλιά που έσκαβε για να χωράει και τους δυο τους.

Η ιστορία του Γιώργου

Ο Γιώργος κατασχέθηκε το 1991 στην ’μφισσα από αρκουδιάρη, ο οποίος τον είχε αγοράσει από τσίρκο. Ζύγιζε 130 κιλά και ήταν η μόνη αρκούδα του Καταφυγίου, που δεν είναι καφέ (Ursus arctos) αλλά μαύρη αμερικάνικη αρκούδα (Ursus americanus).

Για δύο περίπου χρόνια ο Γιώργος φιλοξενήθηκε στον Ορειβατικό Σύλλογο ’μφισσας. Τον Αύγουστο του 1993 μεταφέρθηκε στο Περιβαλλοντικό Κέντρο του «Αρκτούρου». Η υγεία του ήταν γενικά καλή, χρειαζόταν όμως άμεσες εξαγωγές των κυνοδόντων της κάτω γνάθου.

Ο Γιώργος είχε όμορφη γυαλιστερή γούνα, αντιπροσωπευτική του είδους του, με μουσούδα σε ομαλή ίσια γραμμή. Ήταν ήσυχος, αλλά και πεισματάρης.

Στο Καταφύγιο του «Αρκτούρου» έχουν μείνει πλέον 9 αρκούδες ενώ συνεχίζεται ο αγώνας και η πίεση προς τον δήμο Θεσσαλονίκης για την μεταφορά στο Καταφύγιο των δυο αρκούδων που ζουν σε περιορισμένο χώρο στον Ζωολογικό Κήπο της πόλης.