Του Σταύρου Παπαντωνίου, Εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

Οδός Ρηγίλλης 18. Λίγο πιο κάτω από το βουητό της Βασιλίσσης Σοφίας και ακριβώς απέναντι από το αρχαίο Λύκειο του Αριστοτέλη, ένα παλιό, νεοκλασικό κτίριο έμελλε για σχεδόν 40 χρόνια να στεγάσει ολόκληρη την ιστορία της ελληνικής Κεντροδεξιάς, από τη Μεταπολίτευση και έπειτα. Ηταν εκείνο που το 1975 επέλεξε ο ιδρυτής της Νέας ΔηΜοκρατίας, Κωνσταντίνος Καραμανλής, για να γίνει το «γαλάζιο» ορμητήριο, στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του οποίου γράφτηκε ένα μεγάλο κομμάτι της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής ιστορίας, και που έκλεισε οριστικά τις πόρτες του στις αρχές του 2011, μετά την απόφαση του Αντώνη Σαμαρά για μετακόμιση στο σύγχρονο και ευρύχωρο κτίριο της Συγγρού.

Στη Ρηγίλλης χτυπούσε η καρδιά της Κεντροδεξιάς σε όλα τα μεγάλα γεγονότα, σε τέτοιο σημείο ώστε αν οι τοίχοι του ιστορικού νεοκλασικού είχαν… στόμα, θα μπορούσαν να αποτελέσουν το πιο χρήσιμο εργαλείο για τον ιστορικό του μέλλοντος, αφού «άκουγαν» για τέσσερις δεκαετίες ό,τι συνέβαινε στα παρασκήνια της παράταξης.

Πριν στεγαστεί εκεί η Ν.Δ, το κτίριο ήταν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 έδρα της Βασιλικής Χωροφυλακής και ανήκε στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο. Στην κατοχή του κεντροδεξιού κόμματος πέρασε με πρωτοβουλία του τότε γενικού διευθυντή Τιμολέοντα Λούη, σε μια εποχή που η Ν.Δ. δεν είχε ακόμη τη δομή ενός σύγχρονου κόμματος και οι ανάγκες της εξυπηρετούνταν από το κτίριο με τα πολλά και μικρά δωμάτια. Το σημείο όπου βρισκόταν ωστόσο θεωρούνταν ιδανικό, καθώς η πρόσβαση ήταν εύκολη, και πολύ γρήγορα έγινε σημείο συνάντησης, όχι μόνο για τα πρωτοκλασάτα στελέχη, αλλά και για τα μέλη του κόμματος. 



ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΕΠΟΧΕΣ

Οι μεγάλες εποχές δόξας ξεκίνησαν επί Αβέρωφ και κυρίως τις περιόδους που η Ν.Δ. βρισκόταν στην αντιπολίτευση, αφού όλο το βάρος μεταφερόταν στο κόμμα.
Εκεί, στην Αίθουσα Κήπων, εξελέγη τον Δεκέμβριο του 1981 πρόεδρος του κόμματος ο Ευάγγελος Αβέρωφ. Στην ίδια αίθουσα, το 1984, εξελέγη αρχηγός ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έναντι του Κωστή Στεφανόπουλου και, αργότερα, το 1993, ο Μιλτιάδης Εβερτ έναντι του Γιάννη Βαρβιτσιώτη, όπως και το 1996, με αντίπαλό του αυτή τη φορά τον Γιώργο Σουφλιά. Ο αείμνηστος Εβερτ μάλιστα λίγο μετά την εκλογή του μετονόμασε την Αίθουσα Κήπου σε αίθουσα «Κωνσταντίνος Μητσοτάκης».

Για τους… μυημένους, ωστόσο, ήταν πάντα το «κλουβί των… Βιετκόνγκ», καθώς ο τσίγκος που είχε από πάνω την έκανε να έχει πολλή ζέστη το καλοκαίρι και πολύ κρύο τον χειμώνα, θυμίζοντας τα… κομάντο του Βιετνάμ, με τις ατελείωτες ώρες των συνεδριάσεων να γίνονται αφόρητες από ένα σημείο και μετά.

Ο σημερινός διευθυντής της Ν.Δ., Κώστας Τσιμάρας, γυρνώντας τη μνήμη του 39 χρόνια πίσω, θυμάται όταν ως νεαρός ΟΝΝΕΔίτης είδε για πρώτη φορά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στον εξωτερικό κήπο να χαιρετάει τη Νεολαία του κόμματος σε μία από τις επισκέψεις του στη Ρηγίλλης. Στον ίδιο χώρο ενημερώθηκε και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το 1985, κατά τη διάρκεια σύσκεψης με το Εκτελεστικό της ΟΝΝΕΔ, ότι το ΠΑΣΟΚ δεν θα στήριζε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, αλλά τον Χρήστο Σαρτζετάκη, γεγονός που προκάλεσε τότε τους ανάλογους «μετασεισμούς» και έγραψε ακόμα μία σελίδα της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας.



ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ 

Στην κεντρική αίθουσα του κτιρίου της Ρηγίλλης, ακριβώς μπροστά από την κεντρική είσοδο, έγιναν μερικές από τις πιο ιστορικές συσκέψεις που έχουν λάβει χώρα μεταξύ των κορυφαίων του κόμματος. Μία από τις πιο χαρακτηριστικές ήταν εκείνη μετά την εισβολή των Αμερικανών στο Ιράκ το 2003, όπου γύρω από το μεγάλο στρογγυλό τραπέζι κάθησαν ο τότε πρόεδρος της Ν.Δ., Κώστας Καραμανλής, ο επίτιμος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Τζαννής Τζαννετάκης, ο Μιλτιάδης Εβερτ, ο Γιάννης Βαρβιτσιώτης και ο πρέσβης Πέτρος Μολυβιάτης.

Οι αναλύσεις έδιναν κι έπαιρναν και στο τέλος ο Κ. Καραμανλής έβγαλε την «ετυμηγορία» του, λέγοντας πως «σέβομαι τις απόψεις όλων σας, αλλά συμφωνώ με τον κύριο πρέσβη».

Το στρογγυλό τραπέζι το χρησιμοποιούσαν όχι μόνο για τις επίσημες συναντήσεις, αλλά και για πάσης φύσεως ζυμώσεις όλες τις ώρες, με τα κορυφαία στελέχη να συγκεντρώνονται εκεί μέχρι αργά αναλύοντας στρατηγικές. Ειδικά τις ημέρες των εκλογών, στη Ρηγίλλης τα πάντα άλλαζαν. Το ξενύχτι χτυπούσε κόκκινο και τα παλιά παντζούρια έμεναν σηκωμένα μέχρι αργά τα ξημερώματα. Ειδικά την περίοδο 2000-2004, όταν ετοιμαζόταν η επάνοδος της Ν.Δ. στην εξουσία, η Ρηγίλλης έζησε μεγάλες στιγμές. Τότε ο Κώστας Καραμανλής έμενε μέχρι πολύ αργά στο γραφείο του στον πρώτο όροφο και ο μεγάλος χώρος με το που ανέβαινε ο επισκέπτης τη σκάλα είχε πάντα κόσμο για ένα ραντεβού με τον πρόεδρο.

Οι ώρες που περνούσε ο μετέπειτα πρωθυπουργός στα γραφεία της Ρηγίλλης ήταν ατελείωτες και όλοι θυμούνται πως το μόνο διάλειμμα ήταν μια βόλτα με τα πόδια απέναντι στο ωδείο και κάποιες φορές ένα φαγητό στην ταβέρνα του Καραβίτη, στο Παγκράτι. Στα ίδια σκαλιά καθιερώθηκε να γίνονται δηλώσεις και στις κάμερες.

Στον επάνω όροφο γράφτηκε μία ακόμα σελίδα στην ιστορία του κόμματος, ενώ δύο ορόφους πιο πάνω βρισκόταν το γραφείο Τύπου, όπου κατοικοέδρευε ο εκπρόσωπος Αρης Σπηλιωτόπουλος, ο οποίος εν μέσω κρίσης παρέδωσε την «ηλεκτρική καρέκλα» στο μετέπειτα δεξί χέρι του πρωθυπουργού, Θόδωρο Ρουσόπουλο.

Μεγάλες στιγμές στο μπαλκόνι

Μία από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές που έζησε η Ρηγίλλης ήταν το βράδυ της 7ης Μαρτίου 2004. Η Ν.Δ. είχε ανεβεί ξανά στην εξουσία, ύστερα από 11 χρόνια κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ. Σε μια Ρηγίλλης που από τα τσιγάρα και τους καφέδες θύμιζε βομβαρδισμένο τοπίο, ο Κώστας Καραμανλής ετοιμαζόταν να βγει στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου να χαιρετίσει τον κόσμο, που περίμενε αυτή τη στιγμή από το 2000, όταν η Ν.Δ. είχε χάσει στο νήμα.  Η ιστορική φωτογραφία του Κώστα Καραμαλή με τη Νατάσα να βγαίνει στο μπαλκόνι για να χαιρετίσει τον κόσμο, που φώναζε από κάτω «να τος, να τος ο πρωθυπουργός», είναι μέχρι και σήμερα από τις πιο χαρακτηριστικές που αποτυπώνουν τα περασμένα μεγαλεία της Ρηγίλλης. Παρόμοιες στιγμές «έζησε» το κτίριο και το βράδυ της εκλογής του Αντώνη Σαμαρά, που μετά την ανοιχτή διαδικασία έγινε ο ένατος πρόεδρος στο τιμόνι του φιλελεύθερου κόμματος. Ο πληγωμένος τότε κόσμος της Ν.Δ. μετά τη βαριά ήττα από το ΠΑΣΟΚ, παρά το κρύο, συγκεντρώθηκε στο ιστορικό νεοκλασικό την 29η Νοεμβρίου για να καλωσορίσει τον νέο ηγέτη της Κεντροδεξιάς. Το ευτράπελο που σημειώθηκε εκείνη την ημέρα ήταν πως το γραφείο του προέδρου ήταν κλειδωμένο και τελικά ο νέος πρόεδρος κάθησε σε εκείνο του γραμματέα της Κ.Ε., Λευτέρη Ζαγορίτη, δεξιά από τη σκάλα. Εκεί έγινε και η ιστορική δήλωση του Αντώνη Σαμαρά για το «σφουγγάρι». Μία ημέρα μετά έγινε η επίσημη παράδοση της Ρηγίλλης από τον Κώστα Καραμανλή στον νέο αρχηγό του κόμματος.



Τα 27 σκαλοπάτια της εξουσίας

Παροιμιώδης έχει μείνει η φράση στους Νεοδημοκράτες για τα σκαλιά της Ρηγίλλης. Τα 27 σκαλοπάτια δημιουργούσαν πάντα και το ανάλογο… δέος, αφού στο τέλος τους και ακριβώς αριστερά ήταν η είσοδος για να μπεις στο γραφείο του προέδρου. Η φράση «Μέχρι πού φτάνεις στα σκαλιά» αποτύπωνε τη δύναμη που είχαν τα «γαλάζια» στελέχη και πόσο κοντά βρίσκονταν στον πρόεδρο.

Στον ακριβώς από πάνω όροφο, εκτός από το γραφείο Τύπου (διασκορπισμένο σε δωματιάκια), ήταν και το γραφείο του διευθυντή. Σήμερα, στο άδειο δωμάτιο υπάρχει ακόμα το σημάδι στον τοίχο από μια μεγάλη ταπετσαρία και οι προβολείς στο ταβάνι. Τα ανοιχτά ντουλάπια με παλιά φυλλάδια του κόμματος και πεταμένα ντελίβερι θυμίζουν πως η Ρηγίλλης έσφυζε κάποτε από ζωή. Ιδιαίτερα χαρακτηριστική είναι και η ντουλάπα ακριβώς απέναντι από το γραφείο του προέδρου, που λειτουργούσε σαν πρόχειρη γκαρνταρόμπα, κάτι που μαρτυρά ο καθρέφτης που υπάρχει στο εσωτερικό φύλλο της.

Ιδιαίτερες αναμνήσεις ανακαλεί και το κουζινάκι του κυρίου Γιάννη, του πασίγνωστου καφετζή, που μετακόμισε στη Συγγρού μαζί με το κόμμα το 2011. Το χαμηλοτάβανο δωματιάκι έπαιρνε φωτιά από τις παραγγελίες και οι… φήμες λένε πως ο κυρ-Γιάννης τις καλές εποχές έβγαζε τα διπλά από τον μισθό του από τα φιλοδωρήματα.

Σύμφωνα με πληροφορίες σήμερα, «Ο Βοτανικός Κήπος Ιουλίας και Αλεξάνδρου Διομήδους», στον οποίο ανήκει το κτίριο, βρίσκεται σε προχωρημένες συζητήσεις με πρεσβεία για την ενοικίασή του, ώστε να ανοίξει ξανά τις πόρτες του. Μέχρι τότε, ένα παλιό κάδρο του Κωνσταντίνου Καραμανλή δεξιά από την κεντρική είσοδο θα θυμίζει πως σχεδόν ολόκληρη η ιστορία της νεότερης ελληνικής Κεντροδεξιάς γράφτηκε σε αυτό το κτίριο. Στη Ρηγίλλης 18.