Του Γιώργου Γ. Λιάρου, εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

Με 200 δισεκατομμύρια ευρώ κεφάλαια υπό διαχείριση, 167 χρόνια ιστορίας και παρουσία σε 26 χώρες, η Lazard είναι μία από τις ισχυρότερες επενδυτικές τράπεζες της Ευρώπης και της Wall Street. Με δυνατές διασυνδέσεις με την επιχειρηματική και βιομηχανική ελίτ της Γηραιάς Ηπείρου και πελάτες όπως ο Εdouard de Rothschild, έχει συχνά κοντραριστεί με πολιτικούς όπως ο Nicolas Sarkozy. Τη Lazard «τρέχει» ο Αμερικανός Kenneth M. Jacobs, αλλά ο ισχυρός άνδρας στην Ευρώπη και τη Γαλλία είναι ο τραπεζίτης-ροκ σταρ Matthieu Pigasse.

Στον 47χρονο Pigasse καταλήγει ο ρόλος του συμβούλου του υπουργού Οικονομικών σε θέματα δημοσίου χρέους και δημοσιονομικής διαχείρισης, για τα οποία αποφάσισε ο υπουργός Γιάνης Βαρουφάκης. Αυτός είναι ο πνευματικός πατέρας του προγράμματος ανταλλαγής ομολόγων που προωθεί η Αθήνα, αναφέρουν τραπεζικοί κύκλοι, που θυμίζουν προηγούμενες δουλειές του Pigasse σε χώρες της Λατινικής Αμερικής και αλλού.
Ο Matthieu Pigasse είναι πάνω από όλα πιστός στο Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, το οποίο αποκαλεί «οικογένειά» του. Η ιδεολογική συγγένεια με τη νέα ελληνική κυβέρνηση είναι ολοφάνερη.

Μία ημέρα πριν από την ανακοίνωση πρόσληψης της Lazard από τον Βαρουφάκη, ο Matthieu Pigasse είχε προτείνει να μειωθεί κατά 50% το ελληνικό χρέος που κρατούν οι πιστωτές μας του επίσημου τομέα –αναδιάρθρωση την οποία, όπως ανέφερε, θεωρεί απαραίτητη και εφικτή. Η δε απομείωση του χρέους, είπε, μπορεί να επιτευχθεί με διάφορες λύσεις: επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, μείωση των επιτοκίων, ακόμα και με ένα ριζοσπαστικό «κούρεμα». Πιστεύει ότι με αυτόν τον τρόπο η Ελλάδα θα επανέλθει σε έναν αποδεκτό λόγο χρέους προς ΑΕΠ (δηλαδή, 100%-120% περίπου).

ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΗ. Είναι σαφές ότι οι δηλώσεις αυτές του Pigasse (που είναι αναπληρωτής διευθύνων σύμβουλος της τράπεζας Lazard στη Γαλλία και αντιπρόεδρος της Lazard για την Ευρώπη) εναρμονίζονται με τους προσανατολισμούς της κυβέρνησης Τσίπρα, συνδέονται δε άμεσα με τον ρόλο που θα παίξει πλέον η εταιρεία στο ελληνικό Δημόσιο.

Οσο και αν αυτά ακούγονται «δύσκολα», για τον Γάλλο τραπεζίτη είναι business as usual. Παρά την κρίση, όλα πάνε καλά για τον αντιπρόεδρο της Lazard Ευρώπης, έναν επενδυτικό σύμβουλο «top cool», όπως είναι η αγαπημένη του έκφραση, ο οποίος επίσης προτιμά να μη φορά γραβάτα και να τρώει σούσι. Με διασυνδέσεις με 60 μέλη διοικητικών συμβουλίων σε πέντε διαφορετικούς οργανισμούς σε επτά διαφορετικούς κλάδους, ο Pigasse δεν είναι τυχαίο πρόσωπο, στο δε βιογραφικό του βρίσκει κανείς πολλά ενδιαφέροντα σημεία.

Πριν γίνει βασικό στέλεχος της Lazard, σε ηλικία μόλις 32 ετών, είχε περάσει από κυβερνητικές θέσεις στη χώρα του: σύμβουλος του Dominique Strauss-Kahn, υπουργού Οικονομικών το 1998-1999, και διευθυντής του υπουργικού γραφείου του Laurent Fabius το 2000-2002.

Το όνομά του φιγουράρει επίσης σε αρκετές υποθέσεις κρατικών χρεών –στην αναδιαπραγμάτευση του χρέους της Αργεντινής, στο ιρακινό χρέος, στο χρέος του Ισημερινού, στο χρέος της Κύπρου. Τον βρίσκουμε ακόμα στη συγχώνευση Suez - Gaz de France (νυν GDF Suez), ύψους 40 δισ. δολαρίων, αλλά και στην εθνικοποίηση του φυσικού αερίου της Βολιβίας. Το 2012 ο Pigasse υποστήριξε το σχέδιο του Φρανσουά Ολάντ να φορολογήσει με 75% τις περιουσίες άνω του 1 εκατ. ευρώ. Κάποιοι είπαν ότι ο Pigasse δεν είχε και πολλά να χάσει, γιατί μάλλον δεν πληρώνει και πολλούς φόρους στη χώρα του -κάτι που ο ίδιος διαψεύδει, υποστηρίζοντας ότι η πλειοψηφία των αποδοχών του καταβάλλεται στη Γαλλία.

ΤΑ ΜΜΕ. Ο Pigasse ανήκει σε μια οικογένεια που έχει αναμειχθεί πολύ με τα ΜΜΕ. Ηταν αυτός που το 2005 οργάνωσε την πώληση της «Liberation» στον Εdouard de Rothschild, μέτοχο ανταγωνιστικής της Lazard τράπεζας των Rothschild.

Το 2007, προσπάθησε -ανεπιτυχώς- να παρακάμψει τον Alain Minc και να καταλάβει την προεδρία του εποπτικού συμβουλίου της «Le Monde». Ομως, το 2010, μαζί με τον μεγαλοβιομήχανο Pierre Berge, παλιό συνέταιρο του Yves Saint Laurent, και τον Xavier Niel, πρώην ιδιοκτήτη sex shop, που κατέληξε να γίνει ιντερνετικός μεγιστάνας, πήρε τον έλεγχο της εφημερίδας, ερχόμενος έτσι σε ευθεία σύγκρουση με τον Nicolas Sarkozy, ο οποίος ήταν αντίθετος. Το 2014, το ίδιο «τρίο» έγινε κάτοχος του 65% του «Nouvel Observateur» έναντι 13,4 εκατ. ευρώ. Ο Pigasse είναι επίσης βασικός μέτοχος της γαλλικής έκδοσης της «Huffington Post». Το 2009, αγόρασε το εβδομαδιαίο μουσικό-πολιτιστικό περιοδικό «Les Inrockuptibles». Η πρόθεσή του, όμως, να το λανσάρει με νέα φόρμα προκάλεσε αναταραχή στη συντακτική ομάδα, που του καταλογίζει ότι θέλει να παρεκκλίνει της γραμμής των ιδρυτών.

Τον βρίσκουμε επίσης να συμμετέχει ενεργά και σε διάφορα άλλα μίντια, ενώ συμβουλεύει τον Rupert Murdoch για το Eurosport, βοηθά το κανάλι Pink TV και χρηματοδοτεί τον ενημερωτικό ιστότοπο Rue 89.
Τώρα, ο Pigasse και η Lazard επιστρέφουν στη χώρα μας, τρία χρόνια μετά τη συνεργασία τους με τον Ευάγγελο Βενιζέλο και τον ΟΔΔΗΧ για το PSI, από τον Ιούλιο του 2011 μέχρι τον Μάρτιο του 2012.


Οι «τρεις οίκοι» που έγιναν ένας

Η σημερινή Lazard είναι παιδί της συγχώνευσης των «τριών οίκων» των αδελφών Alexandre, Lazare και Simon Lazard, που ίδρυσαν στις 12 Ιουλίου 1848 τη Lazard Freres & Co., μια αποθήκη προμηθειών στη Νέα Ορλεάνη της Λουιζιάνας. Μέχρι το 1851, ο Simon και άλλα δύο αδέλφια του, ο Maurice και η Elie, είχαν επεκταθεί στο Σαν Φρανσίσκο και ο Alexandre στη Νέα Υόρκη. Η Lazard Freres άρχισε να βγάζει πολλά λεφτά κατά τον «πυρετό του χρυσού» στην Καλιφόρνια και σύντομα επεκτάθηκε στην τραπεζική και στο συνάλλαγμα. Το 1854 ο Alexandre Lazard μετακόμισε στο Παρίσι, όπου άνοιξε γραφείο για να «συμπληρώσει» την επιχείρηση των ΗΠΑ.

Σύντομα η Lazard άρχισε να συμβουλεύει τη γαλλική κυβέρνηση για την αγορά χρυσού και το 1870 η εταιρεία συνέχισε να επεκτείνει τις διεθνείς δραστηριότητές της ανοίγοντας ένα γραφείο στο Λονδίνο. Ετσι άρχισαν τη διαδρομή τους οι «τρεις οίκοι των Lazard» σε ΗΠΑ, Γαλλία και Αγγλία. Ανεξάρτητοι, αλλά συνασπισμένοι. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Lazard θεωρούνταν η τράπεζα που δημιούργησε τη σχολή των συγχωνεύσεων και των εξαγορών. Εκτοτε οι δραστηριότητές της άρχισαν να γιγαντώνονται, για να φτάσει να θεωρείται στα μέσα του προηγούμενου αιώνα ισάξια αντίπαλος των μεγαλύτερων οίκων των διεθνών αγορών. Θέση την οποία διατηρεί βέβαια και σήμερα, ασχολούμενη κυρίως με «μεγάλες δουλειές». Από το 2000, οι τρεις οίκοι έχουν συγχωνευθεί σε έναν κραταιό, διεθνή όμιλο, με έδρα στο Rockfeller Center της Νέας Υόρκης.