Του Νίκου Σίμου- εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ 

Ο Πέτρος Μολυβιάτης -τον οποίο μετά από τόσα χρόνια δεν ξέρει κανείς πού να τον κατατάξει, στη διπλωματία ή στην πολιτική- είναι κάτι αντίστοιχο με τα all weather ελαστικά των αυτοκινήτων που είναι αντοχής και ιδιαίτερης χρησιμότητας. Κυρίως, δε, δεν τα επηρεάζει η αλλαγή του καιρού. Ανήκοντας σε μια γενιά διπλωματών που οι δύσκολες στιγμές της Μεταπολίτευσης ανέδειξαν τα προσόντα και την ικανότητά τους, όπως λ.χ. ο Βύρων Θεοδωρόπουλος ή ο Γιάννης Τζούνης, είδε «εις τας δυσμάς» του επαγγελματικού του βίου να γίνεται τρεις φορές υπουργός των Εξωτερικών. Μία στην κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή και άλλες δύο στις υπηρεσιακές κυβερνήσεις Πικραμμένου το 2012 και Θάνου, τώρα. Είναι φυσικό λοιπόν να τον θυμούνται περισσότερο ως πολιτικό και λιγότερο ως διπλωμάτη, καθώς, εκτός από τις προαναφερθείσες θέσεις, έχει διατελέσει και βουλευτής Επικρατείας της Ν.Δ. σε δύο συνεχείς βουλευτικές περιόδους.  Η αρχή για την  πολιτική καριέρα του Πέτρου Μολυβιάτη  έγινε αμέσως μετά τη Μεταπολίτευση, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αναλαμβάνοντας την πρωθυπουργία, τον επέλεξε για διευθυντή του πολιτικού του γραφείου. Ηταν μάλλον ακόμη μία ευφυής κίνηση του Κων. Καραμανλή, που ήθελε δίπλα του έναν έμπειρο διπλωμάτη, αφού την εποχή εκείνη τα ελληνοτουρκικά προβλήματα ήταν σε έξαρση, η Ελλάδα βρισκόταν εκτός ΝΑΤΟ, με πρωτοβουλία του ίδιου του πρωθυπουργού, και συνεπώς οι επόμενοι μήνες και χρόνια απαιτούσαν λεπτούς πολιτικούς και διπλωματικούς χειρισμούς από τον Κων. Καραμανλή.

«ΑΝΕΠΙΔΕΚΤΟΣ ΤΥΜΒΩΡΥΧΙΑΣ»

 Κάτι που είχε μετρήσει στην επιλογή του Κ. Καραμανλή ήταν ένα προσόν του Π. Μολυβιάτη, το οποίο εκτιμούσε πολύ ο τότε πρωθυπουργός και μετέπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας στους συνεργάτες του: Η εχεμύθεια. Ο Γιάννης Βαρβιτσιώτης στο βιβλίο του «Οπως τα έζησα, 1961-1981» περιγράφει ως εξής τον Πέτρο Μολυβιάτη: «Εχει μία έμφυτη ευγένεια -κάτι που έχει εκθειάσει και ο Ρώσος υπουργός των Εξωτερικών Λαβρόφ- και χαρακτήρα αδαμάντινο. Δεν μεταφέρει ποτέ τι άκουσε ή τι έχει διαμειφθεί σε συζητήσεις του πρωθυπουργού (σ.σ.: του Κων. Καραμανλή) στις οποίες ήταν παρών. Είναι, όπως λέγεται, “τάφος ανεπίδεκτος τυμβωρυχίας”. Είναι το δεξί χέρι του πρωθυπουργού και ο άνθρωπος της απολύτου εμπιστοσύνης του, ο πιο στενός του συνεργάτης, που όμως ποτέ δεν εκμεταλλεύτηκε τη θέση του, την οποία τίμησε όλα αυτά τα χρόνια, από το 1974, όταν ανέλαβε τη διεύθυνση του πολιτικού γραφείου του πρωθυπουργού και, στη συνέχεια, ως γενικός γραμματέας της Προεδρίας της Δημοκρατίας».

Την εχεμύθειά του αυτή και την προσήλωσή του στην αρχή -αρχή Καραμανλή- ότι υπάρχουν πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται και πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται την έκανε ευθύς εξαρχής γνωστή στους δημοσιογράφους, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, όταν ανέλαβε υπουργός των Εξωτερικών στην πρώτη κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή. Τους είπε: «Ούτε εγώ ούτε ο εκπρόσωπος Τύπου του υπουργείου των Εξωτερικών (που την περίοδο εκείνη ήταν ο Γιώργος Κουμουτσάκος) θα σας πούμε ποτέ ψέματα. Αν είναι κάτι που δεν πρέπει να μάθετε, απλώς δεν θα σας το πούμε...».

Η ΕΚΛΟΓΗ ΡΑΛΛΗ

 Τη σιωπή του σχετικά με όσα ήξερε και μάθαινε δίπλα στον Κων. Καραμανλή την «έσπασε» προκειμένου να υπερασπιστεί τον προϊστάμενό του, τιμώντας έτσι την εμπιστοσύνη που εκείνος του έδειχνε. Κι αυτό βεβαίως έγινε χρόνια μετά, όταν εκμυστηρεύτηκε στον Γιάννη Βαρβιτσιώτη, με τον οποίον συνδέονται, μία σημαντική πτυχή της νεοδημοκρατικής ιστορίας. Οταν δηλαδή, αποχωρώντας από την ηγεσία του κόμματος, ο Κων. Καραμανλής κίνησε τις εσωκομματικές διαδικασίες για την ανάδειξη του νέου αρχηγού της Ν.Δ. Στις εκλογές αναδείχτηκε ο Γεώργιος Ράλλης και τότε ο Αβέρωφ και το περιβάλλον του κατηγορούσαν τον Καραμανλή ότι αυτό οφειλόταν σε δική του παρέμβαση, μέσω του αδελφού του, Αχιλλέα. Ο Μολυβιάτης αποκάλυψε στον Βαρβιτσιώτη ότι ο Καραμανλής είχε καλέσει τους τρεις ανθρώπους του στενού του περιβάλλοντος, τον αδελφό του, Αχιλλέα, τον Τάκη Λαμπρία και τον ίδιο και τους ανακοίνωσε ότι κατά την εκλογή θα τηρήσει απολύτως ουδέτερη στάση. «Το ίδιο -τους είπε- επιθυμώ να πράξετε και εσείς. Διότι οποιαδήποτε εκ μέρους σας ενέργεια είναι βέβαιο ότι θα εκληφθεί ότι με εκφράζει».

ΣΚΛΗΡΟΣ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΗΠΑ

 Φαίνεται ότι η διπλωματική εμπειρία του Πέτρου Μολυβιάτη έπαιξε σημαντικό ρόλο και στην ομαλή συγκατοίκηση του Καραμανλή ως Προέδρου της Δημοκρατίας με τον Ανδρέα Παπανδρέου στην πρωθυπουργική καρέκλα, ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι ο Πρόεδρος ήθελε να κρατάει ισορροπίες και να είναι πράγματι Πρόεδρος όλων των Ελλήνων. Συνδεόμενος ο Μολυβιάτης με τον Αντώνη Λιβάνη, είχε μαζί του άριστη συνεργασία και έτσι αποφεύχθηκαν οι κακοτοπιές στις σχέσεις δύο πολύ έντονων πολιτικών προσωπικοτήτων.

Παρ’ όλα αυτά, από το ΠΑΣΟΚ προέρχονταν, κατά τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, συκοφαντικές αιχμές κατά του Πέτρου Μολυβιάτη, που ουσιαστικώς αποσκοπούσαν στο να πλήξουν τον ίδιον τον Καραμανλή. Σε μία περίοδο που τα εξωτερικά προβλήματα ήσαν εκκρεμή και φλέγοντα, ο Μολυβιάτης, που ήταν δίπλα στον τότε πρωθυπουργό, κατηγορείτο με υπονοούμενα για δήθεν πολύ καλές σχέσεις με τον αμερικανικό παράγοντα.

Το πόσο ψευδή και σκοπίμως διοχετευόμενα ήσαν όλα αυτά αποκαλύπτεται από τα γεγονότα που ακολούθησαν χρόνια μετά, αλλά και από τον τρόπο που ο ίδιος ο Πέτρος Μολυβιάτης διαχειριζόταν τις επαφές με τους Αμερικανούς, βάζοντας πάνω απ’ όλα το εθνικό συμφέρον. Οπως έχουν αποκαλύψει τα Wikileaks, ο Μολυβιάτης ήταν αυτός που εισηγήθηκε στον Κώστα Καραμανλή να απειλήσει με βέτο την είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, που διακαώς επιθυμούσαν οι Αμερικανοί.

Το ίδιο σκληρός αποδείχτηκε ο Πέτρος Μολυβιάτης και απέναντι στον πολυπράγμονα πρώην πρεσβευτή των ΗΠΑ στη χώρα μας, Τόμας Μίλερ, ο οποίος είχε τον τρόπο να επιχειρεί να ασκεί κάθε φορά πιέσεις στην ελληνική πλευρά.

«ΣΕ ΑΚΟΥΩ…»

 Χαρακτηριστικό είναι ένα περιστατικό, παραμονές σχεδόν της διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων στη χώρα μας, επί κυβερνήσεως Κώστα Καραμανλή και με υπουργό Εξωτερικών τον Πέτρο Μολυβιάτη. Γενικώς ο Μίλερ πότε πίεζε για το ένα θέμα και πότε για το άλλο, πάντοτε δε για θέματα τρομοκρατίας, που ήταν προσφιλές αμερικανικό ζήτημα, ενόψει των Αγώνων. Ο Μίλερ είχε αποφασίσει να κάνει μέσω του Μολυβιάτη υποδείξεις σχετικά με το ζήτημα ασφάλειας των Ολυμπιακών Αγώνων στην ελληνική κυβέρνηση. Απηυδισμένος, ο Μολυβιάτης τού έκανε την αυτονόητη ερώτηση αν όσα του έλεγε ήταν οδηγίες της αμερικανικής κυβέρνησης. Ο Μίλερ του απάντησε ότι με δική του πρωτοβουλία έκανε τις υποδείξεις. Και ο Μολυβιάτης του ανταπάντησε ότι και αυτός τα ακούει όχι ως ελληνική κυβέρνηση, αλλά ως το άτομο Πέτρος Μολυβιάτης. Κι εκεί τερματίστηκε η σχετική συζήτηση.

ΠΕΘΕΡΕΣ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ

 Ανθρωπος με λεπτό χιούμορ, ο Πέτρος Μολυβιάτης το χρησιμοποίησε, όπως περιγράφει το περιστατικό σε σχετικό σημείωμά του για τον σημερινό -και πάλι- υπουργό των Εξωτερικών ο παλαιός δημοσιογράφος και χρόνια ανταποκριτής στην Ουάσινγκτον Στάθης Ευσταθιάδης. Μόλις είχε αναλάβει υπουργός στην κυβέρνηση Καραμανλή ο Μολυβιάτης και χρειάστηκε να συναντηθεί με τον τότε υπουργό των Εξωτερικών της Βρετανίας, Τζακ Στρο. Ο Μολυβιάτης του εξέθετε ορισμένα σοβαρά ζητήματα που απασχολούσαν την Ελλάδα, όπως οι σχέσεις μας με τις άλλες βαλκανικές χώρες, το Κυπριακό, οι σχέσεις με την Αγκυρα, οι επαφές που είχε η Ε.Ε. με την Τουρκία κ.λπ. Ο Βρετανός υπουργός προσπαθούσε να αποφύγει κάποια δέσμευση και απαντούσε αορίστως λέγοντας «θα δούμε» ή «let’s hope», δηλαδή «ας ελπίσουμε». Ο Μολυβιάτης δεν άντεξε και του είπε: «Ξέρεις, Τζακ, γιατί εμείς οι Ελληνες δεν θέλουμε πεθερά που να την λένε Ελπίδα;». «Γιατί;», τον ρώτησε ο Στρο παραξενεμένος. Και ο Μολυβιάτης απάντησε: «Επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία...»!