Του Γιώργου Κατσίγιαννη-Εφημερίδα Παραπολιτικά


Ο αδελφός της υπήρξε ο πρώτος ήρωας της Εθνικής Αντίστασης κατά την Κατοχή. Τον Μάιο του 1941, σε ηλικία 17 ετών, εκτελέστηκε από τα ναζιστικά στρατεύματα στη Γορτυνία Αρκαδίας. Εκείνη τότε ήταν μόλις οκτώ ετών. Εβδομήντα τέσσερα χρόνια μετά και ενώ η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ανοίγει με τον πιο επίσημο τρόπο το ζήτημα των πολεμικών επανορθώσεων, η οικογένειά της βιώνει εκ νέου τη γερμανική επιθετικότητα, στο πρόσωπο αυτή τη φορά του γαμπρού της και «τσάρου» της ελληνικής οικονομίας, Γιάννη Βαρουφάκη.
Η Ελένη Πόταγα-Στράτου, πεθερά του υπουργού Οικονομικών, κατέχει δεσπόζουσα θέση ανάμεσα στους εκπροσώπους της σύγχρονης ελληνικής Τέχνης, καθώς θεωρείται από τις πιο διάσημες εικαστικούς και γλύπτριες. Αν κάτι τη χωρίζει από τον αγαπημένο της γαμπρό είναι η εκ διαμέτρου αντίθετη σχέση που έχουν με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Εκθέτει τα έργα της, αλλά η ίδια δεν εκτίθεται εύκολα στα φώτα της δημοσιότητας, παρά το γεγονός ότι έχει… βολιδοσκοπηθεί από τους δημοσιογράφους προκειμένου να μιλήσει για τον Γιάννη Βαρουφάκη. «Δεν ασχολήθηκα ποτέ με την προβολή μου. Με το μάρκετινγκ της δουλειάς μου. Δεν πίστευα ποτέ σε αυτό», έχει πει στο παρελθόν σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις που έχει δώσει. Αν και ανήκει στην κατηγορία των εύρωστων καλλιτεχνών, όχι μόνο επειδή τα έργα της είναι περιζήτητα στους κύκλους των πιο απαιτητικών συλλεκτών, αλλά και γιατί ο δεύτερος σύζυγός της, Φαίδωνας Στράτος, υπήρξε ιδιοκτήτης της πάλαι ποτέ κραταιής βιομηχανίας Πειραϊκή-Πατραϊκή, εν τούτοις ο τρόπος ζωής της χαρακτηρίζεται από σεμνός έως ασκητικός, δεδομένου ότι το εργαστήριό της ήταν πάντα και το ησυχαστήριό της.

ΠΕΝΤΕ ΚΟΡΕΣ
Αγνωστη στο ευρύ κοινό είναι η στενή φιλία που έχει η Ελένη Πόταγα-Στράτου με τον ιδιοκτήτη της διάσημης εταιρείας Hermes, Ζαν Λουί Ντυμά, η σύζυγος του οποίου ήταν η Ελληνίδα αρχιτέκτων Ρένα Γρηγοριάδη, η οποία απεβίωσε το 2009. Επίσης, ο πατέρας της ήταν ιδιοκτήτης του ιστορικού κινηματογράφου «Παλλάς» στο Παγκράτι. Η Ελένη Πόταγα-Στράτου είναι μητέρα πέντε κοριτσιών. Από τον πρώτο της γάμο με τον Ιαν Ντάτον απέκτησε τη Χριστίνα και την Νταβίνα, ενώ με τον βιομήχανο Φαίδωνα Στράτο απέκτησαν τη Μαρίνα, την Αμαλία και τη Δανάη, σύζυγο του «τσάρου» της ελληνικής οικονομίας, η οποία ακολούθησε τα χνάρια της μητέρας της.
Η τελευταία φορά που η Ελένη Πόταγα-Στράτου «μίλησε» πολιτικά με το έργο της ήταν για να τιμήσει τη μνήμη του αδελφού της, Μαθιού Πόταγα, τον οποίο οι Γερμανοί εκτέλεσαν σε ηλικία 17 ετών στον τόπο καταγωγής του, τη Βυτίνα Αρκαδίας. Μετά από παράκληση του δημάρχου, η γνωστή καλλιτέχνις φιλοτέχνησε τον ανδριάντα του αδελφού της. Τα αποκαλυπτήρια έγιναν τον Μάιο του 2003, παρουσία και του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας, Κωστή Στεφανόπουλου.

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Εκείνος που έχει εκθειάσει όσο κανείς άλλος τον ηρωισμό του αδελφού της Ελένης Πόταγα-Στράτου είναι το ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς, Μανώλης Γλέζος. Οχι μόνο σε δημόσιες παρεμβάσεις του και διαλέξεις του σε σχολεία για την Εθνική Αντίσταση, αλλά και στο βιβλίο της Ρένας Δούρου «Μια κουβέντα με τον Γλέζο». Εκεί ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρει ότι δεν ήταν ο ίδιος μαζί με τον αείμνηστο Λάκη Σάντα οι πρώτοι αντιστασιακοί ήρωες, αλλά ο Μαθιός Πόταγας. Ιδού πώς εξιστορεί τα γεγονότα:
«Επειδή χαρακτηρίζεται ως η πρώτη αντιστασιακή πράξη που έγινε το κατέβασμα της σβάστικας από την Ακρόπολη και για να αποκατασταθεί η αλήθεια, θα πρέπει να πούμε και να τονίσουμε ότι η πρώτη αντιστασιακή πράξη στην Ελλάδα, με θυσία μάλιστα, είναι αυτό που έκανε ο Μάθιος ο Πόταγας στις 2 Μαΐου του 1941, στη δημοσιά της Βυτίνας, της ιδιαίτερης πατρίδας του. Η Μεραρχία “Αδόλφος Χίτλερ”, η καλύτερη μεραρχία αρμάτων μάχης της Γερμανίας, ήταν ανάμεσα σε αυτές που πήραν μέρος στην εισβολή εναντίον της Ελλάδας. Προχώρησε προς τη Δυτική Ελλάδα. Εφθασε στην Αιτωλοακαρνανία, έκανε απόβαση στην Πάτρα, στον Νομό Αχαΐας, και από εκεί ξεκίνησε να πάει για την Καλαμάτα, να αποκόψει τον δρόμο διαφυγής των στρατευμάτων που θα έφευγαν για τη Μέση Ανατολή. Ενα τμήμα της στην Πύλο ξεκίνησε να πάει να καταλάβει την Τρίπολη. Φθάνοντας στη δημοσιά της Βυτίνας, ένας νεαρός μαθητής, ο Μάθιος Πόταγας, δεκαεπτά χρόνων, πετάχθηκε στη μέση του δρόμου, σήκωσε το χέρι του και φώναξε: “Σταματήστε! Δεν θα μας σκλαβώσετε. Αυτή τη στιγμή είμαι μόνος, αλλά πίσω μου ακολουθεί ολόκληρος ο ελληνικός λαός”. Ο διοικητής της μονάδας σταμάτησε τη φάλαγγα και ρώτησε τον διερμηνέα του τι έλεγε αυτό το παιδί. Μόλις του εξήγησε ο διερμηνέας, τραβάει το αυτόματο και εκτελεί το παιδί, τον Μάθιο Πόταγα. Αλλά δεν σταμάτησε εκεί. Διέταξε τους στρατιώτες του και πήραν έναν ογκόλιθο και έλιωσαν, συνέθλιψαν, το κεφάλι του νεκρού Μάθιου Πόταγα».