Καθώς το καλοκαίρι (τουλάχιστον ημερολογιακά) ολοκληρώθηκε μόλις προχθές και η θερινή σεζόν για τους περισσότερους έκλεισε, αξίζει να εστιάσουμε σε ένα φαινόμενο που φέτος παρατηρήθηκε ιδιαίτερα έντονα στις ελληνικές παραλίες και όχι μόνο: σε πλοία γραμμής, ταβέρνες, καφετέριες και άλλα σημεία. Το ζήτημα είναι βαθιά κοινωνικό και, σε βάθος, πολιτικό.

Τι είχαμε συνηθίσει τις τελευταίες δεκαετίες κάθε καλοκαίρι σε αυτά τα μέρη; Τις φωνές και τα παιχνίδια των παιδιών – από νήπια μέχρι εφήβους. Κάποιοι ενοχλούνταν, κάποιοι το θεωρούσαν ευχάριστο και ζωντανό στοιχείο των ζεστών ημερών. Φέτος, όμως, η εικόνα ήταν διαφορετική: ένα πέπλο ησυχίας και σιωπής κάλυπτε τις παραλίες, τα καράβια, τα εστιατόρια και άλλα μέρη που παλαιότερα έσφυζαν από ζωή.

Φυσικά, δεν ήταν όλα τα παιδιά έτσι, και δεν μετατράπηκαν ξαφνικά τα παραθεριστικά μέρη σε εκκλησίες. Αλλά κάτι έχει αλλάξει ριζικά: ένα μεγάλο ποσοστό των παιδιών περνά τις καλοκαιρινές του διακοπές με ένα κινητό στο χέρι – είτε το δικό τους, είτε της μαμάς ή του μπαμπά τους. Παιδιά 8–9 ετών πλέον διαθέτουν δικό τους κινητό. Στις ξαπλώστρες, κάτω από τις ομπρέλες, μέσα στις σκηνές ή πάνω στην άμμο, μικρά και μεγάλα παιδιά σκρολάρουν, παρακολουθούν βίντεο ή ταινίες σε κινητά και τάμπλετ. Στα εστιατόρια, τα καφέ και τις ταβέρνες, ενώ οι ενήλικες συζητούν και τρώνε, τα παιδιά στις διπλανές καρέκλες παρακολουθούν σειρές ή βιντεάκια στο TikTok, ενώ οι παρέες των εφήβων κάθονται μόνες τους, απορροφημένες η καθεμία από το δικό της κινητό.

Διαβάστε περισσότερα στην iapogevmatini.gr