Η εξομολογητική αφήγηση του Πέτρου Τατσόπουλου για την εμπλοκή του στην πολιτική, μαζί με πολιτικά κείμενά του από την περίοδο 2012-2016, τα γεγονότα από τη σκοπιά ενός ανθρώπου που έζησε από μέσα, με όλες τις αντιπαραθέσεις, τις πολιτικές εξελίξεις της Κρίσης περιλαμβάνονται στο νέο του βιβλίο "Ήμουν κι εγώ εκεί" που θα διαβαστεί και θα συζητηθεί πολύ.

Στις 10 Ιανουαρίου 2014 ο Πέτρος Τατσόπουλος συνάντησε τον Αλέξη Τσίπρα και υπέβαλε την παραίτησή του από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν το τέλος μιας πολυκύμαντης συνεργασίας του γνωστού συγγραφέα με τον Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς που είχε ξεκινήσει ακριβώς δύο χρόνια νωρίτερα. Κατά τη διάρκειά της, ο συγγραφέας είχε την ευκαιρία να μπει στην «κουζίνα της πολιτικής», να δει από κοντά και να αντιδράσει, όχι πάντοτε με ήπιο τρόπο, στην παθολογία του πολιτικού μας βίου: την άνοδο μιας ναζιστικής παραστρατιωτικής οργάνωσης και την ολέθρια αμφιθυμία απέναντί της, την επικράτηση του λαϊκισμού, τη συστηματική εξαπάτηση του εκλογικού σώματος για την ανάληψη της εξουσίας, την εκμετάλλευση του θρησκευτικού συναισθήματος, τον εθισμό μεγάλων στρωμάτων του πληθυσμού στη συνωμοσιολαγνεία, την πατριδοκαπηλία και την πνευματική οκνηρία.

Ως μέλος της ελληνικής κοινοβουλευτικής αντιπροσωπείας στο Συμβούλιο της Ευρώπης, ο συγγραφέας είχε επίσης τη δυνατότητα να μάθει από πρώτο χέρι πώς έβλεπαν οι ξένοι το παράδοξο ελληνικό φαινόμενο. Το βιβλίο με τον τίτλο Ήμουν κι εγώ εκεί, το οποίο κυκλοφόρησε την περασμένη Τετάρτη από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, συστεγάζει μια εξομολογητική αφήγηση του συγγραφέα για την εμπλοκή του στην πολιτική μαζί με τα πολιτικά κείμενά του κατά την περίοδο 2012-2016. Ο Πέτρος Τατσόπουλος, χωρίς να αποσείει τις δικές του ευθύνες, στο μέτρο που του αναλογούν, περιγράφει ωμά καταστάσεις και πρόσωπα, ενώ παράλληλα επιχειρεί να κατανοήσει πώς φθάσαμε ως εδώ και τι μέλλει γενέσθαι.   
 

Απόσπασμα από το βιβλίο

"Δεν τους είχε τύχει κάτι ανάλογο στο παρελθόν και θα έπρεπε να αυτοσχεδιάσουν. Αφού δεν ήμουν μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, θα αναλάμβανε την υπόθεσή μου το προεδρείο της κοινοβουλευτικής ομάδας. Θα συνεδρίαζε το πρωί της Παρασκευής, 10 Ιανουαρίου και θα με καλούσε να απολογηθώ. Το απόγευμα θα έβλεπα τον πρόεδρο. Πέρασε όμως το πρωί, πέρασε το μεσημέρι και κανένα προεδρείο δεν με κάλεσε πουθενά. Μονάχα ο Τσίπρας, βγαίνοντας από την Κουμουνδούρου και καθώς επιβιβαζόταν στο αυτοκίνητό του, έκανε μια σιβυλλική δήλωση μπροστά στις κάμερες, με το γνωστό τζοκόντειο χαμόγελο: «Εμείς δεν διαγράφουμε κανέναν, αλλά δεν κρατάμε και κανέναν με το ζόρι». Μόλις τον είδα στην τηλεόραση, του έστειλα νέο SMS: «Ισχύει η συνάντησή μας για το απόγευμα ή δεν έχει πλέον νόημα;». Μου απάντησε ότι ισχύει."