Επειδή η Ιστορία της Ελλάδος είναι εξαιρετικά πλούσια και γι’ αυτό το λόγο πρέπει να την μελετούμε και να αποκομίζουμε χρήσιμα διδάγματα για το μέλλον μας και επειδή οι μέρες που περνάει αυτός ο τόπος είναι εξαιρετικά κρίσιμες, καλό είναι για όλους μας, πολίτες και πολιτικοί, να θυμηθούμε τι έγινε σαν σήμερα πριν από 102 χρόνια, όταν έπεσε μαχόμενος υπέρ Πατρίδος ο Διοικητής του 9ου Τάγματος του 1/38 Συντάγματος Ευζώνων Ταγματάρχης (Πεζικού) Ιωάννης Βελισσαρίου στη Μάχη της Κρέσνας, εναντίον των Βουλγάρων, στη διάρκεια του Β’ Βαλκανικού πολέμου.


 Πιο συγκεκριμένα. Ο Ιωάννης Βελισσαρίου γεννήθηκε στο Πλοέστι της Ρουμανίας στις 26 Νοεμβρίου 1861, καταγόμενος από την Κύμη. Στις 11 Μαρτίου 1881 κατετάγη ως κληρωτός για να υπηρετήσει τη θητεία του στον Στρατό Ξηράς και στη διάρκεια της θητείας του προήχθη αρχικώς σε δεκανέα και εν συνεχεία σε λοχία, οπότε , το 1884, μετά από εξετάσεις, εισήλθε με τη 2η σειρά, στη Σχολή Υπαξιωματικών (από την οποία αποφοιτούσαν οι αξιωματικοί για το Πεζικό και το Ιππικό) από την οποία και απεφοίτησε στις 7 Οκτωβρίου 1887 με τον βαθμό του Ανθυπολοχαγού Πεζικού. Στη διάρκεια του Ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897, υπηρετούσε ως διμοιρίτης στον 4ο Λόχο του ΙΙΙ/5 Τάγματος Πεζικού, που υπαγόταν στη 2η Ταξιαρχία, όπου επέδειξε τα πρώτα δείγματα της ανδρείας του διατηρώντας τη θέση του στη διάβαση της Μελούνας, ακόμη και όταν όλες οι γειτονικές μονάδες είχαν υποχωρήσει. 


Θεωρείται ο αξιωματικός, ο οποίος συνέβαλε τα μέγιστα για την άνευ όρων από μέρους των Οθωμανών Τούρκων παράδοση των Ιωαννίνων στη διάρκεια του Α’ Βαλκανικού Πολέμου, λόγω της παρατόλμου ενεργείας του υπό τη διοίκησή του τάγματός του, μετά τη μάχη του Μπιζανίου. Γι’ αυτό και το στρατόπεδο των Ιωαννίνων φέρει το όνομά του.


 «Στις 16 Φεβρουαρίου, το Γενικό Στρατηγείο εξέδωσε διαταγές για νέα επίθεση ενάντια στα Ιωάννινα. Σύμφωνα με το σχέδιο των επιχειρήσεων η κύρια ενέργεια θα εκδηλωνόταν από τα δυτικά, με το Β΄ Τμήμα Στρατιάς, με σκοπό την υπερκέραση του Μπιζανίου, ενώ ταυτόχρονα από το κέντρο και τα ανατολικά θα εκδηλωνόταν παραπλανητική επίθεση, με ισχυρή προπαρασκευή πυροβολικού.
Το Β΄ Τμήμα Στρατιάς, προκειμένου να εκπληρώσει την αποστολή του αποφασίστηκε να κινηθεί σε τρεις φάλαγγες (1η, 2η και 3η) . Η 2η Φάλαγγα με αφετηρία τα στενά της Μανολιάσας, όπου είχε μετακινηθεί, ανέλαβε να προελάσει προς το ύψωμα Άγιος Νικόλαος και στη συνέχεια προς το χωριό Πεδινή. Το 1/38 Σύνταγμα Ευζώνων, με τα 8ο και 9ο Τάγματα (το Τάγμα του Βελισσαρίου), μαζί με το Ι/17 Τάγμα Πεζικού αποτελούσε την εμπροσθοφυλακή της 2ης Φάλαγγας. Με τα δύο Τάγματα Ευζώνων ανεπτυγμένα εμπρός και το Ι/17 πίσω ως εφεδρεία, περί τις 07.45 ξεκίνησε η προέλαση.


Μετά από σκληρές μάχες και με τους άνδρες του βουτηγμένους μέχρι το γόνατο στους βούρκους της περιοχής ο Βελισσαρίου κατάφερε να διεισδύσει ανάμεσα σε τρία τουρκικά οχυρά που ακόμη δεν είχαν παραδοθεί (οχυρά Χιντζηρέλου, Μπιζανίου και Καστρίτσας) και μαζί με τον Ιατρίδη και το τάγμα του κατέλαβε το χωριό Άγιος Ιωάννης, συλλαμβάνοντας πολλούς αιχμαλώτους και κυριεύοντας μεγάλες ποσότητες εχθρικού υλικού. Τα δύο τάγματα εγκατέστησαν άμεσα προφυλακές και έκοψαν τα τηλεφωνικά και τηλεγραφικά καλώδια, διακόπτοντας την επικοινωνία των Ιωαννίνων με το Μπιζάνι. Την υπόλοιπη νύκτα οι άνδρες των δύο ταγμάτων αιχμαλώτισαν 37 αξιωματικούς και 935 οπλίτες του Τουρκικού Στρατού που υποχωρούσαν και διέρχονταν από την περιοχή, χωρίς να γνωρίζουν τη διείσδυση των ευζώνων του Βελισσαρίου και του Ιατρίδη, ενώ ταυτόχρονα προώθησαν τις θέσεις τους προς τα Γιάννενα.


Περί τις 23.00 της 20/2/1913 ο Βελισσαρίου διέκρινε δύο πολύ μεγάλους φανούς πίσω από του οποίους σύντομα εμφανίστηκαν ο επίσκοπος Δωδώνης, ο Τούρκος υπολοχαγός Ρεούφ και ο επίσης Τούρκος ανθυπολοχαγός Ταλαάτ, οι οποίοι έφερναν επιστολή των ξένων προξένων και του Εσσάτ Πασά με τις προτάσεις για παράδοση των Ιωαννίνων. Η παράτολμη ενέργεια των Βελισσαρίου και Ιατρίδη, έκανε τους Τούρκους να πιστέψουν πως έξω από τα Ιωάννινα είχε συγκεντρωθεί μεγάλη ελληνική δύναμη και άρα κάθε αντίσταση ήταν μάταιη!» (wikipedia.org)
Ο Ταγματάρχης Βελισσαρίου εκτός από εξαιρετικά γενναίος άνδρας, ήταν ένας πνευματικός διοικητής, δίκαιος κριτής και γεννημένος ηγήτορας. Μιλούσε Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά και Τουρκικά και είχε έφεση στη μηχανολογία. Πίστευε ακράδαντα ότι «τη δε πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω». 


Συμμετείχε στην επική και πολυαίμακτη διπλή μάχης του Κιλκίς-Λαχανά, τον Ιούνιο του 1913 εναντίον των Βουλγάρων, όπου διακρίθηκε ιδιαιτέρως. Στις 12/7/1913, η VIη Μεραρχία, συμμετέχοντας με άλλες δυνάμεις στη Μάχη της Κρέσνας, ανέλαβε από το Γενικό Στρατηγείο την αποστολή να ωθήσει το αριστερό της προς Ουράνοβο για να κυκλώσει το άκρο της αμυνόμενης βουλγαρικής παράταξης. Σύντομα, με τον τρόπο που εξελίχθηκαν οι μάχες, τον ρόλο εμπροσθοφυλακής ανέλαβε το 9ο Τάγμα Ευζώνων του Βελισσαρίου. Κατά τη διάρκεια της μάχης για την κατάληψη του υψώματος 1378, στο οποίο είχαν εγκατασταθεί αμυντικά οι βουλγαρικές δυνάμεις, ο Βελισσαρίου και οι άνδρες του αντιμετώπισαν ισχυρή αντίσταση, ενώ οι απώλειες των ελληνικών δυνάμεων ήταν μεγάλες.


Στην πιο κρίσιμη στιγμή της μάχης (και αφού προηγουμένως είχε πολεμήσει με πέτρες και βράχους τους Βουλγάρους, λόγω έλλειψης πυρομαχικών) ο Βελισσαρίου σηκώθηκε όρθιος και κραδαίνοντας το περίστροφό του φώναξε ώστε να ακουστεί από όλους τους στρατιώτες του: «Όποιος θέλει την νίκη ή αλλιώς τον θάνατο ας με ακολουθήσει» και πρώτος άρχισε να τρέχει προς τον εχθρό. Πίσω του, συνεπαρμένοι από τον ηρωισμό του διοικητή τους, όρμησαν ΟΛΟΙ οι Εύζωνοί του. Το θεριστικό πυρ των εχθρικών πολυβόλων προκάλεσε μεγάλες απώλειες στο τάγμα, το οποίο όμως συνέχιζε να πολεμά. Κάποια στιγμή ο ταγματάρχης Βελισσαρίου τραυματισμένος έπεσε στο έδαφος. Σύντομα μεταφέρθηκε σε κάποιο ορεινό χειρουργείο, στο οποίο άφησε την τελευταία του πνοή.


Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Ταγματάρχης Ιωάννης Βελισσαρίου ήταν επίσης γνωστός και ως «Μαύρος Καβαλάρης», λόγω του χρώματος του ίππου που ίππευε και γιατί εφορμούσε έφιππος μπροστά από τους άνδρες του εναντίον του εχθρού. Ένα δεύτερο προσωνύμιο με το οποίο έμεινε επίσης στην ιστορία είναι και αυτό του «Ήρωος των Ηρώων», εξ αιτίας της προαναφερθείσας φράσεως στο συλλυπητήριο τηλεγράφημα του τότε Βασιλέως Κωνσταντίνου προς τη χήρα του. Λέγεται ότι μόλις ο τότε Βασιλεύς πληροφορήθηκε το θάνατο του Βελισσαρίου, σχολίασε: «Τέτοιοι ήρωες δεν ζουν πολύ!».

ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ!
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

Λ.Σ.Μ.