Του Νίκου Σίμου, εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

Στο σημιτικό σύστημα, το οποίο είναι και το πιο οργανωμένο στη σημερινή πολιτική σκηνή, φαίνεται πως έχει στραφεί ο Αντώνης Σαμαράς, γνωρίζοντας ότι, υπό τις παρούσες συνθήκες, οι Γερμανοί εξακολουθούν να έχουν το «πάνω χέρι» στην Ευρώπη και ο πιο αξιόπιστος, κατ’ αυτούς, συνομιλητής τους στην Ελλάδα παραμένει το περιβάλλον Σημίτη. Επομένως, οποιαδήποτε στήριξη χρειάζεται φρονεί ότι μπορεί να την έχει από το σύστημα του πρώην πρωθυπουργού.

Στο πλαίσιο αυτής της συλλογιστικής, έχει ανοίξει, σύμφωνα με πληροφορίες, δίαυλος επικοινωνίας του πρωθυπουργού με τον αδελφό του Κώστα Σημίτη, Σπύρο, ο οποίος είναι εγκατεστημένος στη Γερμανία κι έχει στενές επαφές με το γερμανικό πολιτικό κατεστημένο και όχι μόνο. Μέσω του διαύλου αυτού ο Αντώνης Σαμαράς επιδιώκει να ανεβάσει τις μετοχές του στο Βερολίνο, με την προοπτική να πεισθεί η γερμανική κυβέρνηση και κυρίως η καγκελάριος ότι ο Ελληνας πρωθυπουργός είναι αξιόπιστος συνομιλητής και ο ίδιος, καθώς και ότι οι δεσμεύσεις που έχει αναλάβει θα υλοποιηθούν στο ακέραιο. Και, επομένως, να δοθεί στην κυβέρνησή του ένα περιθώριο χαλάρωσης, δεδομένου ότι οι συχνές επισημάνσεις για το τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα και δεν έχει κάνει, από πλευράς μεταρρυθμίσεων, και η επιφυλακτικότητα ότι ενδεχομένως να μην πραγματοποιήσει στο ακέραιο τις υποχρεώσεις της είναι που αναγκάζουν την τρόικα είτε να προβαίνει σε αυστηρές υπενθυμίσεις είτε να μην επιτρέπει την εφαρμογή ηπιότερων μέτρων, όπως λ.χ. ο αριθμός των πολλών δόσεων για ληξιπρόθεσμες οφειλές. Αυτήν ακριβώς την επιφυλακτικότητα θέλει να «σπάσει» ο Σαμαράς και βοήθεια σε αυτό, στην Ελλάδα τουλάχιστον, μπορεί να τη βρει μέσα από το σημιτικό σύστημα, το μόνο που οι Γερμανοί εμπιστεύονται.

ΠΡΟΣΒΑΣΕΙΣ

Από την πλευρά του, το περιβάλλον Σημίτη και οι πέριξ αυτού θεωρούν ότι, εφ’ όσον έχουν τη γερμανική στήριξη και μέσω αυτής -και για όσο διάστημα η Γερμανία θα παραμένει ο επικεφαλής της Ευρώπης- προσβάσεις στο ευρωπαϊκό πολιτικό κατεστημένο, υπάρχουν περιθώρια επανόδου του σημιτικού συστήματος στην κεντρική πολιτική σκηνή. Γι’ αυτό άλλωστε η ΠΑΣΟΚική «ανανέωση» περνάει μέσα από τα δύο κόμματα που έχουν συγκροτηθεί και το τρίτο -το «βαρίδι»- που μετεξελίσσεται. Δηλαδή την «Ελιά», το «Ποτάμι» και τη Δημοκρατική Παράταξη, που είναι ο άλλος ΠΑΣΟΚικός φερετζές.

Όσο κυριαρχεί η Γερμανία, το εκσυγχρονιστικό κομμάτι των Ελλήνων σοσιαλιστών, έστω και με χριστιανοδημοκρατική κυβέρνηση εκεί, έχει περισσότερους πόντους από κάθε άλλο εκπρόσωπο του ελληνικού πολιτικού συστήματος.

Η μόνη βασική απειλή, που θα μπορούσε να είναι ο Κώστας Καραμανλής, ως ο περισσότερο ανεξάρτητος από τους πρωθυπουργούς της τελευταίας 25ετίας, έχει απέναντί του δύο μεγάλες δυνάμεις: τη γερμανική στον οικονομικό τομέα, υπό την έννοια ότι διαφεντεύει οικονομικά την Ευρώπη, και τις Ηνωμένες Πολιτείες, στον γεωστρατηγικό τομέα.

Παρά τις καλές σχέσεις που διατηρούσε ο Καραμανλής με τη γερμανική πλευρά, κυρίως in memoriam των σχέσεων του Κωνσταντίνου Καραμανλή με τον Χέλμουτ Σμιτ, εν τούτοις αυτές διερράγησαν λόγω της γερμανικής εμμονής, όταν αυτός έγινε πρωθυπουργός, να προωθήσουν, σώνει και καλά, στην Ελλάδα την παραγωγή της πολεμικής τους βιομηχανίας. Αυτή η εμμονή εξερέθισε τον Κώστα Καραμανλή, δεδομένου μάλιστα ότι οι συστάσεις που είχε από το Επιτελείο ήταν ότι συγκεκριμένο είδος όπλων κάλυπτε τα εθνικά συμφέροντα. Κυρίως δε η εμμονή ήταν για την αγορά των Eurofighters, ενώ άλλο είδος αεροπλάνου ήθελε η Αεροπορία. Πιέσεις βεβαίως γίνονταν και για άλλου είδους προμήθειες.

Προφανώς δεν είναι τυχαίο και ανεξάρτητο των διαταραγμένων αυτών σχέσεων, αλλά και του χάσματος που τον χωρίζει με το γερμανοκινούμενο σημιτικό σύστημα, το γεγονός ότι, όταν είδε το φως της δημοσιότητος (σ.σ.: στα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ») η έγκυρη πληροφορία ότι ο Κώστας Καραμανλής διατύπωσε την άρνησή του στην επιλογή υποψηφίου για την Προεδρία της Δημοκρατίας, σημιτικής έμπνευσης, αμέσως η γερμανική «Frankfurter Rundschau», με άρθρο της εξαπέλυσε επίθεση κατά του Καραμανλή, εμφανίζοντάς τον ως πρωθυπουργό της χρεοκοπίας! 

Η ρήξη Καραμανλή με την Ουάσινγκτον

 Με την αμερικανική πλευρά οι σχέσεις του Κώστα Καραμανλή διερράγησαν, σε σημείο μάλιστα υπονόμευσης του τότε πρωθυπουργού, όταν αυτός θέλησε αφ’ ενός να κάνει άνοιγμα προς την πρόθυμη να βοηθήσει την Ελλάδα Ρωσία, αφ’ ετέρου να προστατεύσει τα ελληνικά συμφέροντα τόσο στην περίπτωση των Σκοπίων όσο και του Κυπριακού με την απόρριψη, ουσιαστικώς, του Σχεδίου Ανάν. Επιπλέον, με την πάροδο των ετών αποδεικνύεται ότι υπάρχει αμερικανικό γινάτι, επειδή δεν κατόρθωσε η Ουάσινγκτον να κάνει «δικό της παιδί» -ό,τι κι αν αυτό σημαίνει- έναν νέο πολιτικό και μάλιστα αμερικανοσπουδαγμένο...  ’λλωστε, πέραν των όσων συνέβησαν σε βάρος του Καραμανλή ως πρωθυπουργού, με τις υποκλοπές, με αμερικανικό δάκτυλο, και άλλα τινά, η Ουάσινγκτον, όπως και πάλι τα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» έγραψαν, διατύπωσε την άρνησή της στην κυβέρνηση Σαμαρά να επιλεγεί ως υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Κώστας Καραμανλής. Τούτων δοθέντων, είναι βέβαιο ότι ο Καραμανλής, στη σταθερή άρνησή του να αναμιχθεί ενεργά σε αυτή τη φάση στην πολιτική και με πρωταγωνιστικό ρόλο στην επανένωση της Κεντροδεξιάς, λαμβάνει πρώτιστα υπ’ όψιν -πέραν άλλων παραγόντων- και το συμφέρον της χώρας. Με άλλα λόγια, γνωρίζει ότι τόσο για τη γερμανική πλευρά όσο και για την αμερικανική παραμένει «μαύρο πρόβατο» διότι, στο μέτρο του πολιτικά δυνατού και των περιορισμένων, έστω, δυνάμεων της χώρας, δεν θέλει να του υπαγορεύουν έξωθεν τι να κάνει.