Η ποιητική ανθολογία «Άγγελοι εκδικητές» του Τουρκοκύπριου Μεχμέτ Γιασίν- έκδοση που έχει επιχορηγηθεί από το κυπριακό υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού - κυκλοφόρησε στην Ελλάδα από τις εκδόσεις vakxikon.gr.

Βιογραφικό

Γεννημένος στην Λευκωσία το 1958, από γονείς λογοτέχνες με κοσμοπολίτικη αντίληψη, έζησε ως παιδί τις διακοινοτικές συγκρούσεις των «ματωμένων Χριστουγέννων» του 1963 και μετέπειτα, μέχρι την τουρκική εισβολή του 1974 την οποία κατήγγειλε . Το πρώτο του βιβλίο «Φαντάρος νεκρός η αγάπη μου» (1984) το αφιέρωσε «σε όλα τα θύματα των πολέμων στην Κύπρο». Και, παρ΄ότι του απονεμήθηκε το πρώτο βραβείο ποίησης της Τουρκικής Ακαδημίας, η χούντα του το απαγόρευσε, θέλοντας να τον τιμωρήσει για την επικριτική του στάση έναντι της τουρκικής πολιτικής στην Κύπρο. Συνελήφθη και απελάθηκε με τον χαρακτηρισμό «του ξένου υπηκόου ο οποίος είναι επικίνδυνος για τα εθνικά συμφέροντα της Τουρκίας». Η απαγόρευση εισόδου ακυρώθηκε το 1993.

Συλλογές και Διακρίσεις

Έχει στο ενεργητικό του εννέα ποιητικές συλλογές, τρία μυθιστορήματα και τρία δοκίμια. Έχει αποσπάσει πολλά βραβεία και λογοτεχνικές διακρίσεις στην Τουρκία και σε ευρωπαϊκές χώρες. Έργα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Θεωρείται ίσως ο πιο καταξιωμένος διεθνώς τουρκοκύπριος ποιητής της γενιάς του 1974.

Κριτική

Όπως γράφει ο μεταφραστής Ζ. Αϊναλής, απόφοιτος της Φιλοσοφικής Ιωαννίνων, διδάκτορας βυζαντινής ιστορίας του γαλλικού πανεπιστημίου Paris 1, ποιητής και ο ίδιος:

«Εδώ ακριβώς έγκειται η βαθιά πολιτική τοποθέτηση και η επώδυνη πολιτική ωριμότητα το ποιητή, ο οποίος αρνείται να δει αποκλειστικά τις διακοινοτικές διαμάχες στην Κύπρο ως εκφάνσεις ενός «εθνικού» ή «θρησκευτικού» πολέμου, αλλά τις βιώνει και τις αντιλαμβάνεται ως έναν καταστροφικό και ιδιότυπο εμφύλιο πόλεμο. Η ποίηση του κατοικείται σε μεγάλο βαθμό από φαντάσματα, από οικιακούς Αγγέλους εκδικητές που στοιχειώνουν τη συνείδησή του, με τον ίδιο να νιώθει ως ένας φύλακας σε μια διχασμένη πατρίδα, σε μια πόλη όπου τα στρατιωτικά φυλάκια διχοτομούν τον δημόσιο και ιδιωτικό βίο «σ' ένα τόπο όπου οι νεκροί δεν προλαβαίνουν να γίνουν ιστορία».

Απόσπασμα

ΚΑΙΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ

«Ήταν φορές που δεν ήξερα καν σε ποια γλώσσα να δακρύσω/ Έζησα μια ζωή όχι ξένη - μεταφρασμένη,/ η μητρική μου γλώσσα ήταν άλλη, η πατρίδα μου άλλη, εγώ ο ίδιος ένας άλλος./ Ακόμη και εκείνες τις μέρες της συσκότισης ήτανε φανερό/ πως δεν μπορούσα ποτέ να είμαι ποιητής μιας χώρας/ ανήκα στην μειοψηφία/ και η ελευθερία/ μια λέξη που δυσφορούσε σε όλα τα εθνικά λεξικά».

Συμπέρασμα

Μια ποίηση τραυμάτων, αλλά χωρίς μίσος… Από ένα τουρκοκύπριο, που θα τον χαρακτηρίζαμε «ενωτικό»! Με την έννοια της ένωσης δύο πολιτισμών, αντί της σύγκρουσης…