Του Νίκου Σίμου

Ο παραπάνω τίτλος της ταινίας εποχής καλό είναι να προβληματίσει την κυβέρνηση και να εξετάσει την σκοπιμότητα της σχετικής παραίνεσης. Διότι, ως γνωστόν «έτσι παρέρχεται η δόξα του κόσμου», και όπως έχει αποδείξει η ελληνική πολιτική ιστορία, η λαϊκή ανοχή έχει ημερομηνία λήξεως, δεδομένου μάλιστα ότι, όπως επεσήμαινε και ο Παπαρηγόπουλος, οι Έλληνες είναι ένας λαός που δεν θέλει να κυβερνηθεί.

Έχουν περάσει δύο μήνες διακυβέρνησης και, αφού καμαρώσαμε αρχικώς, για την υπερήφανη στάση στις διαπραγματεύσεις και ψιλομετανιώσαμε στη συνέχεια όταν η υπερήφανη στάση αποδείχτηκε ότι είχε πολλά στοιχεία προσωπικής και μόνο αλαζονείας από τον ναρκισσευόμενο διαπραγματευτή, είχαμε και άλλα σημάδια εύλογου προβληματισμού. Τα οποία μάλιστα καταγράφηκαν, έστω και ως μικρές αποκλίσεις από προηγούμενα πιστεύω της κοινωνίας για την κυβέρνησή της, στις τελευταίες δημοσκοπήσεις.

Λόγου χάρη, ενώ διαψεύστηκε ότι η κ. Παναρίτη μίλησε για δύο επιλογές, ή να πληρώσουμε τους δανειστές ή τους μισθούς και τις συντάξεις, τελικώς αποδείχτηκε ότι ακριβώς αυτό το δίλημμα υπήρχε σε επιστολή του πρωθυπουργού προς την κ. Μέρκελ! Την ίδια περίπου χρονική στιγμή –και αφού έχει διαψευστεί, ατυχώς, συγκεκριμένη χειρονομία του κ. Βαρουφάκη, κόντρα στην αλήθεια- έχουμε αποκαλύψεις για ασυμβίβαστες ενέργειες και σύγκρουση συμφερόντων από νομικές πρωτοβουλίες μέλους της κυβέρνησης. Σε όλες τις περιπτώσεις η κυβέρνηση βγαίνει εκτεθειμένη, είτε επειδή δεν ξέρει πως να χειριστεί τα θέματα που προκύπτουν, είτε επειδή παρέχει συγκάλυψη και δεν επιβεβαιώνει τις θεωρίες περί πολιτικού ήθους, που ανέπτυσσε πριν αναλάβει την εξουσία.

Η λαϊκή ανοχή προς την κυβέρνηση είναι ακόμη δεδομένη. Όμως δεν εξαντλείται μόνο ο χρόνος για τις μεταρρυθμίσεις –κάτι που αφορά τους δανειστές- αλλά εξαντλείται, αργά αλλά σταθερά και ο χρόνος μέσα στον οποίον πρέπει να αποδείξει στο εσωτερικό της χώρας η κυβέρνηση ότι άξιζε τους λόγους για τους οποίους ψηφίστηκε. Ενδεχομένως στο Μαξίμου να θεωρούν ότι ευνοούνται από την απαξιωμένη αξιωματική αντιπολίτευση και παίζουν εν ου παικτοίς. Μεγάλη η παγίδα. Και μεγαλύτερος ο κίνδυνος να πιαστεί η κυβέρνηση σε αυτήν αν δεν αντιληφθεί τη «σημασία του να είσαι σοβαρός»...