Ο εξαιρετικός σκηνοθέτης και μουσικός Αλέξανδρος Βούλγαρης (The Boy), γιος της Ιωάννας Καρυστιάνη και του Παντελή Βούλγαρη, έγραψε την πιο τίμια κατάθεση σκέψεων στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook, για το ελληνικό σινεμά, το ελληνικό παράξενο κύμα, τους θεατές του μέλλοντος και τον Γιώργο Λάνθιμο ειδικότερα, με αφορμή την κυκλοφορία του «Αστακού» στις ελληνικές αίθουσες.

Ο Αλέξανδρος Βούλγαρης έχει σκηνοθετήσει τα «Κλαις;» (2003), «Ροζ» (2006)και «Χιγκίτα» (2012), ενώ αναμένουμε με εξαιρετικό ενδιαφέρον τη νέα μεγάλου μήκους ταινία του, «Νήμα» με πρωταγωνίστρια τη Σοφία Κόκκαλη.

Ακολουθεί το masterpiece κείμενο του Αλέξανδρου Βούλγαρη

Για τον ΛΑΝΘΙΜΟ, το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΚΥΜΑ και τους NEXUS 6 ΘΕΑΤΕΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

Κυνόδοντας

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 “ΑΣ ΤΟ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ ΒΡΕ ΜΠΡΟ”

Είναι κοινωνικά λυπηρό άλλα όσοι Έλληνες σκηνοθέτες να βγούνε και να πούνε σε συνεντεύξεις ότι “δεν υπάρχει greek weird wave” ,δεν θα αλλάξει κάτι. Η ιστορία αποφάσισε ότι στα τέλη των 00ς στην Ελλάδα γεννήθηκε το greek weird wave με τον Κυνόδοντα του Γιώργου Λάνθιμου. Αυτό συνέβη, έτσι γράφτηκε και έτσι θα διδάσκεται σε είκοσι χρόνια όπως τώρα μας διδάσκουν για το γαλλικό νέο κύμα που αποτελείται από καμιά δεκαριά σκηνοθέτες που δεν έχουν απολύτως κανένα κοινό μεταξύ τους πέραν του ότι είναι Γάλλοι, δημιούργησαν την ίδια περίοδο και μοιράζονταν μια κοινή προσδοκία για ένα καινούργιο σινεμά.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 “ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΣΥΛΛΗΨΗΣ 1997”

Οι άνθρωποι (κριτικοί κινηματογράφου τέλος πάντων) που βαριούνται να πολυασχοληθούν βαφτίζουν ολόκληρο το νέο σινεμά μιας χώρας με ένα όνομα, του δίνουν ημερομηνία έναρξης και λήξης και το αρχειοθετούν στην βιντεοθήκη της κινηματογραφικής ιστορίας με βαρετό εξωφυλλάκι έτοιμο για αφιέρωμα σε κάποιο βαρετό φεστιβάλ που έχει φτιαχτεί για να τονωθεί η αγορά μιας μικρής ψαροκωμόπολης. Για μένα τα πράγματα φυσικά και δεν είναι έτσι. Κάθε κίνημα έχει την ημερομηνία σύλληψης, την ημερομηνία βάφτισης και την ζωή μέχρι το θάνατο του. Για να καταλάβουμε πως συλλήφθηκε το greek weird wave πρέπει να πάμε 12 χρόνια πριν τον Κυνόδοντα τουλάχιστον και πιθανότατα στην προβολή της ταινίας No budget story του Ρένου Χαραλαμπίδη. Αυτή η ταινία ήταν η πρώτη καλή ταινία νέου ανθρώπου φτιαγμένη με τα νέα τότε βιντεομέσα , με άμεση επικοινωνία με το τι συνέβαινε τότε στο παγκόσμιο σινεμά που ήταν ο αμερικάνικος ανεξάρτητος κινηματογράφος.

Μέσα σε αυτές ήταν και η ταινία ενός διαφημιστή, του Γιώργου Λάνθιμου. Η ταινία ήταν η Κινέττα. Η Κινέττα την εποχή της προβολής της δεν άρεσε σχεδόν σε κανένα θεατή στη χώρα μας. Ο Λάνθιμος αντιμετωπιζόταν με σνομπ διάθεση επειδή προερχόταν από την διαφήμιση, η ταινία ήταν πολύ δύσβατη για το οποιοδήποτε κοινό και θυμάμαι, επειδή εμένα έτυχε να μου αρέσει καθότι άνθρωπος που σέβεται τις αρνητικές εμπειρίες, ότι μετριόμασταν όσοι ήμασταν φαν της ταινίας και δεν ήμασταν πάνω από 40-50.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3 “ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΒΑΦΤΙΣΗΣ 2009”

Ο Λάνθιμος

Μέχρι όμως και το 2009 δεν φαινόταν ο δρόμος που θα έβγαζε τις ταινίες μας προς τα έξω και βασικά δεν υπήρχε η φιλοδοξία. Ξέραμε ότι κάναμε ταινίες για λίγους, που άντε να παιχτούν σε κανένα συμπαθητικό φεστιβάλ και ως εκεί. Κάναμε τις ταινίες επειδή αγαπούσαμε το σινεμά όπως ένα παιδί ζωγραφίζει για να ομορφαίνει το μυαλό του. Πολλές ταινίες που τώρα αγαπιούνται από τον κόσμο, σνομπαρίστηκαν στην εποχή τους. Το Σπιρτόκουτο και ο Βασιλιάς είναι δύο κλασικά παραδείγματα. Μέχρι και το never mind the bollocks του Κυνόδοντα στις προφεσιονέλ συζητήσεις “τι πρέπει να έχει μια ελληνική ταινία για να βγει έξω” όλοι απαντούσαν α)να είναι ακριβή παραγωγή β) να δείχνει τα νησιά και το ελληνικό τοπίο.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4 “ΤΟ ΔΟΝΤΙ ΠΟΥ ΕΣΠΑΣΕ”

Ο Λάνθιμος παίρνει το βραβείο στις Κάννες και φτάνει στα Όσκαρ με μια φτηνή, προσωπική, περίεργη ταινία με άγνωστους στο ευρύ κοινό ηθοποιούς και συνεργάτες. Αυτή η στιγμή έβαλε μεγάλη φωτιά στα μυαλά των Ελλήνων κινηματογραφιστών που συνειδητοποίησαν ότι δεν χρειάζεται και τίποτα για να φτάσεις στα πάνω διαμερίσματα. Έλα όμως που το τίποτα και το κάτι δεν μετριέται με όρους οικονομικούς. Και ο Μπρεσόν και ο Κασαβέτης κάνανε ταινίες με το τίποτα άλλα αν δοκιμάσεις να παίξεις μπάλα στο δικό τους γήπεδο θα δεις ότι μόνο εύκολο δεν είναι.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5 “ΠΩΣ ΠΕΡΝΟΥΣΑΝ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ”

Στον ελληνικό κινηματογράφο είδαμε καλές ταινίες, κακές ταινίες, ταινίες με δική τους προσωπικότητα που όλοι πάσχιζαν να βρουν στοιχεία να τις εμπλέξουν με το weird wave, ταινίες που εκμεταλλεύτηκαν το ενδιαφέρον για το weird wave για να κάνουν όνομα χωρίς να διαθέτουν κάτι πρωτότυπο. Ότι θα συνέβαινε δηλαδή έτσι κι αλλιώς και ότι συνέβη και στο παρελθόν στα περισσότερα κινηματογραφικά κινήματα που ήταν γεννήματα της δυσλειτουργικής φαντασίας των κριτικών και όχι των ίδιων των κινηματογραφιστών.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6 “O ΑΣΤΑΚΟΣ, ΟΙ ΔΩΔΕΚΑ ΠΙΘΗΚΟΙ ΚΑΙ Ο ΚΟΝΤΟΣ”

Ο Αστακός

Ο Λάνθιμος φέτος έκανε κάτι που πολλοί σκηνοθέτες ονειρεύονται. Μια ταινία στο εξωτερικό, με γνωστούς ηθοποιούς που είναι όμως ακριβώς το δικό του σινεμά. Την έβγαλε πεντακάθαρη δείχνοντας μάλιστα μεγάλη εξέλιξη στα εκφραστικά του μέσα. Αν κάτι εξελίσσεται στον Αστακό είναι οι ικανότητες του ίδιου του Γιώργου. Και φυσικά έχει σαν βασικό του συνεργάτη την καλύτερη πένα που έχουμε δει στην Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια. Ο Φιλίππου ακόμα και όταν επαναλαμβάνεται ή αντιγράφει τον εαυτό του παραμένει πιο ενδιαφέρον από τους περισσότερους στυλούς χωρίς μελάνι. Επίσης έχει τον Θύμιο Μπακατάκη στη φωτογραφία που στον Αστακό πραγματικά έκανε την καλύτερη δουλειά του και φυσικά τον Γιώργο Μαυροψαρίδη ,έναν εκπληκτικό μοντέρ. Μια ομάδα που δουλεύουν μαζί εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Οι καλύτεροι στο είδος τους.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7 “ΜΕΤΑΠΟΚΑΛΥΨΗ 2019”

‘Ενα από τα κινηματογραφικά εγκλήματα της κρίσης στην Ελλάδα είναι ότι η πολιτεία (συμπεριλαμβάνονται εδώ το κράτος, το κοινό και ο ίδιος ο κινηματογραφικός κόσμος) δεν κατάφεραν να κρατήσουν τον Λάνθιμο εδώ. Αντιθέτως σχεδόν τον έδιωξαν με αλλεπάλληλα δημοσιεύματα περι σεναριακών κλοπιμαίων, αρνητικές θεατρικές κριτικές που βγάζαν μάτι σκατοψυχίας ,έλλειψη βασικής χρηματοδότησης και συνεχές παράπονο περί αρρωστημένης τέχνης που δεν έχει σχέση με την Ελλάδα και που δεν είναι έτσι η Ελλάδα λες και η Ισπανία ήταν όπως τη δείχνει ο Ανδαλουσιανός Σκύλος ή η Γαλλία ήταν όπως τη δείχνει το Με κομμένη την Ανάσα. Ο Λάνθιμος λοιπόν έφυγε και τον χάσαμε και ακολουθούν και άλλοι κατά πως φαίνεται.

Δε θα βγούμε με φλογέρες να παίζουμε το Μαγεμένο Αυλό της Επικοινωνίας μπας και τα “hashtag τσιμπήσουν”.

Το σινεμά είναι κάψουλα που ταξιδεύει στο χρόνο.

Δεν το φτιάχνουμε για να διασκεδάζει.

Δεν το φτιάχνουμε για να κερδίζει βραβεία.

Είναι ψεύτικες αναμνήσεις που εντυπώνονται μέσα μας καθώς μεταλλασσόμαστε σε ανδροείδή τύπου nexus 6.

Tα σχόλια δικά σας...