Του Σταύρου Παπαντωνίου, Εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

Ηταν αρχές Ιανουαρίου του 2012 όταν η μαγευτική κρουαζιέρα του υπερπολυτελούς «Costa Concordia» θα σταματούσε βίαια επάνω σε βράχια κοντά στις ακτές της Τοσκάνης. Λίγο μετά τις 9.30 το βράδυ ένας εκκωφαντικός κρότος, που συνοδεύτηκε από έναν δυνατό «σεισμό» πάνω στο πλοίο, αναστάτωσε τους επιβάτες. Τα χαμόγελα και η ευχάριστη ατμόσφαιρα έδωσαν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα τη θέση τους στο χάος και τον πανικό. Κάπου εκεί, στην κεντρική τραπεζαρία, η οικογένεια του Dean Ananias, Ελληνες ομογενείς, ζούσε σε. επανάληψη όσα είχε δει να παίζονται στο σινεμά και στην ταινία «Τιτανικός».

Με το πρώτο σοκ της πρόσκρουσης, σχεδόν κανείς από τους 4.229 επιβάτες δεν είχε καταλάβει ότι το κακό που είχε συμβεί ήταν τόσο μεγάλο. Από τα μεγάφωνα το πλήρωμα προσπαθούσε να εμφανιστεί καθησυχαστικό, κάνοντας λόγο για μία «ηλεκτρική βλάβη, που θα αποκατασταθεί αμέσως». Τον πανικό των στιγμών, που επικράτησε μετά τον αρχικό κρότο, περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια η οικογένεια των Ελληνοαμερικανών, η οποία φαίνεται πως εκείνο το παγωμένο βράδυ είχε άγιο και κατάφερε να βγει αλώβητη από τον εφιάλτη. Στο βιβλίο με τον χαρακτηριστικό τίτλο «SOS» αναβιώνει λεπτό προς λεπτό η μάχη με τη θάλασσα, αλλά και το πιο πρωτόγονο ένστικτο του ανθρώπου, αυτό της επιβίωσης.

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ. «Το βουητό ήταν έντονο και εκείνη την ώρα έπαιζε το τραγούδι του "Τιτανικού"», λέει στην αρχή του βιβλίου του ο Dean Ananias, ο 66χρονος πατέρας της οικογένειας, τονίζοντας την τραγικότητα της μουσικής υπόκρουσης. «Το τραπέζι έγινε σε δευτερόλεπτα άνω-κάτω και τα φώτα άρχισαν να τρέμουν. Από τα μεγάφωνα μας ενημέρωσαν πως πρόκειται απλώς για ένα ηλεκτρικό πρόβλημα, αλλά το πλοίο πήγαινε ολόκληρο πάνω-κάτω», λέει ο 66χρονος, που εκείνη την ώρα απολάμβανε τη σαλάτα του μαζί με τη γυναίκα και τις δύο κόρες του.

Ο πανικός δεν άργησε πάντως να προκληθεί, παρά τις καθησυχαστικές προτροπές. Η 25χρονη κόρη του Dean, Cindy, μιλάει για επιβάτες που άρχισαν να τρέχουν χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς συνέβαινε, αφού δεν υπήρχε η παραμικρή ενημέρωση: «Το πλήρωμα δεν είχε καθόλου οργάνωση. Την ώρα εκείνη, το μόνο που ήθελα ήταν να βρεθεί ένα τέταρτο σωσίβιο για την οικογένειά μου». Η πρώτη μάχη μόλις είχε ξεκινήσει. Το κατάστρωμα, εν τω μεταξύ, είχε αρχίσει να παίρνει μεγάλη κλίση. «Οι άνθρωποι ούρλιαζαν και έκλαιγαν. Δεν ήμουνα σε θέση όμως να βοηθήσω κανέναν», λέει η σύζυγος του Dean, Γεωργία. Η κάθε κίνηση ήξερε ότι μπορούσε να αποβεί μοιραία, καθώς κανείς δεν γνώριζε πόσος χρόνος υπήρχε και το πλήρωμα συνέχιζε να αδιαφορεί. «Η αδερφή μου ρωτούσε πόσο χρόνο έχουμε και αν το πλοίο πράγματι βυθίζεται», λέει χαρακτηριστικά η Cindy, η οποία προσπαθούσε να πάρει κουράγιο από τον πατέρα της, που υπήρξε ναυτικός. Οι ώρες που ακολούθησαν ήταν δραματικές, βγαλμένες, όπως περιγράφονται στο βιβλίο, από το χειρότερο σενάριο ταινίας.

 

ΑΠΟΓΝΩΣΗ. Η σύζυγος του Dean, Γεωργία, πάλευε να βρει ένα τέταρτο σωσίβιο για την οικογένειά της. Θυμήθηκε πως στα δωμάτια υπήρχαν κάποια. Το ρίσκο όμως ήταν μεγάλο, αλλά η ανάγκη να βρεθεί ένα ακόμα ήταν επιτακτική. «Ενας καμαρότος κρατούσε κάποια κλειδιά και του ζήτησα να μου ανοίξει μία καμπίνα να βρω ένα τέταρτο σωσίβιο. "Αυτό δεν γίνεται", μου απάντησε, θυμίζοντάς μου έντονα τις σκηνές από τον "Τιτανικό"», λέει η ίδια. Τελικά, το σωσίβιο βρέθηκε τυχαία σε μια άδεια καμπίνα. Η Γεωργία Ananias το περιγράφει ως κανονικό θαύμα, καθώς είχε κυριολεκτικά ξεμείνει ένα σωσίβιο, ενώ το βάδισμά της είχε αρχίσει να δυσκολεύει λόγω της κλίσης που έπαιρνε το πλοίο. Η οικογένεια επέστρεψε στο κατάστρωμα για να ξεκινήσει ο δεύτερος γολγοθάς: η επιβίβαση στις σωσίβιες λέμβους. «Κοίταξα τον πατέρα μου και παρότι ήταν έμπειρος ναυτικός, το πρόσωπό του έλεγε ότι φτάνει το τέλος μας», λέει η Cindy, η οποία τότε θυμήθηκε την ελληνική καταγωγή της: «Ξεκίνησα λέγοντας το Σύμβολο της Πίστεως, την ελληνική ορθόδοξη προσευχή, που είχαμε πει τόσο πολλές φορές στην εκκλησία».

 

ΚΑΜΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ. «Το πλήρωμα δεν έδινε καμία σημασία και φοβόμουν πως δεν θα ήξεραν καν με τι τρόπο θα έπρεπε να επιβιβαστούμε στις λέμβους», λέει ο Dean. Το πλοίο είχε αρχίσει πλέον να γέρνει πάρα πολύ, ωστόσο ο καπετάνιος δεν είχε δώσει ακόμα το σήμα, το οποίο άργησε, όπως λένε, ακόμα και μία ώρα μετά την πρόσκρουση. Ο εφιάλτης πάντως δεν είχε τελειώσει. «Προσπαθούσαμε να βρούμε κάποια έξοδο που θα μας οδηγούσε κατευθείαν στο επίπεδο του νερού», λέει η Val, η μεγάλη κόρη του ζευγαριού. «Κάποιος επιβάτης πήγε να ελέγξει, στη συνέχεια φώναξε ότι δεν υπήρχε διέξοδος.», προσθέτει. Η επιστροφή στο κατάστρωμα και η μάχη για μία θέση στις σωστικές λέμβους μέχρι τη σωτηρία ήταν ξανά επιβεβλημένες.

Το τέλος της συγκλονιστικής αυτής περιπέτειας ήταν αίσιο. Και τα τέσσερα μέλη της οικογένειας κατάφεραν να βγουν στη στεριά χάρη στην πίστη τους, αλλά κυρίως στην ψυχραιμία που έδειξαν τις τραγικές εκείνες στιγμές. «Και στη βοήθεια του Θεού», λέει ο Dean, που πλέον φωτογραφίζεται χαμογελαστός με τη γυναίκα του και τις δύο κόρες του, κρατώντας το βιβλίο «SOS», που περιγράφει ό,τι πιο συγκλονιστικό έζησαν τη νύχτα εκείνη της 12ης Ιανουαρίου 2012.