Την πράξη της παιδοκτονίας αλλά όχι της ανθρωποκτονίας φέρεται να αποδέχεται η 19χρόνη, η οποία μετά την απολογία της ενώπιον του 3ου τακτικού ανακριτή τέθηκε σε κατ΄οίκον περιορισμό καθώς ανακριτής και εισαγγελέας διαφώνησαν για την ποινική της μεταχείριση.

 

Η νεαρή κοπέλα στο απολογητικό της υπόμνημα περιέγραψε καρέ-καρέ τι ακριβώς συνέβη με αποτέλεσμα το νεογέννητο βρέφος της στις 24 Φεβρουαρίου 2018 να οδηγηθεί στο θάνατο. Από την πλευρά της, η μητέρα της η οποία κρίθηκε προσωρινά κρατούμενη αρνήθηκε κάθε σχέση με την ανθρωποκτονία.

Η 19χρονη αναφέρθηκε στην μοιραία ημέρα λέγοντα πως νωρίς το μεσημέρι πόνεσε αιφνιδιαστικά. «Δεν ήταν πόνος όπως τις άλλες φορές, αλλά πόνος οξύς και παραλυτικός. Πρώτη φορά σκέφτηκα να το πω σε κάποιον. Σκέφτηκα τον αδελφό μου, του τηλεφώνησε και του είπα να έρθει γρήγορα γιατί πονάει η μέση μου αβάσταχτα. Μου τηλεφώνησε πίσω μετά απο λίγο και μου είπε ότι έρχεται μαζί με γιατρό.

Τότε, παρά τον πόνο μου, του είπα να μην ανησυχεί γιατί ήταν μια κύστη στην κοιλιά μου, την οποία τακτοποίησε μόνη μου επομένως δεν χρειαζόταν να έρθει. Εγώ όμως σφάδαζα από τον πόνο και ήδη είχαν σπάσει τα νερά μου. Κατευθύνθηκα στο μπάνιο του σπιτιού μου και προσπάθησα  να μείνω ψύχραιμη, ήξερα ότι κινδυνεύω και εγώ από αυτό.

Η μητέρα μου, με είδε ταραγμένη να περνάω από μπροστά της και με ρώτησε τι έγινε. Με ακολούθησε στο μπάνιο αλλά της έκλεισα την πόρτα. Δεν είχα επισκεφθεί γυναικολόγο – δεν είχε κάνει προγεννητικό έλεγχο – δεν ήξερα τι με περιμένει.

Έλαβα μια θέση μέσα στο μπάνιο όπως είχε δει σε βίντεο και προσπαθούσα να συγκεντρωθώ. Πονούσα αφόρητα, έπαιρνα ανάσες βαθιές και έσπρωχνα. Πονούσα πολύ αλλά ήμουν εγκλωβισμένη, δεν μπορούσα να κάνω πίσω, σε κάποια στιγμή κατέρρευσα αλλά αισθανόταν ότι ήμουν κοντά. Είπα στη μητέρα μου να έρθει και της είπα πρώτη φορά τι συμβαίνει για να με  βοηθήσει .

Μπήκε μέσα αλλά το μπάνιο ήταν μικρό δεν μπορούσα να μετακινηθώ για να χωράμε και οι δύο. Της είπα να με αφήσει να το κάνω μόνη μου. Έσπρωξα κι άλλο και τελικά βγήκε από  μέσα μου το παιδί. Δεν είχα ξαναδεί παιδί μετά από τοκετό. 


Το ακούμπησα πάνω στο πλυντήριο και αφαίρεσα τον πλακούντα στη λεκάνη της τουαλέτας. Θυμάμαι να χτυπάει η καρδιά μου με ταχύτητα που δεν είχα ξανανιώσει και να την αισθάνομαι στο κεφάλι μου. Αισθανόμουν  σαν μεθυσμένη και αιμορραγούσα  ακατάσχετα. Προσπάθησα να κόψω μηχανικά τον ομφάλιο λώρο του παιδιού και υποτυπωδώς να το πλύνω. Έτσι είχα δει ότι έπρεπε να κάνω. Δεν θυμάμαι να τα κατάφερα.  Το πήρα αγκαλιά, ίσως, κάποια στιγμή να αισθάνθηκα να με δαγκώνει στο στήθος – κινήσεις και συμπεριφορά αυτιστική από εμένα, το ίδιο και στα συναισθήματά μου. Δεν αισθανόμουν  πόνο ψυχικό, ούτε απορούσα όμως με αυτό συνέχιζα να αιμορραγώ πάρα πολύ. Ξαφνικά όλα μαύρισαν, νόμιζα ότι θα λιποθυμήσω.

Αισθάνθηκε το παιδί ότι μου απειλεί τη ζωή μου από  εδώ και πέρα. Αισθάνθηκα νοσηρή αποστροφή για εκείνο – μου ήταν ανεξέλεγκτο.

 Νοσηρές ενοχές σαν να έκανα το χειρότερο κακό στον κόσμο και ότι ξεφτίλισα τον εαυτό μου και την οικογένειά μμου. Και αιτία ήταν αυτό το πλάσμα. Ήμουν βυθισμένη στην παράνοια – το μυαλό της «έφυγε» - δεν με ενδιέφερε τίποτα πια , αισθανόμουν ότι λυτρώθηκα όπως και να έχει. Εκείνη τη στιγμή βίωσα παρανοϊκό επεισόδιο – το παιδί με απειλούσε – το παιδί είναι ξένο προς εμένα– το παιδί ήταν επικίνδυνο.Φώναξα τη μητέρα μου επιτακτικά και της είπα να μου φέρει μια σακούλα.

Ήταν ακόμα στο μπάνιο. Της είπα να το πετάξει και το έκανε. Καμία άλλη εμπλοκή δεν είχε στη διαδικασία. Ό,τι έγινε, έγινε από τα δικά μου χέρια.

Δεν αναιρώ τα της προανακριτικής μου απολογίας ως προς τον τρόπο, αλλά το αποτέλεσμα το αποφάσισα εγώ, εκείνη τη στιγμή και σε αυτή τη φάση πιστέψτε με δεν μπορώ καθαρά να ανακαλέσω το πώς.  Ίσως με το κορδόνι ίσως και με τα χέρια μου. Έβαλα πριν χαρτί στο στόμα του γιατί έβλεπα αίμα.

Σκέφτηκα ότι και με το χαρτί μπορεί να πνιγεί αλλά δεν αποδέχτηκα αυτό το αποτέλεσμα μέσα μου.Ζητώ συγνώμη μόνο από τον Θεό. Σε Αυτόν ζητώ συγχώρεση και όχι από τους συνανθρώπους μου. Σε αυτόν που μου έκανε αυτό το δώρο και εγώ  μόλις το έπιασα στα χέρια μου αρρώστησε το μυαλό μου αντί να αισθανθώ τη θέρμη της μητρότητας. Μακάρι να ήταν αλλιώς οι συνθήκες του ερχομού αυτού του παιδιού.

Αν ήξερα ότι αυτό το οξύ επεισόδιο θα μπορούσα να το ελέγξω, αν όντως συμβεί σε κάποιον και γίνεται να το τιθασεύσει, θα ζητούσα συγγνώμη και από τους συνανθρώπους μου αν με την πράξη μου, τους έκανα να αισθανθούν μίσος και αποστροφή.

 Είναι ψύχωση όμως και δεν ελέγχεται. Μια φορά στις χίλιες όπως είπαμε. Με  τρομάζει ακόμα και η σκέψη να το βιώσει άλλος άνθρωπος αυτό. Μάλλον είναι το σκοτεινότερο συναίσθημα που διαθέτει η ψυχή του ανθρώπου.
Είμαι 18 ετών και τόσο μπόρεσα. Λυπάται πάρα πολύ. Δεν ξέρω αν αξίζω άλλη ευκαιρία».

 

 

Από την πλευρά της, η μητέρα της 19χρόνης ανέφερε στο απολογητικό της υπόμνημα:  "Μετά από έντονη παράκληση της κόρης μου, από αισθήματα συμπόνοιας προς το πρόσωπο της, καθότι τελούσε σε πανικό και πλήρη ψυχοσωματική διατάραξη , απέρριψα τη σακούλα στην οποία ήταν τοποθετημένο το νεκρό νεογνό σε κάδο της περιοχής, επιθυμώντας να συντελέσω στην αποκατάσταση της ηρεμίας της κόρης μου αλλά και σαφώς στο να αποφευχθεί η καταδίωξη της.

Λόγω της επιβαρυμμένης ψυχικής μου κατάστασης τελούσα σε πανικό κατά τη στιγμή που αιφνιδιαστικά και βίαια αντιλήφθηκα ότι η κόρη μου είχε μόλις γεννήσει νεογνό το οποίο κυοφορούσε χωρίς να το γνωρίζω. Έτσι, δεν ήμουν σε θέση να αξιολογήσω ορθώς την κατάσταση και να πράξω σύμφωνα με τα ενδεδειγμένα ήθη και τη λογική.

Πρωταρχικό μου μέλημα ήταν να προσπαθήσω να βοηθήσω την μπροστά στα μάτια μου πάσχουσα κόρη μου ώστε να επανέλθει σε ηρεμία, απαλύνοντας τον πόνο της και «αναλαμβάνοντας» ως αφοσιωμένη μητέρα να διεκπεραιώσω ένα μέρος του ειδεχθούς έργου που νοσηρά και ακουσίως εκτελούσε.   

Η ίδια δε ήμουν ομοίως παντελώς αδύναμη να διαχειριστώ το απρόβλεπτο και βίαιο περιστατικό που εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια μου, από τη μια πλευρά η κόρη μου , εν αγνοία μου να έχει φέρει στον κόσμο ένα παιδί στο μπάνιο του σπιτιού μας και από την άλλη πλευρά, να αντικρύζω ένα νεκρό νεογνό.

Σε αυτή την αδυναμία μου να ανταπεξέλθω συντέλεσε καθοριστικά η χρόνια κατάθλιψη από την οποία πάσχω ήδη από το 2012 όταν επήλθε η κορυφαία απώλεια της ζωής μου, απεβίωσε ο πολυαγαπημένος μου σύζυγος. Αποτέλεσμα αυτής ήταν ο ηθικός μου ακρωτηριασμός , η παντελής κοινωνική μου αποξένωση και η έκδηλη από μέρους μου εγκατάλειψης".