«Απομεσήμερο με τον Στέλιο», η αυτοβιογραφική διήγηση του μεγάλου Έλληνα τραγουδιστή Στέλιου Καζαντζίδη (1931- 2001), κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Οδός Πανός. Είναι ένα μοναδικό συγγραφικό ντοκουμέντο των προσωπικών του φίλων Πάνου Υφαντή, δημιουργού ντοκιμαντέρ ιστορίας και πολιτισμού, και Νίκου Τζανιδάκη, γεωπόνου-βιολόγου και δημιουργού της δισκογραφικής εταιρείας Ιωνία.

Πρόκειται για ένα ιστόρημα με την πορεία του τραγουδιστή της φτώχιας, της ξενιτιάς, της αγάπης, του πόνου και γενικά της ελληνικής χαρμολύπης, βασισμένο σε αφηγήσεις καρδιάς, όταν λίγους μήνες πριν φύγει από τη ζωή, εκμυστηρεύθηκε αποκαλυπτικές λεπτομέρειες για τα σκληρά χρόνια της νιότης, την λαϊκή αποθέωση, τις αδικίες του κράτους, τις μεθοδεύσεις των συμφερόντων και τον διαρκή πόλεμο με ό,τι εκείνος θεωρούσε άδικο.

Στις 237 σελίδες καταγράφεται η προσωπική του οδύσσεια, ξετυλίγεται η βιογραφία του στο πλαίσιο της πολιτικής ιστορίας και στο τελευταίο μέρος παρατίθεται η λίστα των τραγουδιών που ερμήνευσε με τα ονόματα των στιχουργών και των συνθετών καθώς και το έτος ηχογράφησης. Συνολικά, ερμήνευσε 1011 τραγούδια με τελευταίο (2000) το «Έρχονται χρόνια δύσκολα» του Μάκη Ερημίτη.

Όπως είπε ο εκδότης και ποιητής Γιώργος Χρονάς, το βιβλίο θα παρουσιαστεί μέσα στον Δεκέμβριο στους τέσσερις τόπους που γεννήθηκε, κατοίκησε και «αναπαύεται»: Νέα Ιωνία, Πεύκη, Νίκαια, και Ελευσίνα, όπου ο τάφος του είναι τόπος προσκυνήματος.

Η γυναίκα του Βάσω Καζαντζίδη, που στάθηκε στο πλευρό του μέχρι το τελευταίο λεπτό και παραμένει και σήμερα θεματοφύλακας της μνήμης του, γράφει στον πρόλογο: «Όσο τον άκουγα να τους διηγείται τη ζωή του, με ζώνανε τα φίδια. Στο μυαλό μου στριφογύριζαν μαύρες σκέψεις. Αρνιόμουν να τις δεχτώ. Δεν είναι δυνατό, έλεγα: Ο «κέδρος» μου άντεξε τόσα και τόσα «θηρία», θα τον ρίξουν κάτω οι «σαύρες»; Όχι, όχι μονολογούσα. Δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα. Είναι ένα ξέσπασμα απ’ όσα τράβηξε τον τελευταίο καιρό. Αν διαισθανόταν κάτι, θα μου το έλεγε. Ο Στέλιος δεν είχε μυστικά από μένα. Τον άκουγα να διηγείται και καμάρωνα. Τραντέλληνας, από τα παιδικά του χρόνια ίσαμε σήμερα. Ωστόσο, κάποιοι απροσδιόριστοι φόβοι στριφογύριζαν στο μυαλό μου… Ό,τι και να κάνουμε για τον Στέλιο Καζαντζίδη είναι ελάχιστο, σχεδόν αδιόρατο, μπρος στη δική του ανεκτίμητη κληρονομιά. Ωστόσο, ετούτη η δουλειά, όταν την είδα ολοκληρωμένη, με συγκλόνισε. Ξεφύλλιζα και ένιωθα ότι εκείνος στεκόταν δίπλα μου, γαλήνιος, μήπως κι είχα απορίες. Αλλά, πώς θα μπορούσα να έχω απορίες από μια τέτοια δουλειά που την διαπερνά τόση αγάπη και τόσος σεβασμός; Ευτυχώς λοιπόν, που αυτή τη φορά δε λάθεψε. Εμπιστεύτηκε τον Νικόλα και τον Πανίκα να ταξιδέψουν στο χρόνο τη μεγαλοσύνη του, χωρίς φτιασιδώματα και συγγραφικές νοσηρές φαντασιώσεις. Αποτυπώθηκαν στο χαρτί οι αφηγήσεις του με εκπληκτική πιστότητα. Και ό,τι αποσιωπήθηκε, καλώς. Εξάλλου, ο ίδιος, ποτέ δεν τα πήγαινε καλά με «τα δευτερεύοντα και τις σαχλαμαρίτσες. Είμαι ευτυχής που οι απανταχού Έλληνες έχουν μπροστά τους άλλο ένα έργο μας για τον Στέλιο, αποκαλυπτικό και διδακτικό».

Όσοι περιμένουν αναφορές προσωπικών αντεγκλήσεων θα απογοητευτούν, καθώς πρόκειται για συγγραφή με ήθος, αυτοσυγκράτηση και σεβασμό προς όλους …