EnΓιώργος Παυλάκης: “Σε έχασα φίλε μέσα σε 15 λεπτά" - Το "αντίο" του δημοσιογράφου Κώστα Φλαμή στον κάμεραμαν του ANT1
"Μου λείπεις ρε φίλε"
Ο Κώστας Φλαμής, δημοσιογράφος που ήταν μαζί του, περιγράφει τις συγκλονιστικές τελευταίες στιγμές του άτυχου κάμεραμαν του ANT1, Γιώργου Παυλάκη, στην Πάτρα
Ένα πολύ λυπηρό περιστατικό, συγκλόνισε τον κόσμο της τηλεόρασης με την είδηση θανάτου του κάμεραμαν του ΑΝΤ1 Γιώργου Παυλάκη να σκορπίζει θλίψη, την ώρα που έκανε ρεπορτάζ. Ο Κώστας Φλαμής, ο δημοσιογράφος που ήταν μαζί του, περιέγραψε τις τελευταίες στιγμές του άτυχου εικονολήπτη. Ο Γιώργος Παυλάκης, με πολυετή παρουσία πίσω από τις κάμερες ιδιαίτερα στον ΑΝΤ1, έφυγε ξαφνικά από τη ζωή καθώς αισθάνθηκε αδιαθεσία την ώρα που έκανε ρεπορτάζ, με τον κάμερα μαν να αφήνει την τελευταία του πνοή.
Διαβάστε: Πάτρα: Έφυγε από τη ζωή την ώρα του ρεπορτάζ ο καμεραμάν του ΑΝΤ1 Γιώργος Παυλάκης
«Σε έχασα ρε φίλε μέσα σε 15 λεπτά. Την πρώτη γύρισες, τη δεύτερη δεν σε πρόλαβα. Μου λείπεις ρε φίλε. Μου λείπεις, γιατί στη δουλειά έχασα το άλλο μου μισό. Άκου δεν παίρνει μπρος ο Παυλάκης. Ο Παυλάκης θα 'ναι σε κάθε "σταντ απ" μου μπροστά. Σε κάθε ρεπορτάζ θα μου λέει… κάνε ένα βήμα πίσω και δώσε μου ώμο. Ο Παυλάκης θα παίρνει μπρος. Γιατί το ρεπορτάζ θα 'ναι ο Παυλάκης» καταλήγει ο δημοσιογράφος.
«"Γιώργη, πού είσαι Γιώργη" φώναζα στις 12 σήμερα (σ.σ. χθες) το μεσημέρι πάνω από ένα χωριό που είχε βυθιστεί στη λίμνη του Μόρνου αλλά είχε αναδυθεί εκ νέου λόγω λειψυδρίας. Ότι είχα φθάσει στο Κάλλιο Φωκίδος. "Εδώ κάτω είμαι" μου φωνάζει και βλέπω το drone να σηκώνεται και να πετά πάνω από τα μισοβυθισμένα σπίτια. Μετά άρχισε η σκηνοθεσία του. Στήσου έτσι, πέτα μου δεξί ώμο μπροστά, κάτσε στα γόνατα να δείχνουμε το βάθος της λίμνης. Ανεβήκαμε, κάναμε και μερικές συνεντεύξεις, μπήκε ο καθένας στο αμάξι του και φύγαμε για Λιδωρίκι.
Σκηνή 2η: Στον δρόμο
Πίσω του πήγαινα και ξαφνικά βλέπω το χέρι του να μου κάνει νόημα να σταματήσω. Δεν είχαν περάσει 5 λεπτά από την ώρα που φύγαμε. "Μ@λ@κ@ δεν αισθάνομαι καλά". Χάνει αισθήσεις. Τον πλακώνω στα χαστούκια. Του δίνω νερό. Συνέρχεται. Καλώ γιατρό στο τηλέφωνο. Ήμασταν στη μέση του πουθενά! Πάρε καμιά καραμέλα μήπως έχεις πάθει υπογλυκαιμία. Πιπιλάει δύο καραμέλες, μου λέει "είμαι μια χαρά, πάμε". Ναι, του λέω, αλλά να οδηγήσω εγώ. Πάμε με ένα. Όχι, μου λέει, είναι εδώ και ο αντιδήμαρχος (είχε φθάσει με άλλο όχημα), πάμε όλοι μαζί.
Σκηνή 3η: Κέντρο Υγείας
15 λεπτά οδήγησε. Πίσω του ήμουν. Και μόλις πάρκαρε στο κέντρο υγείας, πετάγομαι από το αυτοκίνητο και βλέπω το ίδιο σκηνικό. Επεισόδιο. Έρχονται γιατροί, τον σηκώνουμε, μπαίνουμε στο κέντρο υγείας. Ανέπνεε. Του ρίχνω μία τελευταία ματιά, με βγάζουν έξω. 45 λεπτά ΚΑΡΠΑ. Τέλος.
Αυτό ήταν το τελευταίο ρεπορτάζ Παυλάκη. Μόνο που τώρα γίναμε οι δύο μας πρωταγωνιστές. Και κανείς δεν μας βιντεοσκοπούσε. Ήσουν εκεί αλλά χωρίς την κάμερά σου. Εσύ πάλευες να ζήσεις κι εγώ προσπαθούσα να κάνω ότι σκεφτόμουν. Δεν σε πρόλαβα τη δεύτερη φορά, αδελφέ! Έφυγες σχεδόν στα χέρια μου. Στα δικά μου, του αντιδημάρχου και ενός γιατρού. Και πέρασε, ρε φίλε, όλη μας η ζωή σε δευτερόλεπτα μπροστά μου. Οι φωτιές, οι μεγάλοι σεισμοί, τα νοσοκομεία, οι αγρότες, οι αποστολές. Πέρασαν από το μυαλό μου τα ταξίδια στον πόλεμο της Ουκρανίας, στην Αλβανία, στην Κορέα. Οι συζητήσεις μας, οι διαφωνίες, οι συμφωνίες, οι κόντρες, τα γλέντια.
Σε έχασα, ρε φίλε, μέσα σε 15 λεπτά. Την πρώτη γύρισες, τη δεύτερη δεν σε πρόλαβα. Μου 'παν οι γιατροί ότι έκαναν ό,τι μπορούσαν. Κάτι για πρωτόκολλο μου είπαν και το πόσο προσπάθησαν να πάρεις μπρος. Δεν το γράφω τυχαία. Έτσι μου είπε ο γιατρός. Δεν πήρε μπρος. Λέω, ρε παιδιά, ο Παυλάκης έπαιρνε πάντα μπρος. Ήταν παντού, ήταν μέσα σε όλα. Ήταν ο συνεργάτης μου, ο φίλος, η ψυχή μου στο ρεπορτάζ. Είναι δυνατόν να μην παίρνει μπρος; Έμεινα εκεί, Γιώργο, και ήρθε η Αγγελική. Και ο γιος σου ο Θάνος. Και ο φίλος σου ο Λευτέρης. Και ο Βασίλης με τη Βικτωρία. Πάνω από 300 μού τηλεφώνησαν για σένα, Γιώργο. Γέμισε το Διαδίκτυο μηνύματα. Έγραφαν τα sites για τον εικονολήπτη που έφυγε ενώ έκανε ρεπορτάζ. Έπαιξε ο Antenna μεγάλο θέμα. Με δικά σου πλάνα. Η Δώρα το ετοίμασε. Για να μάθει όλη η Ελλάδα ποιος ήταν ο Γιώργος Παυλάκης.
Ρε θηρίο, θες να σου πω κάτι; Συγγνώμη αν σε στενοχωρούσα καμιά φορά πάνω στο ρεπορτάζ. Και μου λείπεις, ρε φίλε! Μου λείπεις, γιατί στη δουλειά έχασα το άλλο μου μισό. Άκου δεν παίρνει μπρος ο Παυλάκης. Ο Παυλάκης θα 'ναι σε κάθε "σταντ απ" μου μπροστά. Σε κάθε ρεπορτάζ θα μου λέει… κάνε ένα βήμα πίσω και δώσε μου ώμο. Ο Παυλάκης θα παίρνει μπρος. Γιατί το ρεπορτάζ θα 'ναι ο Παυλάκης».
Διαβάστε: Πάτρα: Έφυγε από τη ζωή την ώρα του ρεπορτάζ ο καμεραμάν του ΑΝΤ1 Γιώργος Παυλάκης
Πάτρα: Το "αντίο" του δημοσιογράφου Κώστα Φλαμή στον συνάδελφό του κάμεραμαν Γιώργο Παυλάκη
Όπως έγραψε, όλα ξεκίνησαν μετά από ένα γύρισμα στη λίμνη του Μόρνου, με τον Γιώργο Παυλάκη να του κάνει νόημα να σταματήσει και να του λέει «δεν αισθάνομαι καλά» πριν να χάσει τις αισθήσεις του. «Τον πλακώνω στα χαστούκια. Του δίνω νερό. Συνέρχεται» γράφει ο δημοσιογράφος, ο οποίος έπεισε τον άτυχο κάμεραμαν να πάνε στο κέντρο υγείας. Εκεί, όμως, «μόλις πάρκαρε στο κέντρο υγείας, πετάγομαι από το αυτοκίνητο και βλέπω το ίδιο σκηνικό. Επεισόδιο. Έρχονται γιατροί, τον σηκώνουμε, μπαίνουμε στο κέντρο υγείας. Ανέπνεε. Του ρίχνω μια τελευταία ματιά, με βγάζουν έξω. 45 λεπτά ΚΑΡΠΑ. Τέλος».«Σε έχασα ρε φίλε μέσα σε 15 λεπτά. Την πρώτη γύρισες, τη δεύτερη δεν σε πρόλαβα. Μου λείπεις ρε φίλε. Μου λείπεις, γιατί στη δουλειά έχασα το άλλο μου μισό. Άκου δεν παίρνει μπρος ο Παυλάκης. Ο Παυλάκης θα 'ναι σε κάθε "σταντ απ" μου μπροστά. Σε κάθε ρεπορτάζ θα μου λέει… κάνε ένα βήμα πίσω και δώσε μου ώμο. Ο Παυλάκης θα παίρνει μπρος. Γιατί το ρεπορτάζ θα 'ναι ο Παυλάκης» καταλήγει ο δημοσιογράφος.
Ολόκληρο το κείμενο του Κώστα Φλαμή για τις τελευταίες στιγμές του Γιώργου Παυλάκη
Σκηνή 1η: Ρεπορτάζ για τον Antenna«"Γιώργη, πού είσαι Γιώργη" φώναζα στις 12 σήμερα (σ.σ. χθες) το μεσημέρι πάνω από ένα χωριό που είχε βυθιστεί στη λίμνη του Μόρνου αλλά είχε αναδυθεί εκ νέου λόγω λειψυδρίας. Ότι είχα φθάσει στο Κάλλιο Φωκίδος. "Εδώ κάτω είμαι" μου φωνάζει και βλέπω το drone να σηκώνεται και να πετά πάνω από τα μισοβυθισμένα σπίτια. Μετά άρχισε η σκηνοθεσία του. Στήσου έτσι, πέτα μου δεξί ώμο μπροστά, κάτσε στα γόνατα να δείχνουμε το βάθος της λίμνης. Ανεβήκαμε, κάναμε και μερικές συνεντεύξεις, μπήκε ο καθένας στο αμάξι του και φύγαμε για Λιδωρίκι.
Σκηνή 2η: Στον δρόμο
Πίσω του πήγαινα και ξαφνικά βλέπω το χέρι του να μου κάνει νόημα να σταματήσω. Δεν είχαν περάσει 5 λεπτά από την ώρα που φύγαμε. "Μ@λ@κ@ δεν αισθάνομαι καλά". Χάνει αισθήσεις. Τον πλακώνω στα χαστούκια. Του δίνω νερό. Συνέρχεται. Καλώ γιατρό στο τηλέφωνο. Ήμασταν στη μέση του πουθενά! Πάρε καμιά καραμέλα μήπως έχεις πάθει υπογλυκαιμία. Πιπιλάει δύο καραμέλες, μου λέει "είμαι μια χαρά, πάμε". Ναι, του λέω, αλλά να οδηγήσω εγώ. Πάμε με ένα. Όχι, μου λέει, είναι εδώ και ο αντιδήμαρχος (είχε φθάσει με άλλο όχημα), πάμε όλοι μαζί.
Σκηνή 3η: Κέντρο Υγείας
15 λεπτά οδήγησε. Πίσω του ήμουν. Και μόλις πάρκαρε στο κέντρο υγείας, πετάγομαι από το αυτοκίνητο και βλέπω το ίδιο σκηνικό. Επεισόδιο. Έρχονται γιατροί, τον σηκώνουμε, μπαίνουμε στο κέντρο υγείας. Ανέπνεε. Του ρίχνω μία τελευταία ματιά, με βγάζουν έξω. 45 λεπτά ΚΑΡΠΑ. Τέλος.
Αυτό ήταν το τελευταίο ρεπορτάζ Παυλάκη. Μόνο που τώρα γίναμε οι δύο μας πρωταγωνιστές. Και κανείς δεν μας βιντεοσκοπούσε. Ήσουν εκεί αλλά χωρίς την κάμερά σου. Εσύ πάλευες να ζήσεις κι εγώ προσπαθούσα να κάνω ότι σκεφτόμουν. Δεν σε πρόλαβα τη δεύτερη φορά, αδελφέ! Έφυγες σχεδόν στα χέρια μου. Στα δικά μου, του αντιδημάρχου και ενός γιατρού. Και πέρασε, ρε φίλε, όλη μας η ζωή σε δευτερόλεπτα μπροστά μου. Οι φωτιές, οι μεγάλοι σεισμοί, τα νοσοκομεία, οι αγρότες, οι αποστολές. Πέρασαν από το μυαλό μου τα ταξίδια στον πόλεμο της Ουκρανίας, στην Αλβανία, στην Κορέα. Οι συζητήσεις μας, οι διαφωνίες, οι συμφωνίες, οι κόντρες, τα γλέντια.
Σε έχασα, ρε φίλε, μέσα σε 15 λεπτά. Την πρώτη γύρισες, τη δεύτερη δεν σε πρόλαβα. Μου 'παν οι γιατροί ότι έκαναν ό,τι μπορούσαν. Κάτι για πρωτόκολλο μου είπαν και το πόσο προσπάθησαν να πάρεις μπρος. Δεν το γράφω τυχαία. Έτσι μου είπε ο γιατρός. Δεν πήρε μπρος. Λέω, ρε παιδιά, ο Παυλάκης έπαιρνε πάντα μπρος. Ήταν παντού, ήταν μέσα σε όλα. Ήταν ο συνεργάτης μου, ο φίλος, η ψυχή μου στο ρεπορτάζ. Είναι δυνατόν να μην παίρνει μπρος; Έμεινα εκεί, Γιώργο, και ήρθε η Αγγελική. Και ο γιος σου ο Θάνος. Και ο φίλος σου ο Λευτέρης. Και ο Βασίλης με τη Βικτωρία. Πάνω από 300 μού τηλεφώνησαν για σένα, Γιώργο. Γέμισε το Διαδίκτυο μηνύματα. Έγραφαν τα sites για τον εικονολήπτη που έφυγε ενώ έκανε ρεπορτάζ. Έπαιξε ο Antenna μεγάλο θέμα. Με δικά σου πλάνα. Η Δώρα το ετοίμασε. Για να μάθει όλη η Ελλάδα ποιος ήταν ο Γιώργος Παυλάκης.
Ρε θηρίο, θες να σου πω κάτι; Συγγνώμη αν σε στενοχωρούσα καμιά φορά πάνω στο ρεπορτάζ. Και μου λείπεις, ρε φίλε! Μου λείπεις, γιατί στη δουλειά έχασα το άλλο μου μισό. Άκου δεν παίρνει μπρος ο Παυλάκης. Ο Παυλάκης θα 'ναι σε κάθε "σταντ απ" μου μπροστά. Σε κάθε ρεπορτάζ θα μου λέει… κάνε ένα βήμα πίσω και δώσε μου ώμο. Ο Παυλάκης θα παίρνει μπρος. Γιατί το ρεπορτάζ θα 'ναι ο Παυλάκης».
